Οι κυνηγοί περηφανεύονται για την συλλογική συνείδηση που τους βοηθά η ενασχόληση με τη φύση και τα ζώα, να διαμορφώσουν. Λένε συχνά, πως όσα παίρνουν από τη φύση, τόσα -και περισσότερα ακόμα- δίνουν πίσω.
Επειδή όμως οι πράξεις είναι που μετρούν και όχι τα λόγια, υπάρχουν περιπτώσεις που αξίζουν αναφοράς. Περιπτώσεις κατά τις οποίες η αίσθηση ευθύνης προς την κοινωνία αυτή τη φορά και όχι προς την πανίδα ή το δάσος, αποδείχθηκε με τις πιο εύγλωττες κινήσεις.
Μετά από χρόνια εξορμήσεων στο δάσος Ντόσον για κυνήγι, τα μέλη της ομάδας «Dawson Forest Hunting», ομάδα που ξεκίνησε από το Facebook προτού αποκτήσει σάρκα και οστά και η οποία αριθμεί πλέον περίπου 4.000 μέλη, αποφάσισαν ότι ήθελαν να βρουν έναν τρόπο να δείξουν στην κοινότητα του Ντόσονβιλ -που τους επέτρεψε να κυνηγήσουν στη γη τους- την μεγάλη ευγνωμοσύνη τους.
Με τη σκέψη στους ασθενέστερους
«Το δάσος Ντόσον ήταν δημόσιος κυνηγότοπος για μεγάλο χρονικό διάστημα», είπε ο Θιεν Ντανγκ, μέλος της ομάδας Facebook. «Τα τελευταία χρόνια όμως, όλο και περισσότεροι άνθρωποι από μεγαλύτερες πόλεις, έρχονται να ζήσουν στο Ντόσον και γνωρίζουμε ότι αυτό σημαίνει πως πλέον θα έχουμε να συνδιαλαγούμε και με ανθρώπους που δεν είναι τόσο συνηθισμένοι στους κυνηγούς και το κυνήγι γενικότερα. Έτσι αποφασίσαμε να βρούμε έναν τρόπο να συνδεθούμε με την κοινότητα, να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας και γιατί όχι, να βοηθήσουμε όποιον μπορεί να έχει ανάγκη».
Για αρχή οι διαχειριστές της διαδικτυακής ομάδας ξεκίνησαν να ζητούν από τα μέλη εάν διέθετε κάποιος παραπανίσιο κρέας από αυτό που χρειάζεται για την οικογένειά του, ώστε να δωριστεί σε οικογένειες του Ντόσονβιλ που βρίσκονται σε ανάγκη. Το κάλεσμα είχε απήχηση και γρήγορα διευρύνθηκε. Δεν χρειάστηκαν παρά μερικά Σαββατοκύριακα εξορμήσεων και η ομάδα συγκέντρωσε πολλά ψυγεία γεμάτα κρέας ελαφιού, έτοιμο προς παράδοση. Τελικός προορισμός η τράπεζα τροφίμων της τοπικής εκκλησίας Christ Fellowship.
Μεγάλη ανταπόκριση στο κάλεσμα
«Ρεαλιστικά, δεν ήταν κάτι που σχεδιάζαμε», είπε ο Ντανγκ. «Δεν ήμασταν σίγουροι αν θα λειτουργούσε. Η συγκομιδή κρέατος θηραμάτων είναι μια πρακτικά δύσκολη υπόθεση, καθώς υπάρχουν και αυστηροί κανόνες ασφαλείας που πρέπει να διασφαλίζεται πως τηρούνται. Το να ζητήσουμε από τους κυνηγούς να δωρίσουν μέρος της συγκομιδής τους επίσης, κάποιος θα μπορούσε να πει πως είναι ένα τραβηγμένο αίτημα».
Ωστόσο οι περισσότεροι απάντησαν με ενθουσιασμό στο κάλεσμα. Πολλοί από αυτούς μάλιστα πήγαν το φρεσκοθηρευμένο ζώο τους σε τοπικές εταιρείες επεξεργασίας τροφίμων και το επεξεργάστηκαν σε διαφορετικές μορφές και είδη.
Για το τραπέζι…
«Σημαίνει πολλά», είπε ο Ντανγκ. «Προσωπικά κυνηγάω εκεί χρόνια. Έχω δει την πόλη να περνά διαφορετικές περιόδους. Το Ντόσονβιλ είναι μια πόλη που ελάχιστοι γνωρίζουν κι έτσι κάποιοι κάτοικοι περνούν δύσκολα. Είναι ένα κρυμμένο στολίδι και εμείς οι κυνηγοί δεν θα θέλαμε να δούμε αυτόν τον δημόσιο υπαίθριο παράδεισο να εξαφανίζεται. Προτιμούμε να απλώσουμε το χέρι μας και να πούμε ότι είμαστε μέρος της κοινότητας και είμαστε εδώ και θέλουμε να παραμείνουμε καθώς μεγαλώνει».
Οι κυνηγοί του Ντόσονβιλ πάντως δεν είναι διατεθειμένοι να σταματήσουν τώρα που πήραν φόρα. «Ελπίζουμε να γίνει μια παράδοση και όχι κάτι που συνέβη άπαξ», εξηγεί ο Ντανγκ.
