“Καπνός χωρίς φωτιά” δεν υπάρχει, και η αλήθεια είναι ότι την τελευταία δεκαετία το Πόιντερ πέρασε μία κρίση, σε ότι αφορά την κυνηγετική του χρήση.

Η συζήτηση γύρω από τα Πόιντερ έχει ανοίξει εδώ και κάποια χρόνια, αλλά όπως συχνά γίνεται, συνοδεύεται από μία μεγάλη “παραφιλολογία”. Ωστόσο, “καπνός χωρίς φωτιά” δεν υπάρχει. Και η αλήθεια είναι ότι, την τελευταία δεκαετία το Πόιντερ ΠΕΡΑΣΕ μία κρίση, κυρίως, σε ότι αφορά την κυνηγετική του χρήση. Ελάχιστοι το χρησιμοποιούν στο κυνήγι της μπεκάτσας, ενώ έχει χάσει σημαντικό έδαφος και στο κυνήγι της πέρδικας, εκεί που κάποτε ήταν το πεδίο των “θριάμβων” του! Αν και οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, θα ξεχώριζα δύο ως τους πιο βασικούς:

Το σφάλμα των Ιταλών

Καταρχάς, το πρώτο κακό ξεκινάει από την Ιταλία, που έχει και την “πρωτοκαθεδρία” στη δική μας ήπειρο, όσον αφορά τις κατευθύνσεις της εκτροφής… Ωστόσο, ήταν μοιραίο οι Ιταλοί να διαχειριστούν και να κατευθύνουν την εκτροφή των κυνηγετικών φυλών, με γνώμονα τις δικές τους ανάγκες. Και το Πόιντερ, σαν κυνηγόσκυλο που συγκέντρωνε πλήθος φυσικών προσόντων και ικανό να προσφέρει άφθονο θέαμα, ήταν το… καταλληλότερο για να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί στους αγώνες κυνηγετικών ικανοτήτων. Η… αγωνιστική διάσταση δεν είναι καθόλου αντίθετη με την κυνηγετική, αλλά ούτε, όμως, πάντοτε υπέρ αυτής!

Έτσι, σε συνδυασμό με την ανυπαρξία άγριου θηράματος στην Ιταλία, αποκλειστικός στόχος των εκτροφέων έγινε η παραγωγή σκύλων, με μοναδικό προορισμό τους αγώνες… Δόθηκε προτεραιότητα στην μεγάλη ταχύτητα και την σπουδαία ποιότητα, αλλά παραμελήθηκε η ευχέρεια εντοπισμού του θηράματος (αφού αυτό μπορούσε να βελτιωθεί με την δουλειά).

Σταδιακά, όμως, αυτό οδήγησε στην εμφάνιση πολλών σκύλων με σημαντικό πρόβλημα στον εντοπισμό και τη… διαχείριση του θηράματος. Ο Ιταλός εκτροφέας δεν ενδιαφερόταν για την κυνηγετική αξία των “υποπροϊόντων” της εκτροφής του, μιας και κανένας δεν ενδιαφερόταν για κυνηγετική χρήση. Η συντριπτική πλειοψηφία των αγοραστών ενδιαφερόταν να αγοράσει ένα Πόιντερ, με τα προσόντα που απαιτούνταν για να συμμετάσχει και να διακριθεί σε κάποιου τύπου αγώνα. Με βάση αυτά τα κριτήρια γίνεται στην Ιταλία η εκτροφή Πόιντερ, ακόμα και σήμερα: μεγάλη προσοχή σε έναν ωραίο λαιμό, ακόμα και αν κρατάει ψηλά… ένα άδειο κεφάλι!

Ρυθμός, ποιότητα και νοοτροπία, είναι το τρίπτυχο της Ιταλικής εκτροφής. Η “αίσθηση του θηράματος” θεωρήθηκε ως κάτι δεδομένο από τους Ιταλούς και, ως εκ τούτου, αδιαφόρησαν… Ήταν ένα τραγικό σφάλμα που παρέσυρε ολόκληρη τη φυλή, στη δεύτερη θέση προτίμησης των κυνηγών της Ευρώπης.

Η κατάσταση στην Ελλάδα

Το δεύτερο λάθος είναι ότι, μεγάλο μέρος αυτής της “φιλοσοφίας” επιχειρήθηκε να μεταφερθεί αυτούσια και στη χώρα μας! Η Ελλάδα, όμως, ήταν μία χώρα που μόλις ξεκινούσε τα βήματά της στην οργανωμένη κυνηγετική κυνοφιλία, με σχεδόν ανύπαρκτη κουλτούρα σε αυτό το πεδίο… Έτσι, ήταν σχεδόν αδύνατο να γίνει διαχωρισμός του σωστού από το λάθος, ούτε, βέβαια, να προσαρμοστούν οι αναμφισβήτητες γνώσεις των Ιταλών, στην Ελληνική κυνηγετική πραγματικότητα. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, υπερεκτιμήθηκαν και άνθρωποι και σκύλοι!

Τις περισσότερες φορές, ένας καλός απόγονος ήταν αρκετός για να χαρακτηρίσει τον πατέρα του ως μεγάλο “γεννήτορα”, οδηγώντας ένα ολόκληρο πλήθος ανυποψίαστων κυνηγών σε… μεγάλες περιπέτειες. Ταυτόχρονα, μία άλλη κατηγορία επίδοξων εκτροφέων, αξιοποιούσαν και αυτοί με… “γκρίζο” τρόπο την όποια επιτυχία του καλού απόγονου, για να προωθήσουν εμπορικά την όποια “συγγένεια αίματος” διέθεταν με αυτόν. Αυτά τα λάθη “νεότητας” και η αδυναμία να καθοδηγηθεί σωστά η εκτροφή, οδήγησαν σε έναν εκφυλισμό κάποιων βασικών χαρακτηριστικών των Πόιντερ.

Ευτυχώς, όμως, όπως πάντοτε συμβαίνει στην ζωή, πρέπει πρώτα.. να χάσεις κάτι για να το εκτιμήσεις. Σήμερα, πολλά από τα λάθη του παρελθόντος έχουν περιοριστεί. Και το “τοπίο” γύρω από τις εκτροφές στην Ελλάδα, έχει ξεκαθαρίσει αρκετά…

Ο χρυσός συνδυασμός…

Τα τελευταία λίγα χρόνια, ολοένα και πιο συχνά κάνουν την εμφάνισή τους σπουδαία Πόιντερ, που καταφέρνουν να συνδυάζουν τυπικά, ποιοτικά και… σπουδαία κυνηγετικά προσόντα. Κάποια από αυτά πρωταγωνιστούν και στα Ευρωπαϊκά τερέν των αγώνων, μη έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από αυτά των άλλων χωρών. Και μην ξεχνάτε: το καλό Πόιντερ, ήταν και παραμένει ένας κυνηγετικός σκύλος που δεν έχει “αντίπαλο”! 

Η φυλή στους κυνηγότοπους του Αυγούστου…

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι, τα ντοπιάρικα ορτύκια του Αυγούστου… “αδικούν” το Πόιντερ!

–   “Σκυλιά πλασμένα για να καταπίνουν το έδαφος και να φερμάρουν καμπίσιες ή ορεινές πέρδικες, χαλαλίζονται σε αυτά τα… ποντίκια με φτερά”, συνηθίζουν να λένε. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι, που θεωρούν την παραπάνω άποψη ως μία υπεκφυγή.

–  “Ένα Πόιντερ οφείλει να είναι καλό κυνηγόσκυλο παντού”, αντιτείνουν. Γεγονός είναι πως ακόμα και ο Arkwright, ασκούσε στο καιρό του κριτική για την νοοτροπία των κυναγωγών, που είχαν μετατρέψει τους αγώνες της εποχής σε συναγωνισμούς της “μόδας”.

Σήμερα, υπάρχουν πολλά Πόιντερ που εργάζονται σαν “μηχανές”: με ένα, δηλαδή, “αυτοματοποιημένο” τρόπο, που δεν λαμβάνει υπόψη τις συνθήκες, το έδαφος και το θήραμα. Όμως, το Πόιντερ που κυνηγάει πιο γρήγορα από τη μύτη του ή απ’ όσο του επιτρέπουν τα ντοπιάρικα ορτύκια, δεν είναι έξυπνο. Για κάποιους μπορεί να ακούγεται σαν ιεροσυλία, αλλά τα Πόιντερ που ξεχώρισαν στα πρώτα κυνήγια του Αυγούστου διαμόρφωσαν τον τρόπο έρευνας και τις ταχύτητές τους, στην ποιότητα αναθυμίασης… του ντοπιάρικου ορτυκιού. Και αυτό σήμαινε… πιο σιγά και λιγότερο θεαματικά!

Δεν μπορεί, όμως, να διαφωνήσει κανείς ότι, τα Πόιντερ είναι μία ιδιαίτερη φυλή, που είναι αμαρτία να “διαστρέφεις” τη φύση της… Και το ταπεραμέντο της πρέπει κανείς να το διαχειριστεί και να το προφυλάξει, έστω κι αν πρέπει να συμβιβαστεί με μερικά ορτύκια λιγότερα. Ένα χρονιάρικο Πόιντερ είναι πάντα πολύ νευρικό, γεμάτο έξαψη από τον καινούριο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του… Προσπαθήστε να ελέγξετε το πείσμα του, χωρίς, όμως, να μεταβάλλεται το πάθος του!

Για να το ηρεμήσετε, κοιτάξτε πρώτα να ηρεμήσετε εσείς. Διορθώστε τα λάθη του, βέβαια, αλλά προηγουμένως βεβαιωθείτε ότι… πράγματι κάνει λάθος.