{module Kyrgias}
Όσο και να φαίνεται περίεργο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, οι Θεσσαλοί κυνηγοί καταναλώνουν περισσότερο τσίπουρο από κάθε άλλο μήνα του χρόνου.
κείμενο ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΩΣΤΗΣ
Το κυνήγι είναι «δεσμοί», αντρικές φιλίες και συντροφικότητα. Και στη Θεσσαλία όλα αυτά ζυμώνονται … με τσίπουρο!
Η σχέση των Θεσσαλών με το τσίπουρο, έχει έναν υπαρξιακό χαρακτήρα. Το καταλαβαίνει κανείς από
τις 12 το μεσημέρι και μετά, που οι παρέες το έχουν συνήθειο να σμίγουν και να αρχίζουν τις… τσιπουροκατανύξεις.
Από αυτήν την παράδοση του τόπου, δεν θα απείχαν, βέβαια, οι κυνηγοί .Αντιθέτως, «πρωτεύουν»!
Η πρώτη έξοδος της χρονιάς, χρειάζεται ένα τσιπουράκι για να γιορταστεί. Και όχι μόνο η πρώτη έξοδος, αλλά… κάθε έξοδος σε όλη τη διάρκεια της σεζόν.
Όσο και να φαίνεται περίεργο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο, οι κυνηγοί καταναλώνουν περισσότερο τσίπουρο, από κάθε άλλο μήνα του χρόνου (ο γενικός κανόνας θέλει την καλοκαιρινή περίοδο στη Θεσσαλία, να καταναλώνεται περισσότερο τσίπουρο από ότι μπύρες).
Και για όσους απορούν, η εξήγηση είναι απλή: το τσίπουρο θέλει το χρόνο του, και όσο πιο μεγάλη είναι η διάρκεια της ημέρας τόσο το καλύτερο!
Όταν τα πρωινά του Αυγούστου ο καυτός ήλιος αναγκάζει τους κυνηγούς να μαζέψουν τα σκυλιά, δεν έχει σημασία αν είχε πουλιά ή όχι…
Οι κουβέντες που ακολουθούν είναι απλές, έως συνθηματικές:
– «Κατά τις δωδεκάμισι;».
– «Εννοείται»
Το ραντεβού κλείνεται και οι κυνηγοί γίνονται τέσσερις, έξι ή και περισσότεροι. Η συνάντηση θα γίνει σε κάποιο τσιπουράδικο, ή στον κήπο κάποιου σπιτιού.
Και εκεί τα ποτηράκια με το τσίπουρο υψώνονται, οι φιλίες ζυμώνονται με το αλκοόλ και… γίνονται ατσάλι. Μεζέδες, πειράγματα, αναλύσεις, αποφθέγματα και καυγάδες έχουν τη θέση τους, γιατί… το τσίπουρο θέλει το χρόνο του.
Και αρχίζουν οι διηγήσεις για σκυλιά που φερμάρουν… μέσα από τις μπαγαζιέρες, για λαγούς που ακόμα τρέχουν, για… ντόπιες μπεκάτσες που είναι πιο μικρές και μαλλιαρές από τις άλλες, για μυστικούς ορτυκότοπους που μόνο ένας τύπο με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα γνωρίζει.
Όλα αυτά, όμως, σιγά – σιγά. Όπως το τσίπουρο συνηθίζει να κάνει…
Σε ένα περδικοκυνήγι πέρυσι, συνάντησα μέσα στην ερημιά δύο γνωστούς που είχαν μαζί τους τσίπουρο και κάτι κονσέρβες. Με προσκάλεσαν για ένα διάλειμμα, και το ένα τσίπουρο μετατράπηκε σε ένα τέτοιο γλέντι, που ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ πως κατεβήκαμε αργά το απόγευμα από το βουνό!
Ο κάθε Θεσσαλός κυνηγός, φυλάει και μία καλή ιστορία για να την πει γύρω από τα τσίπουρα. Ξέρω και έναν που σαν έπινε, αρρώσταινε, πάθαινε «κυνηγετική κατάθλιψη». Ο ίδιος έχει επινοήσει τον όρο, και κάθε φορά μας εξηγεί περί τίνος πρόκειται, όπως και τα συμπτώματα της «νόσου».
Όμως, ποτέ δεν τον καταλάβαμε, γιατί ήμασταν ζαλισμένοι και εμείς.
Ευτυχώς, τώρα είναι καλά. Πίνει λιγότερο!
Το τσίπουρο πίνεται πάντα με καλή παρέα, κατά προτίμηση μεσημέρι. Έπειτα, επιβάλλεται ύπνος.
Το καλό τσίπουρο δεν έχει παρενέργειες, πονοκεφάλους και τα συναφή…
Όσο για το κακό τσίπουρο, το καταλαβαίνει κανείς μετά!
Η μέθη έρχεται σταδιακά, γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή στην ποσότητα και ποτέ βιασύνη (μπορεί να κοιμηθεί κάποιος και να ξυπνήσει μεθυσμένος).
Πάντως, οι περισσότεροι Θεσσαλοί άνω των 35 ετών, ξέρουν από την πρώτη γουλιά τι τσίπουρο πίνουν!
