Όταν ένας νεαρός ιχνηλάτης έχει τουλάχιστον μία κυνηγετική σεζόν εμπειρίας στα βουνά, ο κυνηγός θα πρέπει να τον αξιολογήσει με βάση αυτά που θέλει να έχει ένα καλό λαγόσκυλο. Δηλαδή, ιχνηλασία με αρχή, μέση και τέλος.
Κείμενο ΦΩΤΗΣ ΠΕΣΙΛΗΣ
Η προσωπική μου άποψη είναι πως όταν ένας νεαρός ιχνηλάτης έχει εμπειρία από μία κυνηγετική σεζόν, ήρθε η ώρα να βγει στα εκπαιδευτικά, μόνος του πια. Εάν το σκυλί το ‘χει, τότε και το έργο του εκπαιδευτή γίνεται πιο εύκολο. Και λέγοντας «το έχει», εννοώ να διαθέτει αυτοπεποίθηση και να μην έχει ανασφάλεια που έχει αποσπαστεί από την ομάδα. Εφόσον τα διαθέτει αυτά, τότε σίγουρα θα αρχίσει σχεδόν αμέσως να δείχνει ενδιαφέρον για κυνήγι, χωρίς να το νοιάζει τίποτα. Στην περίπτωση, τώρα, που δεν μπορεί να αποσπαστεί εύκολα από την ομάδα, τότε ο κυναγωγός πρέπει να βρει τον τρόπο ώστε να του «μεταδώσει» αυτή τη σιγουριά και την αυτοπεποίθηση που ψάχνει το σκυλί μόνο του. Στις πρώτες εξόδους πρέπει να πάει το σκύλο σε μέρος που θα βρει γρήγορα ίχνη από λαγό και όσο το δυνατόν λιγότερα άλλα θηράματα. Τέτοια μέρη είναι «συνήθως» αυτά με καλή και κοντή βλάστηση και αρκετό πληθυσμό λαγών.
Το γρήγορο ξεφώλιασμα
Το καλύτερο θα ήταν να γίνει μία ικανοποιητική ιχνηλασία με κάπως γρήγορο ξεφώλιασμα και μάλιστα από «μούτρα» όπως λέμε στη γλώσσα των κυνηγών. Είναι το ιδανικό ξεκίνημα. Αν ακολουθήσει και μία καλή, για την ηλικία του, δίωξη, τότε η πρώτη του στέφεται με επιτυχία. Όμως, δεν θα πρέπει μετά από αυτά ο εκπαιδευτής να …πετάει στα σύννεφα, κάτι που δυστυχώς συμβαίνει σε πολλούς. Μπορεί, όμως, το λαγόσκυλο να μην τα καταφέρει ούτε την πρώτη, ούτε τη δεύτερη, και ίσως ούτε και κάποιες ακόμη φορές. Και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν θα πρέπει να τα …βάψετε μαύρα.
Είτε στην μία περίπτωση, που έχετε ιδανικό ξεκίνημα, είτε στην δεύτερη που θα συμβεί το αντίθετο, αυτό που χρειάζεται είναι υπομονή και όχι γρήγορα συμπεράσματα. Πρέπει να παρατηρείτε κάθε κίνηση σε συνδιασμό με τις συνθήκες ιχνηλασίας, τη δυσκολία ή την ευκολία του ντορού και όλες τις παραμέτρους που μπορεί να ευνοούν ή να δυσκολεύουν ένα νεαρό λαγόσκυλο. Στην πρώτη περίπτωση, ανάλογα με το πόσο εύκολο ήταν για τον ιχνηλάτη να τα καταφέρει, οι επαναλήψεις στο ίδιο μέρος θα πρέπει να είναι λίγες και να ακολουθήσουν οι επισκέψεις σε πιο δύσκολα μέρη όπως και σε περιοχές με φτωχούς πληθυσμούς θηραμάτων. Κάνετε ακριβώς το ίδιο και παρατηρείτε την εξέλιξή του.
Στη δεύτερη περίπτωση, ίσως χρειαστεί να αλλάξετε μέρος ή ακόμα καλύτερα εάν έχετε πιο έμπειρο λαγόσκυλο, να βγάλετε και τα δύο μαζί για να υπάρξει ξεφώλιασμα και το μικρό σκυλί να μην απογοητευθεί από μία νέα αποτυχία. Αφού σε μία – δύο εξόδους διαπιστώσετε ότι το πάθος επανήλθε στο νεαρό λαγόσκυλο, τότε το πάτε στον ίδιο λαγό μόνο του, με την προσδοκία ν’ ανταπεξέλθει το ίδιο καλά ή κάπως ικανοποιητικά. Εάν τα καταφέρει, τότε θα αρχίσετε να βλέπετε πόσο μεγάλη είναι η πρόοδος μέρα με τη μέρα και πόσα μαθαίνει.
Ανεβάζοντας τον πήχη
Εφ’ όσον έχετε φτάσει στο πρώτο επιθυμητό αποτέλεσμα, ασχέτως με το ποιο ήταν το ξεκίνημα, που είναι το ξεφώλιασμα μετά από ιχνηλασία μικρή ή μεγάλη και η ικανοποιητική δίωξη, πρέπει να ανεβάσετε τον πήχη δυσκολίας, «ρίχνοντας» τα νεαρά λαγόσκυλα στα πιο βαθειά. Επιλέγετε πιο δύσκολο έδαφος με λιγότερο θήραμα και παρατηρείτε πόσο μακρινό ντορό μπορεί να ιχνηλατήσει ο σκύλος, πως ανταπεξέρχεται στα περισσότερα τερτίπια του λαγού και ενδεχομένως των λιγότερο καλών ιχνών από άποψη έντασης οσμής.
Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα και το λαγόσκυλο που έχει περίσσιο πάθος, επιμονή και υπομονή, αλλά με συγκροτημένες κινήσεις και όχι να παρασύρεται από την ανυπομονησία, είναι το σκυλί που ενδεχομένως θα συνεχίσει να βρίσκεται μαζί σας για τα επόμενα χρόνια. Όμως δεν φτάνει μόνο αυτό. Θα πρέπει το αποτέλεσμα να είναι συχνό και εννοώ το ξεφώλιασμα, πράγμα που για το οποίο μερικοί, για να μην πω οι περισσότεροι, κάνουν λάθη στην εκπαίδευση. Όταν ο ιχνηλάτης έχει μπει για τα καλά στο παιχνίδι, ξέρει γιατί πάει στο βουνό και έχει συνεχείς επιτυχίες, τότε πρέπει, με τις δυσκολίες που συναντά, να μην έχει μόνο στο μυαλό του ότι πρέπει να ξεφωλιάσει ένα λαγό ντε και καλά, διότι το «πήδημα» (αλλαγή) των ντορών από τον έναν στον άλλο είναι αναπόφευκτο. Έτσι θα πρέπει, ο εκπαιδευτής πρωτίστως να οπλιστεί με υπομονή και εγκράτεια και αυτό να το μεταδώσει στο λαγόσκυλο.
Πότε επεμβαίνει ο κυνηγός
Όταν από την εμπειρία μας καταλάβουμε ότι ο ιχνηλάτης μας έχει φτάσει κάπως κοντά στο λαγό αλλά δεν μπορεί να τον ξεφωλιάσει και έχει την τάση να τον αφήσει και να ψάξει για άλλον, τότε επεμβαίνουμε είτε με πρόσταγμα, είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο και γυρνάμε το σκυλί ξανά και ξανά στα κόλπα του λαγού και προσπαθούμε, και βοηθώντας το κάποιες φορές, να ξεφωλιάσει το λαγό. Αν το δούμε ότι ενώ το έχουμε γυρίσει αρκετές φορές και έχει την τάση να φύγει, το πιάνουμε και φευγουμε από το βουνό. Το ίδιο κάνουμε όταν επίσης το σκυλί, αν και δεν έχει τάση να φύγει από τα δύσκολα ίχνη, έρχεται η κούραση και η απογοήτευση. Την άλλη μέρα πάμε στον ίδιο λαγό και ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά (στην κρίση του κυναγωγού) να πάμε στα ίδια, έως ότου δώσουμε στον ιχνηλάτη μας να καταλάβει ότι με τα «ψέματα» δεν σηκώνεται ο λαγός. Η διαδικασία του «μαστορέματος» του λαγόσκυλου είναι μεγάλη και επίμονη και χρειάζεται κόπο, χρόνο και γνώση.
