Οι τρεις φάσεις στο ψάρεμα της τσιπούρας…
Τα παράμαλλα αποτελούν έναν από τους βασικούς παράγοντες που πρέπει να λάβει υπόψη του ο ψαράς που αναζητά τσιπούρες.
Η τσιπούρα θεωρείται, και είναι, ένα από τα πλέον καχύποπτα ψάρια και το ψάρεμά της απαιτεί εκμηδένιση των παραλείψεων και των λαθών, που σε άλλα ψάρια ίσως δεν θα έπαιζε τόσο σημαντικό ρόλο. Ανεξάρτητα από το αν ο ψαράς ανήκει στη “σχολή” των ανοικτών ή κλειστών φρένων, αυτό που οφείλει να κάνει είναι να επικεντρωθεί στον τρόπο ψαρέματος και στην υλοποίησή του.
Ψάρεμα της τσιπούρας – Αόρατα παράμαλλα
Έτσι, αν ξεκινήσει από κάπου την όλη ψαρευτική διαδικασία, αυτό θα ήταν το παράμαλλο, το είδος, το μήκος, η ποιότητα και η χρήση του. Δεν θα επαναληφθούμε, αναφερόμενοι στο αν θα χρησιμοποιήσουμε “αόρατο” ή ορατό υλικό πετονιάς, ωστόσο, καλό είναι όταν μιλάμε για τσιπούρες, να μιλάμε μόνο για πολύ καλής ποιότητας αόρατα παράμαλλα!
Όταν θα ξεκινήσουμε ν’ αρματώσουμε τα καλάμια, το πρώτο που θα προσέξουμε είναι η υφή της πετονιάς, ώστε να είναι σίγουρα αχρησιμοποίητη. Επίσης, σημασία μεγάλη θα δώσουμε και στους κόμπους, αφού το συγκεκριμένο ψάρι δεν… αστειεύεται όταν βρει “μπόσικες” καταστάσεις! Το σύνηθες μήκος παράμαλλου για το ψάρεμα που κάνουμε είναι από 40 εκ. έως 70 εκ., αλλά με… αντίπαλο την τσιπούρα, απλά ξεχάστε το.
Το μήκος που θα χρησιμοποιήσουμε δεν θα είναι σε καμία περίπτωση κάτω από 1 μέτρο και πολλές φορές μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 2 μ. Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτό το μήκος είναι, ότι η τσιπούρα έχει την ιδιαιτερότητα (σε αντίθεση από άλλα ψάρια) να τσιμπάει, να ρουφάει και τέλος να μεταφέρει το δόλωμα από το σημείο που το βρήκε. Όπως, λοιπόν, γίνεται αντιληπτό, το παράμαλλο πρέπει να έχει το ανάλογο μήκος, ώστε η τσιπούρα να κάνει την απαιτούμενη απόσταση.
Σε συνάρτηση με τους ανέμους που εκείνη την ώρα φυσούν, εσείς αυτό που θα αντιληφθείτε είναι μικρές ή μεγάλες ενδείξεις στη μύτη του καλαμιού ή το πολύ ένα σχετικό κατέβασμα του πρώτου στελέχους… Αυτά σε πρώτη φάση, διότι η τσιπούρα έχει και μία άλλη ιδιαιτερότητα….
Τα τραγικότερα λάθη
Όταν πια η τσιπούρα πάει να φάει το δόλωμα πιο πέρα από εκεί που το βρήκε και καρφωθεί, τότε αρχίζουν τα πανηγύρια. Σε λίγα δευτερόλεπτα θα απορροφηθούν τα όποια μπόσικα (η κοιλιά της πετονιάς), αν αυτό δεν έχει ήδη γίνει με την πρώτη μετατόπιση, και τότε θα ενεργοποιηθεί ο όποιος μηχανισμός, σύμφωνα πάντα με το σύστημα που έχουμε ακολουθήσει. Δηλαδή, αν έχουμε αφήσει ανοιχτά τα φρένα στο μηχανισμό μας, τότε θα ακούσουμε το μελωδικό συριγμό που κάνει η μπομπίνα όταν γυρνάει γύρω από τον άξονά της, και η τσιπούρα έχει αρχίσει “να παίρνει φρένα”.
Στη δεύτερη, αυτή φάση, συμβαίνουν τα τραγικότερα λάθη. Αρπάζει το καλάμι ο επίδοξος ψαράς, καρφώνει, αλλά το ψάρι δεν είναι πάνω. Δεν πιάστηκε. Μα δεν καρφώθηκε; Ναι, καρφώθηκε, αλλά με μία περίτεχνη και κατά τα άλλα ασυνείδητη ενέργειά μας, ξεκαρφώσαμε την τσιπούρα. Το ψάρι πρέπει να το αφήσουμε να καρφωθεί μόνο του. Και πώς θα γίνει αυτό;
Όταν η τσιπούρα είναι φοβισμένη και καρφωμένη, ίσως ανεπαίσθητα προσπαθεί να τρέξει να σωθεί και τότε κάνει κάποια ξαφνικά τινάγματα, άλλοτε αριστερά, άλλοτε δεξιά, με ένταση, και χωρίς να καταλαβαίνει, απλά μπήγει κι άλλο τον αιθέρα του αγκιστριού όπου έχει μαγκωθεί. Όταν, λοιπόν, δούμε στο καλάμι μας τις τελευταίες μυτιές και το ψάρι σταματήσει να παίρνει φρένα, τότε είναι η σωστή στιγμή που πρέπει να πιάσουμε το καλάμι στα χέρια μας.
Καρφωμένο το ψάρι
Προσοχή. Κατά 99% το ψάρι είναι ήδη καρφωμένο και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το σηκώσουμε λίγο από το βυθό και να αρχίσουμε να το ψαρεύουμε. Το μόνο που χρειάζεται και είναι τόσο απλό σ’ αυτή την τρίτη φάση, είναι να ανασηκώσουμε το ψάρι λίγα εκατοστά και να αρχίσουμε μέσω μιας άτυπης και συμμετοχικής διαδικασίας μαζί του να το τραβήξουμε έξω στην ακτή… Τόσο απλά!
Η άκρως απαραίτητη αλλαγή παράμαλλου
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω ότι από τη στιγμή που θα ξαγκιστρωθεί το ψάρι, το αμέσως επόμενο βήμα είναι να αλλάξουμε παράμαλλο. Τα σχόλια σ’ αυτό το θέμα, όταν έχουμε να κάνουμε με τσιπούρες, περιττεύουν. Εμείς τις περισσότερες φορές χρησιμοποιούμε μεγάλης αντοχής και διαμέτρου παράμαλλα.
Οι λόγοι δύο…
Πρώτον: Δεν είμαστε τόσο “καλοί ψαράδες” για να διακινδυνεύσουμε να κόψει τα παράμαλλα, και
Δεύτερον, σε καμία περίπτωση, και για κανένα λόγο, δεν θα θέλαμε κάπου εκεί να τελειώσει και το ψάρεμά μας…
Έχετε δει ή καλύτερα έχετε βιώσει την απεραντοσύνη του χρόνου μετά από μία χαμένη φοβισμένη τσιπούρα που τρέχει με “αλαλαγμούς” ανάμεσα στο κοπάδι, με ένα κομμένο παράμαλλο να κρέμεται από το στόμα της, προς το πέλαγος;
Διαβάστε επίσης: Το σωστό παράμαλλο στο «κυνήγι» της τσιπούρας
