Τα φυσίγγια του μέλλοντος
Σημαντικές αλλαγές περιμένουμε σε ό,τι αφορά τα όπλα και τα φυσίγγια
Είναι γνωστό ότι η χρήση του μολύβδου οδεύει προς καθολική απαγόρευση σε όλο τον κόσμο και αυτό ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους κυνηγούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν πυρομαχικά τα οποία περιέχουν κατά κύριο λόγο μόλυβδο. Το μολύβι, όπως και ο αμίαντος, σταδιακά εγκαταλείπονται λόγω τοξικότητας και η παγκόσμια κοινότητα ήδη έχει ξεκινήσει την αντικατάστασή τους, με άλλα υλικά τα οποία δεν είναι τοξικά.
Σε ό,τι αφορά τον αμίαντο τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα, διότι η εξέλιξη των συνθετικών υλικών δίνει φτηνές και αξιόπιστες λύσεις, όμως με τον μόλυβδο τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα.
Ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα ήταν οι μπαταρίες των αυτοκινήτων και της βιομηχανίας, για τις οποίες έχουν βρεθεί λύσεις και ήδη αυτές που κυκλοφορούν πλέον στην αγορά, δεν περιέχουν μόλυβδο.
Εκτός αυτού οι περισσότεροι θυμόμαστε την εποχή της απόσυρσης των αυτοκινήτων που έκαιγαν βενζίνη η οποία περιείχε μόλυβδο, για να αντικατασταθούν με αυτοκίνητα νεώτερης τεχνολογίας που έκαιγαν «αμόλυβδη». Τώρα περνάμε ήδη σε νέα φάση που τείνει να καταργηθεί εντελώς το υγρό καύσιμο, καθώς τα νέα αυτοκίνητα κινούνται με ηλεκτροκινητήρες και όχι με κινητήρες εσωτερικής καύσης.
Σε μία εποχή λοιπόν που όλα αλλάζουν, τα όπλα και τα φυσίγγια του κυνηγίου δεν θα μπορούσαν να μείνουν στην εποχή της «χαρτούτσας». Τα σύγχρονα όπλα έχουν προδιαγραφές τέτοιες που να μπορούν να δεχθούν εκτός από τα παραδοσιακά φυσίγγια με μολυβένια σκάγια και φυσίγγια που περιέχουν σκάγια κατασκευασμένα από άλλα μέταλλα.
Τα τοξικά σκάγια
Το πρόβλημα με τα μολυβένια σκάγια ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια στην Αμερική, όταν επιστημονικές Οργανώσεις, που χρηματοδοτούνται μάλιστα από εταιρίες όπλων και φυσιγγίων, διαπίστωσαν πως σε κάποιες λίμνες όπου γινόταν εντατικό κυνήγι υδροβίων πουλιών, τα σκάγια που έμεναν στο βυθό ήταν τόσο πολλά, που ένας μεγάλος αριθμός κατέληγε στα στομάχια των παπιών που τρεφόντουσαν από μικροοργανισμούς και φυτικά υπολείμματα τα οποία βρίσκονται στον βυθό.
Μαζί με την τροφή τους τα παπιά κατάπιναν και μολυβένια σκάγια με αποτέλεσμα να ασθενούν από μία θανατηφόρο ασθένεια που ονομάζεται μολυβδίαση. Από εκεί ξεκίνησε η προσπάθεια αντικατάστασης των μολυβένιων σκαγιών με άλλα μέταλλα, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο, διότι το κόστος ήταν πολύ μεγαλύτερο, το αποτέλεσμα υποδεέστερο και τα περισσότερα όπλα ακατάλληλα για χρήση αυτών των μετάλλων.
Εναλλακτικές λύσεις
Η πρώτη επιλογή, που ήταν η οικονομικότερη, ήταν το ατσάλι, το οποίο όμως έχει πολύ χαμηλότερο ειδικό βάρος από το μολύβι, πράγμα που σημαίνει μειωμένη ταχύτητα, δεν παραμορφώνεται που συνεπάγεται μειωμένη φονικότητα και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα παραδοσιακά μηχανήματα παραγωγής φυσιγγίων, ούτε από όπλα παλαιάς τεχνολογίας.
Άλλες λύσεις ήταν με πολύ ακριβότερα υλικά όπως το βισμούθιο, το βολφράμιο, ο χαλκός κ.λπ. Τα υλικά αυτά, αν και δίνουν καλύτερα αποτελέσματα από το ατσάλι και πάλι υστερούν σε σχέση με το μολύβι, σε ότι αφορά το βάρος. Κανένα από τα πιο πάνω, δεν έχει ειδικό βάρος ανάλογο με το μολύβι και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.
Το δεύτερο, είναι το υπερβολικό κόστος, κάτι το οποίο δύσκολα μπορούν να το επωμιστούν οι κυνηγοί. Ιδιαίτερα εκείνοι που καταναλώνουν πολλά φυσίγγια σε διαβατάρικα πουλιά, δύσκολα μπορούν να επωμιστούν το κόστος.
Η Γηραιά Ήπειρος
Στην Ευρώπη το θέμα άρχισε να συζητιέται από το 1990 και από τις αρχές του 21ου αιώνα άρχισε να εφαρμόζεται σταδιακά σε διάφορες χώρες. Στην Ελλάδα η χρήση μολύβδινων σκαγιών απαγορεύτηκε από το 2012 σε όλους τους υδροβιότοπους, ενώ σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης, η χρήση μολύβδινων σκαγιών απαγορεύεται γενικά.
Ορισμένοι κυνηγοί νομίζουν ότι τα μολύβδινα σκάγια απαγορεύονται στο κυνήγι υδρόβιων πουλιών στη χώρα μας, όμως αυτό είναι λάθος. Ο νομοθέτης απαγορεύει αυτά τα φυσίγγια όχι για συγκεκριμένα θηράματα, αλλά σε συγκεκριμένες περιοχές (όπου βέβαια συχνάζουν υδρόβια και παρυδάτια πουλιά).
Αν για παράδειγμα κυνηγάμε αγριόχοιρους σε κάποιον υδροβιότοπο, απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε πυρομαχικά που περιέχουν μόλυβδο, ενώ αν κυνηγάμε πάπιες σε περιοχή που δεν είναι χαρακτηρισμένη ως υδροβιότοπος, μπορούμε να χρησιμοποιούμε ακόμη σκάγια μολύβδου.
Ένα σημαντικό πρόβλημα έχουν, όσοι κυνηγούν με όπλα παλαιάς τεχνολογίας (συνήθως είναι όπλα που κατασκευάστηκαν πριν από το 1990) και κυρίως όσα έχουν εσωτερικά χρωμιωμένες κάννες. Οι κάννες αυτές ενδέχεται να πάθουν ζημιά αν χρησιμοποιήσουμε ατσάλινα σκάγια.
Βέβαια οι μεγάλοι κατασκευαστές φυσιγγίων οι οποίοι παρακολουθούν τις εξελίξεις και γνωρίζουν ότι το τέλος του μολύβδου πλησιάζει, έχουν ήδη βρει τρόπους για να καλύψουν και εκείνους που έχουν όπλα παλαιάς τεχνολογίας. Στην αγορά κυκλοφορούν φυσίγγια που προτείνονται για όλα τα όπλα και εκείνο που πρέπει να κάνει ο κυνηγός που χρησιμοποιεί τέτοιου είδους όπλο, είναι να διαβάζει προσεκτικά τις προδιαγραφές των φυσιγγίων.
Τα σύγχρονα όπλα έχουν ήδη προδιαγραφές για χρήση κάθε είδους πυρομαχικών περιλαμβανομένων βέβαια και εκείνων που έχουν ατσάλινα σκάγια, σφαιρίδια ή ακόμη και μονόβολα.
Ένα ακόμη πρόβλημα που έχουμε ή θα αντιμετωπίσουμε όλοι, είναι η αποτελεσματικότητα και η διάμετρος των σκαγιών. Τα σκάγια στα φυσίγγια αυτά ακολουθούν συνήθως το αμερικανικό σύστημα, το οποίο έχει διαφορές σε σύγκριση με τα ευρωπαϊκά. Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι λίγο μπερδεμένα, διότι άλλα νούμερα ακολουθούν οι Γάλλοι και οι Γερμανοί, άλλα οι Ιταλοί και οι Έλληνες, άλλα οι Τσέχοι, οι Άγγλοι κ.ο.κ.
Τα ατσάλινα σκάγια ή εκείνα του βισμουθίου (τουγκστενίου) έχουν διαφορετικά νούμερα σε ότι αφορά τη διάμετρο και σε συνδυασμό με το διαφορετικό ειδικό βάρος της πρώτης ύλης τους, περιπλέκουν την κατάσταση.
Εκείνο που πρέπει λοιπόν να κάνουν όλοι οι κυνηγοί που σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν φυσίγγια με αυτά τα άγνωστα στους περισσότερους από εμάς σκάγια, είναι να ξεκινήσουν ένα κύκλο δοκιμών για να βρούνε τις αποστάσεις, τις ταχύτητες και την αποτελεσματικότητα αυτών των φυσιγγίων.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι όσα γνωρίζαμε για τα σκάγια πρέπει να τα αναθεωρήσουμε κυρίως σε ότι αφορά τα επιχαλκωμένα, επινικελωμένα κ.λπ. Τα συγκεκριμένα σκάγια είναι μολύβδινα τα οποία έχουν επικάλυψη χαλκού ή νικελίου και εντάσσονται στα μολύβδινα, διότι έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά.
Η επεξεργασία που γίνεται στην επιφάνειά τους βελτιώνει την ταχύτητα και την ευθυβολία σε σύγκριση με τα απλά σκάγια μολύβδου, αλλά θα καταργηθούν και αυτά, όταν θα απαγορευτεί η χρήση του μολύβδου στα φυσίγγια. Σήμερα δεν γνωρίζουμε πότε θα γίνει αυτό, αλλά είναι ζήτημα χρόνου και θα πρέπει να το περιμένουμε σε μερικά χρόνια.
Σε ό,τι αφορά τις πυρίτιδες και τους κάλυκες φαίνεται ότι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι, Εκείνο που θα αλλάξει είναι οι βυσματώσεις, οι οποίες θα πρέπει να δίνουν περισσότερο χώρο στα σκάγια, το πλήθος των οποίων είναι μεγαλύτερο και η παραμόρφωσή τους σχεδόν μηδενική.
Στο θέμα θα επανέλθουμε διότι οι εξελίξεις θα είναι συνεχείς και είναι βέβαιο ότι θα δούμε και νεότερες επινοήσεις.
