Ποταμίσιο ψάρεμα άγριας πέστροφας! Η δροσιά του ποταμού, τα πλατάνια, το περπάτημα και η περιπλάνηση στα πανέμορφα παρόχθια καλοκαιρινά μονοπάτια εξιτάρουν τους ανθρώπους της περιπέτειας. H ποταμίσια πέστροφα και το ψάρεμά της είναι από τις πιο γοητευτικές προκλήσεις γι’ αυτούς που αγαπούν τα καλάμια.
Η γοητεία αυτή κρύβεται στα πολλά «μυστικά» που φυλά το ποτάμι και στις υποσχέσεις που δίνει να τα αποκαλύψει σε όσους δοκιμάζουν να τα βρουν. Το ποτάμι έχει να δώσει πολλά που δε φαίνονται με την πρώτη ματιά…
Με το πρώτο φως…
Επειδή ξημερώνει πολύ νωρίς, ξεκινήσαμε νυχτιάτικα για ένα από τα πιο δυσπρόσιτα και απομακρυσμένα κομμάτια του ποταμού, στο οποίο έχουμε μεν «προϋπηρεσία», όμως είχαμε καιρό να επισκεφθούμε. Στο δρόμο ερημιά, ούτε ένα αυτοκίνητο. Στα χωριά ο κόσμος κοιμόταν ακόμη, εκτός από το φούρνο που είχε φώς και από την καμινάδα του έβγαινε πυκνός καπνός από τα ξύλα που έκαιγε ετοιμάζοντας το ψωμί. Παρόλη τη βιασύνη μας, όταν φτάσαμε στη άκρη του κακοτράχαλου χωματόδρομου είχε ήδη αρχίσει να φεγγίζει πίσω από τις κορφές των βουνών.
Ξεκινήσαμε γρήγορα να ρίχνουμε τη μεταλλική πεταλούδα στα νερά, θέλοντας να προλάβουμε την ώρα που τα ψάρια κυνηγούν λαίμαργα. Στις πέτρες, στο ρέμα, στις άκρες, σε όλα αυτά τα σημεία που κρατά πέστροφα, πότε απ’ έξω και πότε περπατώντας μέσα στα παγωμένα πρωινά νερά, αρχίσαμε να παρασυρόμαστε στο κυνήγι του τροπαίου των ελληνικών ποταμών.
Εκεί στο ξημέρωμα αρχίσαμε να δεχόμαστε τα πρώτα χτυπήματα του αρπαχτικού. Οι δονήσεις που μεταφέρουν τα απότομα και δυνατά τινάγματα της πέστροφας, η αγωνία μέχρι να τη βγάλεις από το νερό, η ικανοποίηση της επιτυχίας… είναι στιγμές που σταματά ο χρόνος! Μα μόλις κοπάσει το τσίμπημα, πρέπει να είσαι έτοιμος να αλλάξεις μεριά, είναι μάταιο να επιμένεις εκεί που σε κατάλαβαν.
Παίζει με το μυαλό και τη φαντασία…
Το ποταμίσιο ψάρεμα έχει πολύ περπάτημα και συνεχείς δοκιμές. Κοιτάς μέσα στα νερά, «ζυγίζεις» τα σημεία, ανακαλείς στοιχεία της μνήμης και της εμπειρίας που μπορούν να σε βοηθήσουν, παρατηρείς τις αλλαγές που έχουν επιφέρει στην κοίτη του ποταμού κάθε φορά οι βροχές και οι φουσκονεριές, τα απότομα κατεβάσματα του καιρού.
Λόγω της απρόβλεπτης μορφολογίας του τόπου, δε χρειάζεται κανένας ενδοιασμός στη φαντασία και τον αυτοσχεδιασμό. Μπορείς να πετάξεις το δόλωμα κρυμμένος πίσω από την φυσική κάλυψη που προσφέρουν τα χόρτα και η βλάστηση, σκαρφαλωμένος πάνω από κορμούς που κείτονται πεσμένοι στην όχθη, «κρεμασμένος» στα βράχια και τις πέτρες που χάσκουν πάνω από τα λημέρια που παραφυλάνε τα ψάρια.
Και πάλι περπάτημα, εξερεύνηση, περιπλάνηση στα χωμάτινα δρομάκια, ανάμεσα στα πλατάνια, τις ιτιές και τα ποταμίσια σπαθόχορτα. Ψάχνοντας ανεβήκαμε ψηλά στα ρέματα και τις πηγές, ανάμεσα σε χαράδρες και σε κοφτά γκρέμια. Με βρεγμένα πόδια και τις αντοχές μας δοκιμασμένες στα όρια όλο και κάποιο ωραίο ψάρι βγάζαμε από τα κρυστάλλινα νερά στα οποία τσαλαβουτούσαμε.
Εκεί που το ρέμα ησύχαζε και σχηματίζονταν βαθιές βίρες τσιμπούσαν κατά κόρον οι τιλιανοί. Ένα δυνατό ψάρι του ποταμού, με πολύ στιβαρό τσίμπημα και απαιτήσεις ώσπου να καταφέρεις να το προσγειώσεις με ασφάλεια. Ο πληθυσμός τους βρίσκεται σε πολύ καλά επίπεδα και γενικά από τιλιανούς δε μένουν παραπονεμένοι οι ψαράδες, όποια εποχή και να τους κυνηγήσουν.
Μαζεύοντας τις πετονιές…
Ο ήλιος είχε ανεβεί αρκετά, χωρίς όμως να μπορεί να τρυπώσει στην όχθη του ποταμού στην οποία ψαρεύαμε. Ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς τα πίσω, ρίχνοντας με τα καλάμια επιλεκτικά, στις μεριές που λίγο πριν είχαν αποδώσει. Αφού καταφέραμε να πάρουμε λίγα ακόμη συμπληρώνοντας την ψαριά, ακουμπήσαμε να ξαποστάσουμε κοντά στο σημείο που ξεκινήσαμε.
Αρχίσαμε να ξαρμαθιάζουμε ένα – ένα τα ψάρια από τα κλαδιά της ιτιάς που τα είχαμε περασμένα και καθαρίζοντάς τα στο τρεχούμενο νερό, πιάσαμε την κουβέντα για τα πεπραγμένα του πρωινού.
Οι πέστροφες που αγκιστρώθηκαν ήταν άγριες και τυπικές του ποταμού, ανοιχτόχρωμες με σωστές βούλες, ευθυτενείς, έχοντας μακρόστενο σώμα με μακρύ κεφάλι, σπαθάτες από την ουρά ως την άκρη του άνω χείλους, χωρίς δηλαδή σημάδια υβριδισμού στην ανατομία και το χρώμα τους. Το μέγεθός τους αρκετά μεγάλο και συνεπώς με κάποια χρόνια «στην πλάτη τους», δεδομένου ότι δεν αναπτύσσονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς.
Είδαμε μέσα στο ποτάμι και μεγαλύτερες πέστροφες, αυτές όμως όσο φιλότιμα και να προσπαθήσεις να τις δελεάσεις είναι δύσκολο να τις απειλήσεις. Η αλίευση τόσο μεγάλων ψαριών είναι πραγματικό κατόρθωμα για τον κυνηγό του ρέματος και σ’ αυτό ποντάρει κι ελπίζει κάθε φορά που ψαρεύει, μήπως η μέρα που ξημέρωσε είναι μια από τις λίγες τυχερές που θα σημαδέψουν ολόκληρη τη θητεία των περιπλανήσεών του στα νερά των ποταμών…
Διαβάστε επίσης:
> Tai Rubber: Ο Ειδικός Για Τα Τσαούσια
