Ένας από τους κλασικούς προβληματισμούς για κάθε κυνηγό, αφορά στον ιδανικό αριθμό σκύλων που θα πρέπει να τον συντροφεύουν στο κυνήγι. Και, δίχως άλλο, πρόκειται για ένα θέμα αρκετά δύσκολο, καθώς σε κάθε περίπτωση υπάρχουν θετικά και αρνητικά στοιχεία.

Στα πρώτα μου κυνηγετικά βήματα – πριν από 30 και πλέον χρόνια – δεν τίθονταν τέτοιο θέμα, αφού δεν υπήρχε δυνατότητα για πάνω από ένα, μιας και τα καθαρόαιμα σκυλιά φέρμας ήταν ένα είδος σπάνιο. Σε πολλούς νεαρότερους κυνηγούς που έχουν το πάθος και τη δυνατότητα να κυνηγάνε αρκετές μέρες κάθε βδομάδα, κάτι τέτοιο τους ακούγεται αδιανόητο. Τους πληροφορώ, όμως, ότι αρκετοί κυνηγοί εκείνων των χρόνων, έβγαζαν καθημερινά πολύωρα κυνήγια με τον μοναδικό τους σκύλο, δίχως κανένα πρόβλημα. Όχι όλα, αλλά αρκετά σκυλιά έφταναν σε ένα τέτοιο επίπεδο φυσικής κατάστασης που μπορούσαν, άνετα, να εκτελέσουν ένα τόσο βαρύ πρόγραμμα. Φυσικά, δεν φημίζονταν ούτε για τις μεγάλες ταχύτητες τους, ούτε για το απαράμιλλο στυλ τους, ενώ ταυτόχρονα εμφάνιζαν μικρό προσδόκιμο κυνηγετικής ζωής. Όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν ίσχυε και δεν ισχύει το επιχείρημα «θέλω περισσότερα σκυλιά γιατί πηγαίνω κάθε μέρα στο κυνήγι». Ένα καλό σκυλί υψηλών προδιαγραφών μπορεί να ικανοποιήσει και το πιο απαιτητικό πρόγραμμα ακόμα και του πιο παθιασμένου κυνηγού.

Γιατί μόνος

Η επιλογή του ενός σκύλου έχει σημαντικά πλεονεκτήματα. Όλες τις κυνηγετικές εμπειρίες τις αντλεί μόνος του και είναι πάμπολες οι περιπτώσεις μέτριων σκύλων που λόγω των πολλών κυνηγετικών εξόδων και των αμέτρητων συναντήσεων με θηράματα, κατόρθωσαν να εξελιχθούν σε πολύ καλά κυνηγετικά σκυλιά και να προσφέρουν μεγάλες συγκινήσεις στα αφεντικά τους. Είναι σύνηθες, όταν τα σκυλιά αυτά τυχαίνει να κυνηγούν δίπλα – δίπλα με άλλα πολύ πιο ταλαντούχα σκυλιά, αλλά με πολύ μικρότερη εμπειρία, να αποδεικνύονται πολύ αποτελεσματικότερα και αποδοτικότερα. Σοβαρό μειονέκτημα στην επιλογή του ενός σκύλου είναι ότι ο κάθε τραυματισμός ή ο αιφνίδιος θάνατος, μοιραία «οδηγεί» σε μικρότερες ή μεγαλύτερες περιόδους κυνηγετικής ταλαιπωρίας.

Ο… ερχομός του δεύτερου σκύλου

Ο φόβος αυτός είναι που αναγκάζει πολλούς κυνηγούς να «οδηγούνται» στην απόκτηση δεύτερου σκύλου, κυρίως όταν ο πρώτος τους σκύλος φτάνει στην ηλικία των 6 – 7 ετών. Εδώ αρχίζουν κάποια προβλήματα που συνήθως διαφεύγουν της προσοχής των συναδέλφων. Εάν ο νέος σκύλος είναι υποδεέστερος ή ισάξιος από πλευράς φυσικών προσόντων με τον πρώτο, τότε είναι βέβαιο ότι θα απαιτηθεί αρκετά μεγαλύτερη προσπάθεια από ότι χρειάστηκε για τον πρώτο σκύλο για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο με αυτόν. Ο λόγος απλός.

Όταν υπάρχουν δύο, σχεδόν ισάξιοι, σκύλοι, εκ των οποίων ο ένας διαθέτει μεγαλύτερη εμπειρία, είναι αυτονόητο ότι θα αφήνει πολύ λίγες ευκαιρίες στον άπειρο. Εδώ πρέπει να πούμε ότι η παρουσία ενός εμπειρότερου σκύλου βοηθάει σημαντικά στο ξεκίνημα ενός νεαρού, αλλά δυσκολεύει πολύ περισσότερο την ολοκλήρωσή του. Θα απαιτηθούν πολλά κυνήγια με τον νεαρό σκύλο μόνο του, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να καταλήξει ο δεύτερος σκύλος να γίνει… ιπποκόμος του πρώτου. Είναι πολλοί οι συνάδερφοι που δεν έχουν ούτε την διάθεση να θυσιάσουν κυνήγια, ούτε να περιμένουν πολύ και συνεχίζουν να κυνηγάνε ταυτόχρονα και τα δύο. Όσο ο νεαρός δεν βρίσκει τον απαραίτητο χώρο να εξελιχθεί τόσο απογοητεύεται και ταυτόχρονα απογοητεύει και εάν μάλιστα υποπίπτει και σε σφάλματα που οδηγούν σε απώλειες θηραμάτων τότε καραδοκεί το ενδεχόμενο της απόσυρσής του. Εάν, όμως, ο νεαρός σκύλος είναι πολύ πιο ταλαντούχος από τον πρώτο, τότε η όλη διαδικασία μπορεί να εξελιχθεί πολύ πιο γρήγορα και πολύ πιο ομαλά.

Ο ταλαντούχος… νέος

Ένας ταλαντούχος σκύλος, ακόμα και εάν συνυπάρχει δίπλα σ’ έναν πολύ εμπειρότερο, είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει μόνος του τις απαραίτητες ευκαιρίες ώστε να εξελιχθεί. Μάλιστα, λόγω των μεγαλύτερων φυσικών προσόντων από τον πρώτο, θα απαιτήσει πολύ λιγότερες ευκαιρίες για να φτάσει στο ίδιο επίπεδο αποτελεσματικότητας. Στην ιδανική αυτή περίπτωση, ο δεύτερος σκύλος αποδεικνύεται πολύτιμη βοήθεια. Δύο ικανοί και αποτελεσματικοί σκύλοι είναι πολύ αποδοτικότεροι του ενός. Εάν τα κυνήγια είναι καθημερινά υπάρχει η δυνατότητα της ανάπαυσης του ενός ώστε να υπάρχει πάντα σκύλος ξεκούραστος. Επίσης, δεν μας βάζει σε αργία ένας τραυματισμός του ενός, ούτε μας «οδηγεί» σε απόγνωση μία απώλεια. Σίγουρα, αυτό το σενάριο είναι ιδανικό, αρκεί βέβαια η εξέλιξη του δεύτερου σκύλου να μην μας ταλαιπωρήσει. Κάποιοι ακόμα πιο «αισιόδοξοι» αλλά και ανασφαλείς, μήπως μείνουν ξαφνικά χωρίς σκύλο, οδηγούνται και στην επιλογή τρίτου σκύλου. Εάν έγινε κατανοητή η δυσκολία που υπάρχει για να φτιαχτεί ένα δεύτερο αποτελεσματικό σκυλί, τότε εύκολα προκύπτει ότι είναι πολλές φορές δυσκολότερο να φτιαχτεί ένα τρίτο.

«Ουρά» των εμπειρότερων

Οι πιθανότητες το ζώο αυτό να εξελιχθεί σε ουρά των δύο εμπειρότερων είναι πολύ μεγάλη. Προσωπικά στα όσα χρόνια κυνηγάω, εκπαιδεύω και βλέπω σκυλιά στα χέρια συναδέλφων, μέχρι σήμερα δεν έχω συναντήσει ούτε έναν κυνηγό που να διαθέτει τρία ετοιμοπόλεμα και σχεδόν ισάξια σκυλιά. Ακόμα και σε ανθρώπους με μεγάλες κυνηγετικές και κυνοτεχνικές γνώσεις που κυνηγάνε σε σχεδόν καθημερινή βάση. Κυρίως τα χρόνια πριν την κρίση μέσα σε ένα πνεύμα αφθονίας και υπερβολής ήταν πολύ συχνό το φαινόμενο της συντήρησης μιας πολυάριθμης ομάδας σκύλων στα χέρια ακόμα και κυνηγών του Σαββατοκύριακου. Αυτό αποτελούσε απόλυτη συνταγή αποτυχημένων κυνηγετικών εκδρομών. Όταν καταλάβαινα ότι μιλούσα με τέτοια άτομα αυτό που προσπαθούσα να εξηγήσω ήταν ότι ο λόγος της απογοήτευσης τους δεν οφείλεται στα κακά σκυλιά τους, αλλά στην λάθος στρατηγική τους.

Ειλικρινά θαυμάζω κάποιους ανθρώπους που κατανοώντας την δυσκολία της προετοιμασίας ενός τρίτου σκύλου επιλέγουν την αγορά ενός ήδη έτοιμου σκύλου που θα έρθει μαζί με τις εμπειρίες του να συμπληρώσει την ομάδα. Κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, πάντα όμως με την προϋπόθεση ότι βρίσκονται στα χέρια ενός κυνηγού που υπερβάλλει σε εξόδους και θα βρίσκονται όλα σε συνεχή τριβή. Εάν δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία των κυνηγών τότε σας προτείνω να αποφύγετε αυτή την επιλογή. Όχι μόνο δεν θα σας λύσει, αλλά μάλλον θα σας δημιουργήσει πολλά προβλήματα. Η συντηρητική επιλογή του ενός σκύλου αποτελεί κατά την γνώμη μου την πιο ασφαλή λύση για την πλειοψηφία των κυνηγών.