Τα είπαν ελαφρύτερα, κομψότερα και πράγματι είναι. Θεωρήθηκαν επίσης καταλληλότερα για κάποια θηράματα και ως ένα βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως πράγματι είναι. Δεν είπε όμως ποτέ κανείς, πως όπλα σε διαμέτρημα πέραν του 12 είναι το ίδιο αποδοτικά σε όλα τα κυνήγια, και σε όλα τα θηράματα…

Εκείνος γύρω στα 50, ενώ αρκετά νεότερη έδειχνε η γυναίκα. Χρόνια έρχονται στην Καλαμπάκα, πάντα στο ίδιο ξενοδοχείο και όμως οι περίεργοι εντός και εκτός ακόμη αναρωτιούνται αν είναι παντρεμένοι, αν είναι και οι δύο γιατροί και άλλα τέτοια. Βέρες δεν φορούσαν, το σήμα υπήρχε στο πίσω τζάμι του ακριβού τετρακίνητου, οπότε οι αργόσχολοι αφορμές έψαχναν. Εμείς όμως που ψάχναμε τις φάσσες, είχαμε μεγαλύτερο καημό από το αν είχαν βάλει στεφάνι…

Στο σαλονάκι κοντά στο τζάκι είχαν πιάσει τραπέζι τη μέρα που γνωριστήκαμε. Το χάραμα εκείνης της μέρας στα τέλη Γενάρη, μας βρήκε να παγώνουμε στο ρέμα της Καλομοίρας με 0 βαθμούς. Η κουβέντα λοιπόν είχε στραφεί γύρω από το κρύο, και ως τότε εκείνοι μόνο άκουγαν. Μπήκαν στην κουβέντα, όταν κάποιοι από τους παριστάμενους Κορωπιώτες φασσάδες, έλεγαν πως μάταια προσπαθούσαν να ανάψουν φωτιά στα καρτέρια, επειδή τα ξερόκλαδα ήταν μουσκεμένα. Η κυρία πήγε στο αυτοκίνητο, επέστρεψε με ένα ωραιότατο επώνυμο σακίδιο πλάτης και ανοίγοντάς το άρχισε να μας μοιράζει δεματάκια με λεπτά σχισμένα ξυλάκια, κατάλληλα για προσάναμμα. Μας έπιασε όλους «αδιάβαστους» μοιράζοντας σε όσους ήθελαν, και έφτασαν ακριβώς, γιατί θέλαμε όλοι. Αυτό ήταν το πρώτο δείγμα οργάνωσης και νοικοκυροσύνης που πήραμε από τον Κώστα και την Ρούλα, γιατί αργότερα ακολούθησαν κι άλλα. Σαν σπουδαιότερα κράτησα το σκούπισμα με πετσέτες που έκαναν στα δυό κόκερ που είχαν, στο σχολαστικό βούρτσισμα που ακολουθούσε και τέλος το ζεστό νερό που έβαζαν στα πιάτα των σκύλων, ώστε να είναι χλιαρές οι κροκέτες που θα έτρωγαν.

Κυνηγούσαν με εικοσάρια…

Όταν όλα αυτά τελείωναν, τα έβαζαν στο δωμάτιο και επέστρεφαν για να φάνε οι ίδιοι, σκέτες σαλάτες λάχανο με κίτρινα τυριά… Δεν ξέρω αν με συμπάθησαν λίγο παραπάνω ή έπαιξε ρόλο πως με το γιατρό βγήκαμε κοντινοί πατριώτες, πάντως μου έδειξαν περισσότερη οικειότητα με αποτέλεσμα να μάθω και άλλες «ιδιοτροπίες» τους.

Κυνηγούσαν και οι δύο με όπλα σε διαμέτρημα των 20. Αυτογεμές Raffaello Lord της Benelli εκείνος, ποζέ Caesar Guerini η κυρία, με ξύλινα μέρη επιμελώς διαλεγμένα. Σημειωτέον πως η καραμπίνα είχε κοντάκι και πάπια επενδεδυμένα με δέρμα από το εργοστάσιο, κάτι που έβλεπα πρώτη φορά. Η αλλαγή από τα συνηθισμένα όπλα σε διαμέτρημα 12 προέκυψε, όταν αυτός αναγκάστηκε να κάνει επέμβαση στον ώμο και από τότε κάθε τράνταγμα από πυροβολισμό κρίθηκε απαγορευμένο.

Προτίμησε να συνεχίσει να κυνηγάει, παίρνοντας το ρίσκο, με όπλο που είχε ελαφρύτερο λάκτισμα, και το ταίρι ακολούθησε. Τα θηράματα που προτιμούν είναι κατά σειρά περιόδου (έτσι μου το είπαν), τρυγόνια, τσίχλες, φάσσες και περιστασιακά κάποια ορτύκια και μπεκάτσες που θα ξεσηκώσουν τα σκυλιά. Από φέτος όμως πρόσθεσαν και τις σιταρήθρες σε Μουρίκι και Κωπαΐδα. Αυτά σε γενικές γραμμές ως προς το προφίλ αυτού του ζεύγους κυνηγών, που ομολογουμένως δεν περνά απαρατήρητο.

Σε ότι αφορά το κυνηγετικό κομμάτι η αλήθεια είναι πως τους έγινα τσιμπούρι για ένα διήμερο. Επειδή κατά καιρούς μου ερχόταν η επιθυμία να αποκτήσω ένα δίκαννο 20άρι και παράλληλα γνώριζα πως πωλείται ένα άριστης κατάστασης 28άρι, τους ακολούθησα στα καρτέρια τους για να καταλήξω ο ίδιος σε εκτίμηση της χρήσης τους.

Εξαιρετικό δίδυμο σκοπευτών

Δεν έχω γνώσεις βλητικής, ξέρω όμως να κυνηγώ και κυρίως ξέρω να αναλύω αυτά που διαπιστώνω. Από τα όσα είδα λοιπόν κατέληξα στο συμπέρασμα, πως από τη μία είχα να κάνω με ένα εκπληκτικό δίδυμο σκοπευτών και από την άλλη με δύο πανέμορφα και πανάκριβα όπλα, περιορισμένων όμως δυνατοτήτων. Και εξηγώ αμέσως τι εννοώ.

Οι γιατροί, σε επίπεδο ταχύτητας αντίδρασης, επώμισης και ευστοχίας έπαιρναν άριστα. Με καρτέρια σε μία πλαγιά λίγο πάνω από τις όχθες του Βοϊδομάτη, δύσκολα ξέφυγαν 1-2 τσίχλες, ενώ δεν κατάφεραν να κάνουν το ίδιο οι λιγοστές ελατότσιχλες που υπήρχαν τριγύρω. Πυροβολούσαν με αξιοθαύμαστη ψυχραιμία, επιλέγοντας κυρίως τους «σίγουρους» στόχους.

Οι αποστάσεις θα στοιχημάτιζα πως δεν ξεπερνούσαν τα 20-25 μέτρα, με αποτέλεσμα ελάχιστα πουλιά να πέφτουν τραυματισμένα. Ενδιάμεσα όμως, δεν γινόταν το ίδιο με μεγαλύτερα πουλιά. Ούτε ο συγχωριανός μου και το ταίρι του ξέχασαν να σημαδεύουν, ούτε οι αποστάσεις μεγάλωσαν, ούτε όμως και οι φάσσες έπεφταν…

Με λίγη εμπειρία, από την στιγμιαία αντίδραση στην πτήση, ο καθένας μπορεί να διακρίνει αν τα σκάγια πάνε πάνω στο στόχο. Τρεις φορές λοιπόν πέρασαν μικρά κοπαδάκια και μία τριάδα φάσσες, όλες πιστεύω πως πήραν σκάγια, καμία όμως δεν έπεσε.

Όπλα με συγκεκριμένες δυνατότητες

Μα, θα μου πει κάποιος, και με 12άρι που τις βαράμε δεν πέφτουν… Απαντώ πως από τα λίγα που γνωρίζω, η θνησιμότητα δεν προκαλείται μόνα από τα πολλά σκάγια, αλλά και από λίγα, αρκεί να έχουν προκαλέσει στο θήραμα σημαντική βλάβη. Ακριβώς τα ίδια διαπίστωσα και την επόμενη μέρα σε πλαγιά του Κόζιακα. Στον τόπο όλα, αλώβητες όμως οι φάσσες. Ομολογία και των δύο είναι ότι παλαιότερα δύσκολα ξέφευγε κάποια, τώρα με τα νέα όπλα δύσκολα έπεφτε κάποια…

Οι εμπειρίες που έχω με όπλα πέρα από 12άρια, είναι οι παρανομίες μου σαν έφηβος με το 16άρι του παππού και ένα κυνήγι στην Βουλγαρία, σε καμπίσιες πέρδικες και ορτύκια, με το 28άρι φίλου, Έλληνα επιχειρηματία. Από όσα θυμάμαι τότε, και από όσα είδα τώρα, βεβαιώθηκα πως κάθε όπλο και κάθε φυσίγγι έχει τον προορισμό του.

Αυτός είναι και ο λόγος που τέτοια διαμετρήματα μάλλον δεν θα εμφανιστούν ποτέ σε βάλτους…

Δεν κάνουν όλα για όλα. Ας τα λένε πιο κομψά, πιο αθλητικά και πιο όμορφα. Είναι όπλα συγκεκριμένων δυνατοτήτων και προσδιορισμένων μεγεθών, ως προς το θήραμα. Όσο για εκείνο το φινετσάτο 28άρι που πουλιόταν στην Δικαιάρχου, έ όλο και κάποιος θα το πάρει…