Οι ιχνηλάτες αναμφίβολα παραμένουν οι κυρίαρχοι πρωταγωνιστές στο σημαντικότερο μέρος του λαγοκυνηγιού, οπότε και θέματα που σχετίζονται με την βελτίωση της απόδοσης, της συμπεριφοράς, αλλά και του τρόπου εργασίας, είναι πάντα επίκαιρα και μας αφορούν όλους.

Προς αυτή την κατεύθυνση καλό είναι να επιχειρήσουμε τις όποιες “παρεμβατικές τροποποιήσεις” μόνο όταν αυτές θεωρηθούν απαραίτητες, και φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι εμπειρία και υπομονή βρίσκονται σε επάρκεια… Από την άλλη πάλι, μάλλον καλύτερα θα ήταν, αν ορισμένοι από τους νεαρότερους κυρίως λαγάδες, εγκατέλειπαν τις επαναλαμβανόμενες αποτυχημένες προσπάθειες “ανακατέματος” και “συνεταιρισμού” του δικού μας ιχνηλάτη με άλλους, Ισπανικούς, Γαλλικούς και Ελβετικούς.

Ο Ελληνικός ιχνηλάτης αναμφισβήτητα είναι ένα εξαιρετικό κυνηγόσκυλο με έμφυτες ικανότητες. Στο πέρασμα των αιώνων, αυτό το σκυλί κατάφερε κυριολεκτικά δίχως την παραμικρή ανθρώπινη βοήθεια, να προσαρμοστεί τέλεια στα εδάφη της χώρας μας και αξιοκρατικά να αναρριχηθεί στην κορυφή από τα αζήτητα και το περιθώριο που βρισκόταν… Έμαθε να ιχνηλατεί στις πέτρες, να μπαίνει με ευκολία στο πυκνό, να ξεδιαλύνει τον ντορό και να ξεκόβει με επιδεξιότητα στις λάκες, πολύ πριν “κολλήσουμε” εμείς με το πάθος του λαγού. Το να επιχειρούμε λοιπόν να του αλλάξουμε την ζωή…, νομίζω πως κατά την επιεικέστερη εκδοχή θα μπορούσε να θεωρηθεί ασέβεια προς την φυλή και τα όσα πρόσφερε μέχρι τώρα.

Οι συνεργασίες

Στην δημιουργία αγέλης, ο επιδιωκόμενος στόχος που είναι η επιτυχής κατάληξη της εξόρμησης, δεν πρέπει να προηγείται σε σπουδαιότητα την ομοιομορφία της. Τυχόν “προσθετικές προσμίξεις” ενδέχεται να γίνουν αποδεκτές από τα υπόλοιπα στο στάδιο ένταξης και να μην παρατηρηθούν προβλήματα, αφού η συνεργασία κάθε σκύλου με ομάδα δεν είναι μόνο θέμα φυλής, αλλά και θέμα χαρακτήρα του σκύλου. Ένας μόνο να μην ταιριάζει, αρκεί για να προκαλέσει προβλήματα και καθυστερήσεις τρέχοντας πίσω τους και γαβγίζοντας. Αυτός ο σκύλος θα γυρίζει πίσω τα υπόλοιπα, θα τα μπερδεύει με λανθασμένα κοψίματα και αργότερα στην καταδίωξη θα κόβει, μένοντας πίσω. Είναι λοιπόν βέβαιο πως η ανομοιογένεια των ιχνηλατών δεν θα επιτρέψει να “δέσουν” σαν ομάδα, γεγονός που θα φανεί άμεσα στους κυνηγότοπους. Ο Ελληνικός ιχνηλάτης αφού ως τώρα έδειξε πως δεν δέχεται εύκολα άλλη φυλή κοντά του, μάλλον δύσκολα θα αλλάξει… Εμπειρικά όμως έχει αποδειχθεί ότι εμφανίζεται περισσότερο δεκτικός απέναντι σε Βαλκανικές φυλές, πιθανότατα λόγω πολλών ομοιοτήτων στον τρόπο εργασίας, αλλά και στις ταχύτητες…

Οι ταχύτητες

Η απόπειρα “ανακατέματος” διαφορετικών φυλών ιχνηλατών στην ίδια ομάδα, είναι απολύτως βέβαιο πως θα προκαλέσει κυνήγι “πολλών ταχυτήτων”… Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, όπου κάποια σκυλιά θα στην καταδίωξη θα βλέπουν την τρίχα του λαγού και κάποια άλλα θα βρίσκονται ακόμα στον ντορό του, οι πιθανότητες να ακολουθήσουν λανθασμένη επιλογή κατεύθυνσης, (το κοινώς λεγόμενο φαλτσάρισμα) τα νεαρά κουτάβια συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες. Τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι συνήθως καταστροφικές στο στάδιο της αρχικής τους σταδιοδρομίας, γίνονται όμως αν εξακολουθούν να συνεχίζονται. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι παύουν να υφίστανται, ή τουλάχιστον περιορίζονται δραστικά όταν η ομάδα των ιχνηλατών μας προέρχεται από την ίδια φυλή, γεγονός που θα της επιτρέψει να λειτουργεί εντελώς συντονισμένα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η ταχύτητα και ο χρόνος αντίδρασης να είναι κοινός σε όλη την αγέλη. Αυτές οι συνθήκες καθορίζονται από την εξέλιξη στον λαγότοπο, αφού συνήθως ένα καλό ξεφώλιασμα λειτουργεί θετικά στην συνέχεια της κυνηγετικής μέρας, ιδίως όταν ο ιχνηλάτης έρθει σε οπτική επαφή με τον λαγό. Το σκυλί δέχεται πολύ έντονα ερεθίσματα στην θέα του, με αποτέλεσμα να διεγείρονται ένστικτα πάθους. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι σκυλί που θα βγάλει λαγό από κοντά θα έχει και καλή δίωξη, αφού μπορεί να τον πάει 300 μέτρα και να τον αφήσει, όπως ενδέχεται να συμβεί και το αντίθετο, δηλαδή σκυλί που δεν χάνει ποτέ θήραμα, να μην έχει καλό σήκωμα. Σε στιγμές που έχει προηγηθεί οπτική επαφή, ο ιχνηλάτης απελευθερώνει όλο του το κυνηγετικό πάθος, γίνεται ασυγκράτητος και λειτουργεί πλέον με το πρωτόγονο ένστικτο να τον πιάσει και να τον σκοτώσει. Ο συνδυασμός φυλής, εκπαίδευσης και συχνότητας επαφής με το θήραμα θα καθορίσουν σε μεγάλο ποσοστό την ταχύτητα δράσης των ιχνηλατών μας.

• Η πλειοψηφία στη “φάρα” των έμπειρων λαγάδων υποστηρίζει ότι τα γρήγορα σκυλιά ζορίζουν πολύ τον λαγό με αποτέλεσμα να περνά γρήγορα από τα καρτέρια, παράλληλα όμως προσφέρουν την δυνατότητα στον κυνηγό να υπολογίζει εύκολα την πορεία του, αφού τον ακολουθούν σε μικρή απόσταση. Ο λαγός συνήθως κάνει το πρώτο γύρισμα γρήγορα, δημιουργώντας ένταση στα καρτέρια, αλλά όταν αντιληφθεί τα σκυλιά να τον σφίγγουν πολύ, ανοίγει την περιοχή του και κάνει μεγάλες αποστάσεις με αποτέλεσμα να γυρνά σχετικά δύσκολα. Ο Ελληνικός ιχνηλάτης αποδεδειγμένα συμπεριλαμβάνεται στις πολύ γρήγορες φυλές, και ίσως αυτός είναι ο βασικότερος από τους λόγους που οι θαυμαστές του αυξάνονται διαρκώς.
• Οι υπόλοιποι είναι της άποψης ότι με σκυλιά μέτριας δίωξης η διαχείριση γίνεται πολύ αρμονικότερη, το θήραμα αφήνει απόσταση από τους διώκτες του, και μόλις τον φτάσουν και τον ζορίσουν ανοίγει πάλι… Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γυρίζει ευκολότερα στα καρτέρια, και σύμφωνα με τους ίδιους, να παραμένει περισσότερο εκτεθειμένους σε βολή. Σε τέτοιες περιπτώσεις όμως ο συντονισμός δυσκολεύει, και πρέπει ο κυνηγός να βρίσκεται διαρκώς σε φάση εγρήγορσης, αφού τα σκυλιά πολλές φορές βρίσκονται αρκετά μέτρα πίσω από το θήραμα και δεν έχουν ακουστική ή οπτική επικοινωνία με τον κυνηγό. Στην Ελλάδα, τέτοιου είδους λαγοκυνήγι βρίσκεται συνήθως στις επιλογές λαγάδων μεγαλύτερης ηλικίας, προσφέρεται όμως κατά το πλείστον από φυλές ιχνηλατών που προέρχονται από Ισπανία, Γαλλία και Ελβετία.
• Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η ταχύτητα της δίωξης δεν είναι απόλυτα κληρονομική, αλλά κατά κανόνα κληροδοτείται σύμφωνα με την μέθοδο που εφαρμόζουν οι ενήλικοι ιχνηλάτες μας. Αν οι γονείς των κουταβιών μας κυνηγούν στρωτά δουλεύοντας τον ντορό με συγκεκριμένο ρυθμό, τότε και αυτά μαζί τους έτσι θα συνεχίσουν. Στην περίπτωση  όμως που μεγαλώσει μόνο του, τότε πριν φτάσουμε στο σημείο να πούμε πως το κουτάβι μας θα έχει μεγάλη και γρήγορη δίωξη, τον πρώτο ρόλο θα έχει η εκπαίδευσή του.