Έναρξη Κυνηγίου – Μεγάλη μέρα και ξεχωριστή η έναρξη του Αυγούστου για τον κόσμο του κυνηγιού.
- Έτσι ήταν από τότε που νομιμοποιήθηκε το κυνήγι, αλλά για τους κυνηγούς των αλλοτινών εποχών σηματοδοτούσε και την αλλαγή στις καθημερινές τους δραστηριότητες.
Με πρώτη τη προετοιμασία και το γέμισμα των φυσιγγίων, που ξεκινούσε ένα περίπου μήνα πριν αρχίσει το κυνήγι, γιατί τότε δεν υπήρχε η σημερινή ευκολία με τα έτοιμα φυσίγγια.
Για να σχηματίσει ο σημερινός κυνηγός μια εικόνα για την κατάσταση που επικρατούσε τις παραμονές της έναρξης, μεταφέρω από το προσωπικό μου ημερολόγιο το σκηνικό μίας βραδιάς στο σπίτι των προγόνων μου στην Αρετσού Θεσσαλονίκης (σημερινή Καλαμαριά), στα τέλη της δεκαετίας του ΄50.
«Με το που έμπαινε ο Αύγουστος, όλα άλλαζαν στο εξοχικό του παππού. Στο συνήθως ήρεμο σπιτικό επικρατούσε μια ανεξήγητη νευρικότητα. Σε συνδυασμό μάλιστα με την γκρίνια της γιαγιάς, για την τσαπατσουλιά που έβρισκε το πρωί στην αυλή, δημιουργούσε μια ένταση που ενοχλούσε ακόμα και τα δύο κυνηγόσκυλα.
Η αιτία δεν ήταν άλλη από την πολύ σοβαρή και ιδιόμορφη εργασία που προηγείτο της έναρξης του κυνηγιού. Ο παππούς επιστρέφοντας το βράδυ από το ιατρείο, τελείωνε με συνοπτικές διαδικασίες το τελετουργικό του δείπνου, που με τόση φροντίδα είχε ετοιμαστεί και στη θέση των πιατικών απλώνονταν με βιάση τα σύνεργα και τα υλικά. Καλίμπρα, ζυγαριά, γεμιστική, χωνιά, μπαρούτη, καψούλια, κετσές, χαρτόνι και ό,τι άλλο απαραίτητο για να φτιαχτούν τα φυσέκια.
Καθισμένοι στο μεγάλο στρογγυλό τραπέζι, ο παππούς και ο μικρότερος αδελφός του, ο αγαπημένος μου θείος, άρχιζαν τα μαγικά μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μάτια. Με χειρουργική ακρίβεια ζύγιζαν, μετρούσαν και γέμιζαν, δοσμένοι απόλυτα σε αυτό που έκαναν και μόνο αν γινόταν κάποιο λάθος επικρατούσε αναταραχή.
Σε μένα είχε ανατεθεί να γράφω τα νούμερα των σκαγιών, κάτι που έκανα με επιτυχία, αφού τον επόμενο μήνα θα πήγαινα στη 4η τάξη του Δημοτικού. Για χρόνια είχα αποτυπωμένα στο μυαλό μου τα νούμερα 5,6,7,8 γραμμένα στα μικρά στρογγυλά χαρτονάκια, που έμπαιναν καπάκι στα φυσέκια, όπως και εκείνο το παράξενο 2,00-32 ή 2,10-34 που άκουγα συχνά, και άργησα να μάθω ότι ήταν η αναλογία μπαρούτης-σκαγιών».
Αλλά δεν ήταν μόνο η προετοιμασία που έκανε τη διαφορά. Άλλαζε ο τρόπος και η διαδικασία του κυνηγιού. Από την πρώτη κιόλας έξοδο συγκεντρώνονταν όλες οι χρήσιμες πληροφορίες που αφορούσαν κυρίως τις πέρδικες και τους λαγούς, τον τρόπο μετακίνησης στον επόμενο κυνηγότοπο και ό,τι άλλο θα βελτίωνε τη δράση τους. Κουβέντιαζαν ακόμα με τους αγρότες για τη σοδειά και τα τοπικά προβλήματα, αγόραζαν χοντροκομμένο καπνό και μάθαιναν από αυτούς, τους εμπειρικούς μετεωρολόγους, την πρόγνωση του καιρού.
Το άνοιγμα ήταν πραγματική γιορτή. Λαγοί, καμπίσιες πέρδικες, ορτύκια και τρυγόνια, όλα μέσα στην ίδια ημέρα, γέμιζαν την «τσάντα» των κυνηγών. Ήταν η γλυκιά αποζημίωση για το ξόδεμα και την ταλαιπωρία που τραβούσαν στοιβαγμένοι, κυνηγοί και σκυλιά, στα μεταφορικά μέσα της εποχής.
