Τσίχλα: Η σχέση τροφής και απάγκιου τόπου
Είναι πράγματι απορίας άξιο να γεμίζουν κάποιοι τόποι με τσίχλες και μετά τη πάροδο λίγων ημερών να αδειάζουν; Ή μήπως πρόκειται για ένα φυσιολογικό αποτέλεσμα όταν συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι;
Κλασσικό παράδειγμα για… το φαινόμενο αποτέλεσαν οι κυνηγότοποι του Πτελεού Μαγνησίας και του Μώλου-Σκάρφειας στη Φθιώτιδα, δύο παράλιες και απάγκιες στην κακοκαιρία περιοχές, που συγκεντρώνουν μεγάλους αριθμούς κυνηγών.
Περιοχές που γέμισαν με τσίχλες στις αρχές του Φλεβάρη μετά από τις κακοκαιρίες εξπρές και τα χιόνια που έφθασαν μέχρι τα χαμηλά υψόμετρα. Η συγκέντρωση των πουλιών ήταν υπερβολικά μεγάλη, τόση που να προσελκύσει πολλές δεκάδες κυνηγούς από τα μικρά και τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας.
Όμως ο θησαυρός αποδείχθηκε «άνθρακας» λίγες μέρες αργότερα, παρά την εγκυρότητα της πληροφορίας, με τις καρπώσεις να κυμαίνονται σε μονοψήφια νούμερα στον Πτελεό και να είναι μηδενικές στη Σκάρφεια.
Η απογοήτευση έπιασε «ταβάνι» και η απορία των πολλών ήταν για το τι συνέβη και αιφνίδια χάθηκαν τα πουλιά. «Επιστρόφια» έχουμε, αντέτειναν οι παντογνώστες, οι τσίχλες ξεκίνησαν το ταξίδι της επιστροφής στις βόρειες γενέτειρες χώρες.
Άραγε να αληθεύει αυτό; ή μήπως ο λόγος του φευγιού των πουλιών εστιάζεται στην πρωτεύουσα αιτία για την επιλογή ενός τόπου, που δεν είναι άλλη από τη τροφή;
Ας βάλουμε λοιπόν τα πράγματα σε σειρά και να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο στους μήνες Νοέμβρη, Δεκέμβρη και Γενάρη και να θυμηθούμε αν στις παραπάνω περιοχές της ανατολικής Μαγνησίας και της Στερεάς είχε εγκατασταθεί ένας ικανός αριθμός πουλιών. Οι πληροφορίες όμως από όσους δραστηριοποιούνται στη περιοχή (κυνηγοί, αγρότες κ.ά) ήταν σχεδόν κενές περιεχομένου, ενδεικτικό σημάδι ότι η εκεί διαθεσιμότητα τροφής είναι μικρή, αδυνατώντας έτσι να συντηρήσει μεγάλους πληθυσμούς τσιχλών.
Τώρα το γιατί για μία περίπου εβδομάδα γέμισαν με πουλιά, αυτό οφείλεται στο εξαιρετικό απάγκιο των τόπων αυτών στις κακοκαιρίες. Αλλά με το καλοσύνεμα του καιρού και ελλείψει τροφής, οι τσίχλες μετακινήθηκαν και πάλι στις πλούσιες διατροφικά περιοχές.
Στον αντίποδα βρίσκονται οι περιοχές που προσφέρουν συγχρόνως απάγκιο και τροφή, όπως για παράδειγμα είναι η κοιλάδα του Βοιωτικού Κηφισού (Μόδι, Καλύβια Τιθορέας) και οι περιοχές της Αργολίδας (Μάνεσης. Παναρίτης, Γαλατάς) που εξακολουθούν να κρατούν σημαντικούς αριθμούς πουλιών από τα μέσα του
Γενάρη και να προσφέρουν πολύ καλές καρπώσεις και μεγάλες συγκινήσεις στους κυνηγούς. Με τις παρατηρούμενες ανά εβδομάδα αυξομειώσεις να εξαρτώνται από τις καιρικές συνθήκες και ιδιαίτερα από την ασκούμενη κυνηγετική πίεση.
Επιγραμματικά λοιπόν μπορεί να ειπωθεί ότι καλός είναι ο απάγκιος τόπος, αλλά για να κρατήσει τα πουλιά και να ικανοποιεί τους κυνηγούς πρέπει να διαθέτει και περίσσεια τροφής.
