{module Kyrgias}
Νωρίς το πρωί το τριφύλλι είναι μούσκεμα, μπερδεύεται στα πόδια του σκύλου, ενώ η μυρωδιά του ποτισμένου εδάφους λειτουργεί ενάντια στην όσφρηση.
κείμενο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΡΙΛΑΚΟΣ
Μπορείτε να λέτε ότι θέλετε, αλλά σκύλος που θα μπορέσει να βρει όλα τα ντοπιάρικα ορτύκια που έχει ένα χωράφι με 40 – 50 στρέμματα τριφύλλι, απλά δεν υπάρχει! Ή, τουλάχιστον, δεν τον έχω δει εγώ…
Γι’ αυτό και έχω μάθει να μην τα κρίνω αυστηρά τα κυνηγόσκυλα, στις επιδόσεις τους με τα ντοπιάρικα ορτύκια του Αυγούστου. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα δικά μου, αλλά σε όλα!
Κάθε τύπος βλάστησης στον κάμπο έχει τις δικές της δυσκολίες:
Η αβόσκητη καλαμιά τον Αύγουστο, πριν τις βροχές, είναι σκληρή και άκαμπτη… Η αναθυμίαση των ορτυκιών είναι καλύτερη, αλλά το σκυλί κόβεται στις μασχάλες και στις γωνίες των ποδιών, αν δεν προσαρμόσει την ταχύτητά του.
Το ψηλό τριφύλλι από την άλλη, αφενός κρύβει τη μυρωδιά του πουλιού και, αφετέρου, το διευκολύνει να ποδαρώνει κάνοντας δαιμονισμένα οχτάρια…
Και αν νομίζετε πως το τριφύλλι δεν έχει κόπο για την κίνηση του σκύλου, για κοιτάξτε λίγο καλύτερα: προσέξτε μόνο πως η χλωρή βλάστηση μπλέκετε στα πόδια του σκύλου σας, αναγκάζοντάς τον σε συνεχή άλματα…
Νωρίς το πρωί το τριφύλλι είναι μούσκεμα, μπερδεύεται στα πόδια του σκύλου, ενώ η μυρωδιά του ποτισμένου εδάφους λειτουργεί ενάντια στην όσφρηση.
Την ίδια στιγμή, ένα ορτύκι μερικών γραμμαρίων μπορεί να κάνει κύκλους, μπορεί να μένει ακίνητο, μπορεί και να ποδαρώνει στην ευθεία…
Λίγα είναι τα σκυλιά που αποδίδουν σε τέτοιο τόπο. Ο σκύλος που θα “σκουπίσει” τον τόπο και δεν θα αφήσει θήραμα πίσω, ανήκει… στη σφαίρα της φαντασίας. Η αυτοσυγκέντρωση που οφείλει να έχει ένας σκύλος για να δουλέψει από ορτύκι σε ορτύκι μέσα σε τέτοιο κυνηγότοπο, είναι μοναδική.
Όλοι οι κυνηγοί θέλουν τα σκυλιά τους ανοιχτά και γρήγορα, αλλά ενοχλούνται που …τρέχοντας εντυπωσιακά, προσπερνάνε ή ξεπετάνε τα ορτύκια που τραγουδάνε γύρω τους.
Ζητάνε από το σκύλο να είναι “άπληστος” και “πληθωρικός” στην κάλυψη του τόπου, αλλά ξεχνάνε ότι ένας τέτοιος πληθωρικός σκύλος απαιτεί και… “πληθωρικό” σε οσμές θήραμα…
Ε λοιπόν, το ορτύκι δεν έχει αυτήν την ιδανική οσμή!
Και σε ένα σκυλί που ζητάς να ψάχνει ανοιχτά, πάντα τους αφαιρείς “κάτι” όταν το υποχρεώνεις να ψάξει πιο αργά και μεθοδικά.
Μπορεί να δεχτεί να το κάνει, μπορεί και όχι… Όταν μάλιστα είναι νεαρό και με ελάχιστη εμπειρία, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Αν έπρεπε να αξιολογήσω τις ικανότητες των κυνηγόσκυλων που διακρίνονται στο καλοκαιρινό κυνήγι των ορτυκιών, θα έβαζα ως πρώτο ζητούμενο την αυτοσυγκέντρωση…
Αν λησμονήσουμε τις θεωρίες περί στυλ, ουράς, ταχύτητας κ.λπ., τότε το κυνηγόσκυλο που καταφέρνει να κάνει αυτή τη δουλειά πιο καλά, είναι …το πιο αυτοσυγκεντρωμένο.
Αυτό που το μυαλό του λειτουργεί σε στενή σχέση με τη μύτη του!
Λόγω της δροσιάς που κατά κανόνα επικρατεί στα ποτιστικά χωράφια, τα σκυλιά με μεγάλο κυνηγετικό πάθος μπορεί να παράγουν μία λανθασμένη εικόνα στα μάτια του κυναγωγού τους: δείχνουν να αντέχουν, ενώ μπορεί, ήδη, να φλερτάρουν με τον κίνδυνο της κατάρρευσης.
Μη σας ξεγελάει αυτή η “εικόνα”… Κάντε διαλείμματα για να ξεκουράζεται ο σκύλος, έστω και αν αυτός σας δείχνει ότι μπορεί να συνεχίσει για αρκετή ώρα, ακόμα.
Η υπερσυσσώρευση γαλακτικού οξέως από τους καταπονημένους και απροετοίμαστους μύες του ζώου, καταπονούν τα νεφρά και μπορεί να προκαλέσουν μη αναστρέψιμες βλάβες στην υγεία του.
Τις πρώτες ημέρες, μην αφήνετε το σκύλο σας να εξαντλείται σε φρενήρεις κούρσες: “κόψτε” τον, αφήστε τον να βρει την αναπνοή του, ποτίστε τον και συνεχίστε.
Όταν είναι λαχανιασμένος μην του δίνετε να πιεί πολύ νερό (μελανιάζει η γλώσσα του, γιατί το ξαναμμένο σκυλί ξεχνά να αναπνεύσει)!
Το πρώτο που χρειάζεται ένα κυνηγόσκυλο αυτές τις πρώτες κυνηγετικές ημέρες του Αυγούστου, είναι… να μην έχει περιττό βάρος.
Το λίπος αυξάνει δραματικά την κόπωση σε ζεστές συνθήκες. Το σκυλί πρέπει να βρίσκεται στο ελάχιστο επιτρεπόμενο σωματικό βάρος του…
Τα πιο βαριά σκυλιά μπορούν να εντυπωσιάσουν σε χειμερινές συνθήκες, αλλά τα πιο “στεγνά” είναι αυτά που αντέχουν στην ζέστη!
Και στα καμένα…
Το μισοκαμένο σιτάρι από τις γρήγορες έρπουσες φωτιές, αποτελεί μία από τις πιο αγαπημένες “λιχουδιές” των ορτυκιών αυτήν την εποχή.
Την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθείτε στον κάμπο για κυνήγι ορτυκιού, μην αμελήσετε μια γρήγορη έρευνα και στα χωράφια με την καμένη σιτοκαλαμιά.
Ο εφιάλτης στη ζούγκλα της καλαμποκιάς
Τις πρώτες μία – δύο ώρες της δροσιάς, πριν ο ήλιος αρχίσει να καίει, όλα τα σκυλιά τα πάνε καλύτερα: όλο και κάτι θα βρουν μέσα στις σταριές, ή στα μικρά χέρσα, ακόμα και μέσα στα τριφύλλια (αν πρόκειται για σκυλιά που ξέρουν το “παιχνίδι”).
Μετά, όμως, τα ορτύκια κάνουν ότι κάνουν τα ορτύκια παντού: τα περισσότερα αποσύρονται στις φυτείες του καλαμποκιού, όπου… το κυνήγι είναι αδύνατον!
Αν έχεις Ντράχτχααρ όπως εγώ, αυτά τα μέρη με τα καλαμπόκια τα τρέμεις τις ημέρες του Αυγούστου…
Είναι σκυλιά που έχουν από τη φύση τους μια τάση να μπαίνουν στα πυκνά, στα καλαμπόκια, ή στα ρέματα ανάμεσα στα χωράφια.
Όσο και να σφυρίζεις, όσο και να επιμένεις να τα οδηγείς μέσα στο τριφύλλι, αυτά όλο και κάποιο καλαμπόκι ή σούδα θα βρουν για να χωθούν…
Μόνο που Ντράχτχααρ που θα μπει στα καλαμπόκια τέτοια εποχή, θέλει έπειτα… μια ώρα περιποίηση: οι μουχρίτσες και οι κολλιτσίδες κολλάνε στις πτυχές του δέρματος, στις μασχάλες, στα αυτιά, στο… μούσι, στα μπούτια και στους όρχεις, πράγμα που μου προκαλεί κάθε φορά μικρές νευρικές κρίσεις και …ώρες αναγκαστικής περιποίησης.
