Αόρατο, καλής ποιότητας, με μεγάλη αντοχή και διάμετρο, είναι τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει το παράμαλλο για να έρθουν επιτυχίες στο ψάρεμα τσιπούρας
κείμενο ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΟΥΣΗΣ
Η τσιπούρα θεωρείται (και είναι) ένα από τα πλέον καχύποπτα ψάρια. Για να έχει, λοιπόν, κάποιος επιτυχία στο ψάρεμά της, απαιτείται να εκμηδενίσει τα λάθη, τα οποία σε άλλα ψάρια ίσως να μην έχουν καμία επίπτωση. Συγχρόνως, σ’ αυτό το απαιτητικό ψάρεμα δεν επιτρέπονται παραλείψεις και παραχωρήσεις σε ότι αφορά τον ψαρευτικό εξοπλισμό.
Ανεξάρτητα αν κάποιος ψαρεύει με ανοικτά ή σκληρά φρένα, η επιτυχία στο «κυνήγι» της πελαγίσιας τσιπούρας ξεκινάει από το παράμαλλο, το μήκος και την ποιότητά του. Ξεκινώντας από το τελευταίο, την ποιότητα δηλαδή, για ένα ψάρι με αυτά τα χαρακτηριστικά, είναι επιβεβλημένη η χρήση, αποκλειστικά και μόνο, πολύ καλών αόρατων παράμαλλων.
Απ’ εκεί και πέρα, όταν θ’ αρματώσετε τα καλάμια σας, θα πρέπει να προσέξετε ώστε η υφή της πετονιάς να είναι σίγουρα αχρησιμοποίητη. Επίσης, απαιτείται μεγάλη προσοχή και στους κόμπους, αφού το συγκεκριμένο ψάρι δεν αστειεύεται όταν βρει «μπόσικες» καταστάσεις.
Το μήκος του παράμαλλου για τα συνήθη ψαρέματα, κυμαίνεται από 40 έως και 70 εκατοστά. Για το «κυνήγι» της τσιπούρας, αυτό το μήκος απλά το ξεχνάτε και φτιάχνετε παράμαλλά με μήκος που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κάτω από 1 μέτρο, ενώ πολλές φορές μπορεί να φτάσει και τα 2 μέτρα.
Ο κύριος λόγος για τον οποίο επιβάλλεται το μεγάλο παράμαλλο, είναι το ότι η τσιπούρα έχει την ιδιαιτερότητα (σε αντίθεση από άλλα ψάρια) να τσιμπάει, να ρουφάει και τέλος να μεταφέρει το δόλωμα από το σημείο που το βρήκε. Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό, το ψάρι χρειάζεται την απαιτούμενη απόσταση για να το κάνει αυτό και, ο ψαράς από την πλευρά του, πρέπει να του την προσφέρει.
Σε συνάρτηση με τις επικρατούσες συνθήκες των ανέμων, όταν το ψάρι τσιμπήσει, αυτό που θα αντιληφθεί ο ψαράς είναι μικρές ή μεγάλες ενδείξεις στη μύτη του καλαμιού ή το πολύ ένα σχετικό κατέβασμα του πρώτου στελέχους…
Αυτά σε πρώτη φάση, διότι η τσιπούρα έχει και άλλη μία ιδιαιτερότητα, όταν, πλέον, πάει να φάει το δόλωμα πιο πέρα από εκεί που το βρήκε. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα απορροφηθούν τα όποια μπόσικα (η κοιλιά) της πετονιάς, αν αυτό δεν έχει συμβεί ήδη με την πρώτη μετατόπιση, και τότε θα ενεργοποιηθεί ο όποιος μηχανισμός σύμφωνα πάντα με την τεχνική ψαρέματος που ακολουθεί ο κάθε ψαράς.
Αν, για παράδειγμα, έχει αφήσει ανοιχτά τα φρένα στον μηχανισμό, τότε θα ακούσει τον …μελωδικό συριγμό που κάνει η μπομπίνα όταν γυρνάει γύρω από τον άξονά της, και η τσιπούρα έχει αρχίσει «να παίρνει φρένα».
Στην δεύτερη, αυτή, φάση, συμβαίνουν τα τραγικότερα λάθη.
Ο μη μυημένος ψαράς αρπάζει το καλάμι, «καρφώνει», αλλά, ω του θαύματος, το ψάρι δεν έχει πιαστεί. Ναι μεν καρφώθηκε, αλλά με μία ασυνείδητη ενέργεια που έκανε ο ψαράς, το ξεκάρφωσε…
Το μυστικό, στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι, ότι, το ψάρι πρέπει να αφεθεί να καρφωθεί μόνο του.
Πώς θα γίνει αυτό; Όταν η τσιπούρα είναι φοβισμένη καθώς είναι -ίσως και ανεπαίσθητα- καρφωμένη, προσπαθεί να τρέξει να σωθεί. Τότε κάνει κάποια ξαφνικά τινάγματα, άλλοτε αριστερά, άλλοτε δεξιά, με ένταση. Χωρίς να το καταλαβαίνει, με αυτές τις κινήσεις της το μόνο που καταφέρνει, είναι, απλώς να μπήγει κι άλλο στο στόμα της τον αιθέρα του αγκιστριού όπου έχει μαγκωθεί.
Όταν, λοιπόν, ο ψαράς δει στο καλάμι τις τελευταίες μυτιές και το ψάρι σταματήσει να παίρνει φρένα, τότε, και μόνο τότε, είναι η σωστή στιγμή που πρέπει να πιάσει το καλάμι στα χέρια του. Κατά 99% το ψάρι είναι ήδη καρφωμένο και το μόνο που έχει να κάνει είναι να σηκώσει λίγο το ψάρι από τον βυθό και ν’ αρχίσει να το ψαρεύει, τραβώντας το προς την ακτή. Κι αυτό πρέπει να γίνεται με απαλές, σταθερές κινήσεις, χωρίς βίαια ξεσπάσματα από την πλευρά του ψαρά.
Για τους λάτρεις του «κυνηγίου» της πελαγίσιας τσιπούρας, αποτελεί κανόνα απαράβατο ότι, αφού το ψάρι ξαγκιστρωθεί, το παράμαλλο που έχει χρησιμοποιηθεί πάει για πέταμα και χρησιμοποιεί καινούργιο.
Τα σχόλια σ’ αυτό το θέμα, όταν έχουμε να κάνουμε με τσιπούρες, περιττεύουν!
Το παράμαλλο στο ψάρεμα τσιπούρας: Η αντοχή και η διάμετρος
Οι έμπειροι γύρω από το ψάρεμα της τσιπούρας σ’ ένα πράγμα συμφωνούν, επισημαίνοντας ότι δεν χωρά η παραμικρή παραχώρηση: στο ότι τα παράμαλλα πρέπει να είναι μεγάλης αντοχής και διαμέτρου.
Η εμπειρία έχει δείξει, ότι μία φοβισμένη τσιπούρα τρέχει σαν …τρελή ανάμεσα στο κοπάδι, και σε πολλές περιπτώσεις με ένα κομμένο παράμαλλο να κρέμεται από το στόμα της.
Κι αυτό, το τελευταίο, είναι κάτι που, κανένας ψαράς δεν θέλει να του συμβεί…
