Τσιχλοκυνηγοί σε απόγνωση: Μειώνουν τις εξόδους τους καθώς τα πουλιά είναι δυσεύρετα
Σταθερή παραμένει η λίστα με τις περιοχές που απουσιάζουν οι τσίχλες, αντί να μικραίνει, όπως για χρόνια γίνεται με τον ερχομό του Γενάρη και γεμίζουν με πουλιά τα απάγκια πεδινά
Τη φετινή περίοδο οι κυνηγοί της τσίχλας έχουν κυριολεκτικά καταπιεί τη γλώσσα τους. Κανένα σχόλιο δεν έχει θετικό πρόσημο, κανένα μήνυμα δεν είναι ελπιδοφόρο και φθάσαμε στο σημείο να θεωρούνται καλές οι ημερήσιες καρπώσεις των 6-8 πουλιών.
Η απογοήτευση έχει χτυπήσει «κόκκινο» και καλύπτει όλη την ομορφιά και τις στιγμές που απολαμβάνει ο κυνηγός στην ύπαιθρο.
Ούτε στον κράχτη
Λίγο περισσότερο από μήνα απομένει για το κυνήγι της τσίχλας και η σιγή των όπλων είναι το κύριο χαρακτηριστικό στους κυνηγότοπους. Όχι γιατί λείπουν οι κυνηγοί, που όμως έχουν αραιώσει τις εξόδους τους, αλλά λόγω της απουσίας των πουλιών.
Οι τσίχλες είναι λιγοστές και όσες υπάρχουν είναι καθηλωμένες στα πυκνά και δεν ξεμυτάνε. Οι μετακινήσεις τους για αλλαγή τόπου βοσκής ή από το πρόγγισμα του περπατητή κυνηγού, γίνονται σε πολύ χαμηλό ύψος και μέσα από τα δέντρα, έτσι που να είναι ακατόρθωτη η τουφεκιά.
Μέχρι και τη χρήση του κράχτη έχουν ακυρώσει τα πουλιά με αυτή τη συμπεριφορά τους. Σταμάτησε, ευτυχώς, το κακό να βλέπεις τις τσίχλες που είχαν προορισμό το τουφέκι σου να εφορμούν στο σημείο που τις καλεί η ηχομιμητική συσκευή του κοντινού “λεβέντη” κυνηγού.
Δεν αλλάζουν εύκολα οι… κακές συνήθειες
Στα φετινά περίεργα, που έχουν φέρει τους κυνηγούς στα “κάγκελα”, συγκαταλέγεται και… η ανακωχή των πουλιών στις έριδες για την κατάληψη του καλύτερου διατροφικά χώρου. Έλειψαν δηλαδή οι τσακωμοί μεταξύ των ισχυρών και των λιγότερο δυνατών πουλιών, με τα δεύτερα να υποχρεώνονται να μεταβούν σε άλλο χώρο και κατά συνέπεια να περάσουν πάνω από τα τουφέκια των κυνηγών.
Χάθηκε κοντολογίς το “ανέμισμα”, το βασικό συστατικό για την καλή κάρπωση του καρτεριτζή κυνηγού, που υπερτερεί αριθμητικά στον κυνηγότοπο έναντι των περπατητάδων, που δεν το έχουν ανάγκη.
Και να ελπίζουμε ότι με την καλή παρουσία των πουλιών, όποτε και όπου συμβεί αυτό, το ανέμισμα θα ξαναπάρει τη θέση του και θα απομακρυνθεί ο φόβος ότι οι τσίχλες θα εξακολουθούν να μετακινούνται με “υπόγειες” διαδρομές, όπως κάνουν τα ντοπιάρικα έμπειρα κοτσύφια, δηλαδή στο απυρόβλητο.
Γιατί αποτελεί συνηθισμένο φαινόμενο για όλες τις κοινωνίες, ανθρώπων, τετράποδων και πουλιών, ότι η εφαρμογή μίας νέας τακτικής δύσκολα θα επιστρέψει στο παλιό μοτίβο, όταν εκλείψει η αιτία.
Τα «καταπίνει» το σκοτάδι
Όπως για παράδειγμα, και άκρως χαρακτηριστικό, είναι η πρωινή και η απογευματινή μετακίνηση για βοσκή και κούρνια αντίστοιχα, που γίνεται στο ημίφως και στο όριο του επιτρεπόμενου ωραρίου κυνηγίου.
Με τη τακτική αυτή που έρχεται από τα βάθη του χρόνου, να έχει επιταχυνθεί τα λίγα τελευταία χρόνια. Και να διακρίνονται οι τσίχλες μόνο από τους έχοντες άριστη όραση και να τουφεκούνται επιτυχώς από όσους διαθέτουν άριστα ανακλαστικά. Έτσι που να αποφεύγουν οι κυνηγοί, και ιδιαίτερα οι μεγαλύτερης ηλικίας, εκτός από το πολύ πρωινό κυνήγι και το απογευματινό.
Και για το βεβαιωμένο ανεπιτυχές αποτέλεσμα, αλλά και για το πολύ μεγάλο διάστημα που μεσολαβεί από το τέλος του πρωινού κυνηγιού, που σήμερα τελειώνει νωρίς, μέχρι το σούρουπο. Και τίποτα πιο θλιβερό από τα άδεια απογευματινά καρτέρια που δηλώνουν, μαζί με τους λίγους φρέσκους κάλυκες, την ανυπαρξία των πουλιών.
Ή να βλέπεις τους ντόπιους και συνάμα γνώστες της κατάστασης κυνηγούς, να πιάνουν θέση μετά τις 5 το απόγευμα και να κουβαλούν στις τσέπες τους καμιά 10αριά φυσίγγια.
Επικίνδυνο ό,τι κινείται
Αλλά και στο διάστημα που το φώς της μέρας είναι άπλετο, πάλι υπάρχει δυσκολία στην τουφεκιά από τον κυνηγό του καρτεριού. Οι τσίχλες που θα πλησιάσουν τα καρτέρια θα φερθούν με τρόπο πρωτόγνωρο και πανικόβλητο ακόμα και στη παραμικρή κίνηση και θα ελιχθούν τόσο απότομα, ώστε να ακυρώσουν σε μεγάλο βαθμό τις τουφεκιές.
Αναφέρονται περισσότερο οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι καρτεριτζήδες κυνηγοί, που για να λέμε του “στραβού το δίκιο” περνούν σήμερα πολλές άχαρες ώρες στο καρτέρι, αλλά δεν είναι λίγες οι δυσκολίες που εμφανίζονται και στους περπατητάδες.
Οι τσίχλες, πονηρεμένες στο έπακρο, δεν αφήνουν τους κυνηγούς να τις κοντοζυγώσουν, καθώς απομακρύνονται στον άξονα της ρεματιάς ή του βατιώνα, και όχι δεξιά ή αριστερά που βρίσκονται τα τουφέκια. Και ακόμα χρησιμοποιούν τη δοκιμασμένη παλιά τεχνική τους, δηλαδή να αφήνουν τους κυνηγούς να τις προσπεράσουν και μετά να φεύγουν πίσω τους.
Με το καινούργιο γνώρισμα, που θα το χαρακτήριζα φετινό, να αποφεύγουν οι τσίχλες ακόμα και τα συνεργεία συλλογής ελαιόκαρπου και εσπεριδοειδών, ενώ πριν λίγα χρόνια βοσκούσαν αμέριμνες κοντά τους. Ίσως οι σύγχρονες και θορυβώδεις μέθοδοι συλλογής να ενοχλούν τα ήδη φοβισμένα και ενοχλημένα πουλιά.
Τα πάντα ανατρέπονται
Διαβάζοντας τα παραπάνω ο μη κυνηγός, αλλά και ο κυνηγός των ενδημικών θηραμάτων, σίγουρα θα ξενιστεί και ίσως να θεωρήσει υπερβολικά τα γραφόμενα για τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι τσίχλες. Γιατί αδυνατεί να διανοηθεί την εφευρετικότητα των πουλιών, προκειμένου να αποφύγουν τους κινδύνους που προέρχονται από το τουφέκι και από τα λογής αρπακτικά.
Αδυνατεί ακόμα να καταλάβει την απόγνωση που κατέχει φέτος τον τσιχλοκυνηγό, τουλάχιστον μέχρι τώρα, με όλα όσα συμβαίνουν. Αλλά δεν γίνεται η σημερινή “μαύρη” κατάσταση να τελειώσει με τον ίδιο τρόπο.
