Σιταρήθρα: Ένα παρεξηγημένο θήραμα
Τις μέρες του Σεπτέμβρη που τα διαβατάρικα τρυγόνια απουσίαζαν από τα Μεσόγεια της Αττικής, αφιέρωνα τον κυνηγετικό μου χρόνο στην αναζήτηση της σιταρήθρας στα αμπέλια και τις αποσιταριές
Τη σιταρήθρα, με το επιστημονικό όνομα «alauda arvensis», τη συναντάμε το φθινόπωρο και τον χειμώνα να τρέχει με ευκολία στο οργωμένο έδαφος και να απομακρύνεται με μικρά πεταρίσματα όταν απειληθεί, για να ξαναπιάσει μετά από λίγες δεκάδες μέτρα.
Χαρακτηριστικό της γνώρισμα είναι η κατακόρυφη ανύψωση και το πέταγμα ψηλά όσο ο ήλιος ανεβαίνει. Σπάνια είναι μονάχη, συνήθως απαρτίζει μικρά μπουλούκια από 4 μέχρι 10 άτομα.
Είναι ένα εδαφόβιο μικρόσωμο ξανθοκάστανο πουλί που προσομοιάζει χρωματικά με τον περιβάλλοντα χώρο και με το έδαφος που συλλέγει τη τροφή του. Το μήκος του δεν ξεπερνά τα 20 εκατ. και το άνοιγμα των φτερών του τα 30 με 35 εκατ. Το βάρος του είναι μέχρι 55 γραμμ. για το αρσενικό και 45 γραμμ. για το θηλυκό.
Φωλιάζει σε κοιλότητες του εδάφους κάτω από θάμνους και αγριόχορτα και γεννάει 1-2 φορές τον χρόνο από 2 μέχρι 6 αβγά.
Παλαιότερα η σιταρήθρα αποτελούσε αντικείμενο θήρευσης για αρκετούς κυνηγούς και για τους νεοεισερχόμενους στο κυνήγι των φτερωτών ήταν το Α της εκπαίδευσης, καθώς αποτελεί θήραμα υψηλού βαθμού δυσκολίας στη σκόπευση. Σήμερα το κυνήγι της ασκείται από ελάχιστους κυνηγούς με τη μέθοδο του καρτεριού, κυρίως όμως με αυτή του περπατητού.
Το κρέας της είναι ανώτερης γευστικής αξίας, ιδιαίτερα όταν μαγειρεύεται στο τηγάνι με λίγο βούτυρο και αβγά.
Συγγενικά είδη με τη σιταρήθρα, αλλά απαγορευμένα για κυνήγι, είναι ο κορυδαλλός ή κατσουλιέρης ή σκορδαλός, η γαλιάντρα (και τα δύο είδη με υπέροχο κελάηδημα), η δεντροσταρήθρα, κ.ά
Το κυνήγι της σιταρήθρας επιτρέπεται καθημερινά από τις 20/8 μέχρι και τις 14/9, εντός των ζωνών διάβασης αποδημητικών και από 15/9 μέχρι 10/2 όπου επιτρέπεται το κυνήγι. Το ημερήσιο όριο κάρπωσης είναι 10 πουλιά.
