Χωρίς αορτήρα και αορτηριούχους (πιαστράκια) ήταν όλα τα όπλα που κατά καιρούς έφερνε ο πατέρας μου από την Αμερική. Μου είχε πει ότι δεν τον προτιμούσαν στα λειόκαννα, παρά μόνο στα ραβδωτά.
Κάποια από αυτά παρέμειναν όπως ήταν, ενώ κάποια άλλα τα πήγαμε για πιαστράκια, με οδυνηρές ενίοτε συνέπειες για το όπλο. Είτε στραβή τοποθέτηση του αορτηριούχου στο κοντάκι, είτε ζημιά στις κάννες ενός πλαγιόκαννου SKB Ithaca, από αδέξια χρήση του τρυπανιού στην κάτω ρίγα συγκόλλησης.
Η λογική της μη τοποθέτησης αορτήρα δε σημαίνει ότι το όπλο αυτό προορίζεται για τη βιτρίνα και όχι για χρήση. Εντάξει, μπορεί στα πολύ ακριβά όπλα να σχετίζεται με την αισθητική, όμως εδώ μιλάμε για όπλα καθημερινής κυνηγετικής χρήσης. Η προσέγγιση είναι ότι το λειόκαννο πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του κυνηγού, σε διαρκή ετοιμότητα.
Και βέβαια με την ασφάλεια κουμπωμένη, προέχει το ζήτημα της ασφαλούς διαδικασίας. Το μοτίβο είναι ότι κρατώ το όπλο πάντοτε στραμμένο σε κατεύθυνση που δεν υπάρχει κίνδυνος για κάποιον και έχω μόνιμα στο μυαλό ότι αυτό μπορεί να ρίξει. Τη στιγμή ακριβώς που θα χρειαστεί (π.χ. ξεπέταγμα πουλιού, ή πέρασμα στο καρτέρι), τότε και μόνο τότε βγάζω την ασφάλεια και τουφεκάω.
Εννοείται ότι οι ασφάλειες που εμποδίζουν μόνο τη σκανδάλη μπορεί να αποδειχτούν ανεπαρκείς, αλλά από την άλλη προφυλάσσουν από ακούσια πυροδότηση αν το όπλο σκαλώσει κάπου, αν γλιστρήσεις, αλλά και σε πολλές άλλες απρόοπτες καταστάσεις που πάντα προκύπτουν.
Είναι καλύτερο;
Έτσι λοιπόν ενώ οι περισσότεροι δεν ασχολήθηκαν ίσως ποτέ με το δίλλημα αορτήρας ή όχι, για μένα η μη χρήση του έγινε μια συνήθεια που πλέον δεν άλλαξε, ακόμη και αν υπάρχουν αορτηριούχοι ή και αορτήρας φορεμένος στο τουφέκι.
Είναι άραγε καλύτερο; Το προτιμώ γιατί προσφέρει μια μόνιμη επαφή και έλεγχο του όπλου, ενώ χωρίς λουρί δεν μπερδεύεται στα κλαδιά και τις βατσινιές, ειδικά όταν χρειάζεται να επωμίσεις στα πηχτά. Θέλω το όπλο στο χέρι και όχι στον ώμο.
Υπάρχουν και φορές που πραγματικά μετανιώνω που δεν έχω τον αορτήρα περασμένο πάνω του: όταν κουράζομαι από το πολύωρο περπάτημα, όταν πρέπει να διαβώ ένα δύσκολο και επικίνδυνο πέρασμα στα βράχια, όταν χρειάζεται να περάσω το ποτάμι. Έχουμε χρησιμοποιήσει τα δερμάτινα λουριά των όπλων ακόμη και για να τραβήξει το ένα μηχανάκι το άλλο που έμεινε, στον κάμπο με βροχή και σκοτάδι (και πέτυχε).
Βέβαια, υπάρχουν και οι αποσπώμενοι αορτηριούχοι, οι οποίοι αφαιρούνται και τοποθετούνται πολύ γρήγορα. Όπως επίσης και οι αορτηριούχοι που πιάνουν εξωτερικά των καννών και του κοντακιού χωρίς να τραυματίζουν το όπλο. Εντάξει, το γνωρίζω, αλλά εξακολουθώ να προτιμώ το όπλο χωρίς λουρί στο κυνήγι…
