Τούτο το διάστημα είναι καλό για τιλιανό, παρόλο που τα νερά είναι κρύα και πολλά. Το πλούσιο ρέμα των ποταμών τροφοδοτούν άμεσα οι πολλές βροχές και το μαλακό χιόνι που έπεσε μαρτιάτικα στα ψηλά και λιώνει γρήγορα. Η φουσκονεριά δημιουργεί βαθιές βίρες στις καμπές του ποταμού, στην επιφάνειά των οποίων το νερό κυλά ήσυχα.
Οι τιλιανοί χτυπούν όλα τα δολώματα χωρίς ιδιοτροπίες, αλλά σε αυτές μεριές είναι προτιμότερη η βέργα και ο φελλός, με λίγο ψωμάκι στο αγκίστρι δολωμένο προσεκτικά. Ψάχνοντας κατά μήκος του ποταμού, μπορείς να βρεις βίρες που να τσιμπάει ασταμάτητα ο τιλιανός και ίσως με λίγη τύχη και καμιά καλή πέστροφα. Ο τιλιανός είναι πολύ λαίμαργος την Άνοιξη και δε χρειάζεσαι μεγάλη υπομονή για να κάνεις μια καλή αρμαθιά.
Το ψάρεμά του έχει συνεχή δράση και το «ρίξε – βγάλε – δόλωσε» δε σε αφήνει να πλήξεις ούτε για μια στιγμή, ενώ είναι απόλαυση να παρακολουθείς τον φελλό να διαγράφει ημικύκλια, καθώς το τρεχούμενο νερό τον παρασέρνει διακριτικά στην τροχιά του.
Ο ήλιος που περνά ανάμεσα στα γυμνά πλατάνια, πέφτει παιχνιδίζοντας πάνω στον καθρέφτη των νερών κι ανακατεύεται με τις δονήσεις που μεταφέρουν στο φελλό τα χτυπήματα των ψαριών. Αυτή κι αν είναι συγκίνηση για τους ψαράδες των γλυκών νερών!
Το «ήμερο»
Έπειτα, οι τιλιανοί που τσιμπάνε δεν είναι μικροί, αντίθετα οι περισσότεροι γεμίζουν το τηγάνι. Το κρέας τους είναι μοναδικό γευστικά, ενώ τα κρύα νερά το κάνουν τώρα ιδιαίτερα κρουστό. Οι μαγείρισσες που γνωρίζουν τα μυστικά της ετοιμασίας του τιλιανού, ξεκινούν τη διαδικασία χαράζοντας το ψάρι κάμποσες φορές στα πλευρά, ώστε να λιώσουν με το ψήσιμο όλα τα «αγκάθια» που μπορούν να σε ταλαιπωρήσουν στο φαγητό.
Την ίδια γειτονιά μοιράζεται ο τιλιανός με το μαρίτσι, το οποίο είναι γνωστό και ως «ήμερο». Κι αυτό, γιατί είναι το ψάρι που δεν κυνηγά με ζωηράδα στον αφρό, αλλά βοσκά μόνιμα στα χωράφια του βυθού, με τη βοήθεια ενός στόματος που είναι επί τούτου γυρισμένο προς τα κάτω.
Το δόλωμα για το μαρίτσι μπορεί να είναι το ψωμί, ενώ πολύ καλή δουλειά κάνει και το σκουλήκι. Απλά εδώ το βάθος της πετονιάς πρέπει να κατέβει, ώστε το δόλωμα σχεδόν να ακουμπήσει κάτω και να γίνει πιο ελκυστικό για τα μουστάκια του.
Σε αντίθεση με τον τιλιανό, το ήμερο θέλει μεγάλη υπομονή στο ψάρεμα, χωρίς να προσφέρει πολλές εγγυήσεις για το αποτέλεσμα. Είναι ψάρι απαιτητικό, για γνώστες του ποταμού και γι’ αυτό δίνει μια ξεχωριστή ικανοποίηση σε όσους το καταφέρνουν.
Ένα τέτοιο ωραίο ψάρι στο ταψί με ψιλοκομμένα πράσα, ντομάτα και σκόρδα αποτελεί στα σίγουρα ένα από τα πιο γευστικά εδέσματα…
