Μιλάμε στα σκυλιά και μας μιλούν. Τα χαϊδεύουμε και το σώμα τους εκφράζει όλα τους τα συναισθήματα, κουνάνε την ουρά, γέρνουν πάνω μας, χαμηλώνουν αγαπητικά το κεφάλι. Κι αρχίζουν με τα μάτια τους να μας αφηγούνται…

Για τις λιακάδες πάνω στα πετροβούνια, τις βροχές στα έλατα, την ομίχλη στο ντούσκο. Για τα δροσερά φθινοπωρινά πρωινά του κάμπου, για το χειμωνιάτικο ξερόπαγο του πουρναριού, για τα ανοιξιάτικα αρώματα του Φλεβάρη. Για τις δύσκολες στιγμές που μοιραστήκαμε εκεί έξω, την κούραση και την απογοήτευση, αλλά και για τις επιτυχίες, τις χαρές και τις αγκαλιές πάνω από μια φερμαριστή μπεκάτσα του Νοέμβρη που καταφέραμε.

Μιλάνε για τη δράση του Χειμώνα και για τα ήρεμα Καλοκαίρια. Για τις στιγμές μπροστά στα «φώτα της δημοσιότητας» και για τις στιγμές πίσω από τα παρασκήνια, την φροντίδα και τον κόπο που αφιερώνουμε ο ένας στον άλλο μόνο και μόνο για ένα γεμάτο βλέμμα ικανοποίησης. Μιλάνε ως ένα σημείο, γιατί τα ακριβά συναισθήματα δεν τα μοιράζεσαι, είναι μυστικά…

Οι πολύτιμες στιγμές δεν εκφράζονται με τα λόγια. Παρόλα αυτά το τελευταίο διάστημα το προσπαθήσαμε κι αυτό. Εμείς από την πλευρά μας είπαμε πολλά. Για να δούμε, θα καταλάβουμε τις μέρες που έρχονται τι θέλουν να μας πουν κι εκείνα, για το μέλλον που τους ετοιμάζουμε;