«Κύπρος: «Κυνήγι» πριν την έναρξη…
Η πολυπόθητη έναρξη πλησιάζει και κάθε κυνηγός που σέβεται τον εαυτό του πραγματοποιεί αυτές τις λίγες μέρες που απομένουν τις αναγνωρίσεις του
Έτσι ώστε να εξορμήσει όταν έλθει η ποθητή ώρα με τις καλύτερες των προϋποθέσεων σε μέρος που κρατά πουλιά και που δεν θα μαζέψει πολύ κόσμο (αυτό και αν είναι ουτοπία στην Κύπρο) αυξάνοντας έτσι τις πιθανότητες μίας καλής κυνηγετικής μέρας.
Όσοι έχουν διαβάσει άρθρα μου στα Κυνηγετικά Νέα η καλοκαιρινή έναρξη δεν είναι κάτι που με συνεπαίρνει παρά το κυνηγετικό μου πάθος. Αιτία η πολυκοσμία που συναντάς στους κυνηγότοπους με συνεπακόλουθα (δεν χρειάζεται νομίζω να επεκταθώ για να γίνω κατανοητός) που όλοι έχουμε ζήσει και που μας χαλούν τη διάθεση για κυνήγι. Διότι το κυνήγι πρέπει να είναι ευχαρίστηση, το αγχολυτικό για τα προβλήματα και τις έγνοιες της καθημερινότητας και όχι αιτία για εκνευρισμό, φωνές και τσακωμούς.
Γι’ αυτό και την πρώτη μέρα εξορμώ μετά τις 9 όταν η πλειοψηφία των κυνηγών έχει εγκαταλείψει μη αντέχοντας τον δυνατό αυγουστιάτικο ήλιο. Όταν όμως ένας φίλος μου πρότεινε να με πάρει μαζί του στην έναρξη σε μέρος που υπάρχουν πολλές φάσσες μπήκα στον πειρασμό και συμφώνησα να τον ακολουθήσω σε κάποια από τις αναγνωρίσεις του ώστε να δω ιδίοις όμμασι τα πουλιά.
Όταν ρώτησα για ποια περιοχή μιλούσε εισέπραξα τον γνωστό μυστικισμό του σιναφιού μας. Θα περάσω να σε πάρω την Κυριακή στις 4 ήταν η απάντηση. Από την απάντηση κατάλαβα ότι θα πηγαίναμε εκτός Λεμεσού πιθανότατα στην Πάφο κάπου στις παρυφές του δάσους που είναι μόνιμα απαγορευμένη περιοχή καθώς είναι το άντρο του αυστηρά προστατευόμενου αγρινού. Οι περιοχές που συνορεύουν με το δάσος και ειδικά το σύνορο μεταξύ της απαγορευμένης και της επιτρεπόμενης είναι η πρώτη γραμμή όπου για να πιάσεις πόστο θα πρέπει να πας μέρες προηγουμένως.
Ξημέρωσε η Κυριακή και μέχρι να φτάσει ο φίλος μου γέμισα τον θέρμο με καφέ για τον δρόμο, την παγωνιέρα με κρύο νερό και την χαρτοσακούλα με τα τυροπιτάκια. Στις 4 ακριβώς άκουσα το αυτοκίνητο του να σταματά έξω από το σπίτι μου. Να καλύψω τα μάτια μου να μην βλέπω τη διαδρομή τον ρώτησα αστειευόμενος: «μην με ξαναρωτήσεις γιατί μπορεί και να στο ζητήσω», μου απάντησε. Εννοείται ότι δεν το ανέφερα ξανά.
Η διαδρομή κύλησε με κυνηγοκουβέντα μέχρι που φτάσαμε στον προορισμό μας που όπως υπολόγισα ήταν οι παρυφές του δάσους Πάφου. Εκεί ήταν που δεν μπορούσα να κρατηθώ από τα γέλια. Το μυστικό μέρος ήταν μια περιοχή πολύ γνωστή μου, όχι μακριά από το χωριό του συγχωρεμένου του πατέρα μου, καθώς κυνηγώ εκεί κοντά πέρδικα και τσίχλα. Για φάσσα την αποφεύγω γιατί ακριβώς μαζεύει πολλούς κυνηγούς. Την πρώτη εξόρμηση μόνο το αυτοκίνητο του παγωτατζή λείπει από την περιοχή!
Από εκείνη τη στιγμή ήξερα ότι κυνήγι μαζί με τον φίλο μου στην έναρξη δεν θα πήγαινα αλλά αυτό δεν με εμπόδισε να απολαύσω το θέαμα που πρόσφεραν οι φάσσες όπως άφοβα έβγαιναν σε μικρά και μεγάλα κοπάδια από το δάσος πηγαίνοντας για τροφή. Και όταν προχώρησε η ώρα και άρχισαν να βγαίνουν μονές και ζευγάρια ο ενθουσιασμός κτύπησε κόκκινο. Δεν ξέρω πόσες φάσσες ‘κτύπησα’ με την κάμερα ή με τα μάτια μου αλλά ήταν πολλές. Φεύγοντας πήραμε μια τελευταία γεύση από ένα κοπάδι 100 και πλέον πουλιών που σηκώθηκε από ένα θερισμένο χωράφι ακούγοντας το αυτοκίνητο να προσεγγίζει.
Επέστρεψα στο σπίτι χορτάτος και γεμάτος εικόνες. Δεν είμαι σίγουρος αν με το όπλο στο χέρι θα το ευχαριστιόμουν περισσότερο. Τελικά είναι για να διερωτώμαι, είμαι τελικά κυνηγός ή πτηνοπαρατηρητής; Είναι και άλλοι συνάδελφοι κυνηγοί που νοιώθουν το ίδιο ή με τα χρόνια έχει κορεστεί το πάθος μου; Ειλικρινά ελπίζω, για το καλό μου, να είναι το πρώτο.
