Μεσούντος του καλοκαιριού και με τη θερμοκρασία να χτυπάει «κόκκινο», το θυμικό του κυνηγού βρίσκεται… στην κατάψυξη. Η αιτία δεν είναι μία, αλλά πολλές και από πανταχόθεν. Από τους ντόπιους εμμονικούς και από τους δυτικο-βορειο-ευρωπαίους υποκριτές.
Το κυνήγι δεν είναι επαγγελματική ασχολία, αλλά δραστηριότητα. Είναι ένας μοναδικός τρόπος ζωής που σε φέρνει σε επαφή με τη φύση και τα πλάσματά της.
Που σε απομακρύνει, πρόσκαιρα, από τα προβλήματα της καθημερινότητας και σε ντοπάρει ψυχολογικά για να ανταπεξέλθεις στις δύσκολες συνθήκες που βιώνουμε, ιδιαίτερα την τελευταία διετία.
Για να ασκήσει όμως ο κυνηγός την αγαπημένη του δραστηριότητα και συγχρόνως να ενισχύσει με αρκετά όβολα τον ελλειμματικό κρατικό κορβανά, χρειάζονται τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτιστα η ψυχική ηρεμία και κατά δεύτερο η ελευθερία στη δράση, εντός των νομίμων και δικαίων πλαισίων.
Τίποτα όμως από τα δύο δεν του παρέχονται στις μέρες μας. Αντίθετα του παρεμβάλονται ανυπέρβλητα εμπόδια, όπως η απαγόρευση μετάβασης στον κυνηγότοπο, η υποχρεωτική στείρωση του συντρόφου του στο κυνήγι, η απειλή της περικοπής χρόνου κυνηγίου, η απειλή του περιορισμού θηρευσίμων ειδών, ακόμα και η απειλή για κάτι που δεν έχει ακόμα…επινοηθεί.
Και αντέδρασε ο κυνηγός στα κακώς κείμενα, στη συντριπτική του πλειοψηφία. Συσπειρώθηκε γύρω από τα πρωτοβάθμια όργανα, τους κυνηγετικούς συλλόγους. Κατέβηκε στους δρόμους διαμαρτυρόμενος και διεκδικώντας τα δίκαια αιτήματά του.
Ακόμα και στην δημόσια διαβούλευση συγκεντρώθηκε ένας μοναδικός αριθμός κυνηγών-πολιτών που αντιδρά στο νομοσχέδιο-τερατούργημα “Άργος”.
Αλλά δεν παύει, πέρα από κυνηγός, να είναι πολίτης. Και μάλιστα ένας πολίτης που τον έχουν κουράσει τα όσα διαδραματίζονται επί ένα 18μηνο. Και είναι επόμενο να έχει αποκάμει. Να μην έχει τη ψυχική δύναμη να ατενίσει το κυνηγετικό του μέλλον. Να φθάνει στο σημείο να τα βλέπει όλα μαύρα και να μην τον συγκινεί τίποτα, ούτε η κοντινή ημερομηνία της έναρξης του κυνηγίου, ούτε το φετινό μειωμένο κόστος των αδειών Θήρας.
Όλα αυτά τα συναισθήματα αφορούν τον κυνηγό με τη καθολική σημασία της λέξης, τον κυνηγό που ενημερώνεται για τα συμβαίνοντα στο χώρο του και συμμετέχει ενεργά σε ό,τι του ζητηθεί. Και όχι τον κυνηγό που απλά ανανεώνει την άδεια Θήρας και κατέχει νόμιμα οπλο και περιμένει από τους άλλους να βγάλουν τα «κάστανα» από τη φωτιά.
Ποιος λοιπόν θα σηκώσει το βάρος; Μήπως είναι ώρα να πάρουν τη σκυτάλη από τον απλό κυνηγό και να σηκώσουν «ανάστημα» οι δευτεροβάθμιες κυνηγετικές οργανώσεις και φυσικά η ΚΣΕ; Που ανωμοτί, αλλά με το δημιουργικό έργο και τις στοχευμένες δράσεις να δώσουν απάντηση στις επιβουλές των ντόπιων και ξένων καλοθελητάδων και να τονώσουν το πεσμένο ηθικό των κυνηγών;
Και είναι άξια επαίνου η κινητοποίηση και η μεγαλειώδης συγκέντρωση της Ζ΄ΚΟΘ (Θεσσαλίας) για το νομοσχέδιο “Άργος”, όπως και η πρωτοβουλία της ΣΤ΄ΚΟΜΑΘ (Μακεδονίας-Θράκης) για την έρευνα που πραγματοποιεί (και επεκτείνει) για τη πληθυσμιακή κατάσταση του τρυγονιού στην ανατολική Ευρώπη.
Ακόμα και η πρωτοβουλία της ΚΣΕ για την ενημέρωση των κυνηγών και των πολιτών για το νομοσχέδιο περί της ευζωίας των οικόσιτων ζώων, αλλά και για την άμεση αντίδραση σχετικά με τις εξελίξεις για το τρυγόνι.
Αλλά να μην σταματήσουν εδώ οι θετικές ενέργειες. Να μην μείνει πίσω καμμία Ομοσπονδία από τον δημιουργικό «χορό». Εκείνο που χρειάζεται άμεσα, είναι ένα «τσουνάμι» αντίδρασης και αντίστασης στις ντόπιες και ξένες επιβουλές, που θα συμπαρασύρει τον κυνηγό και θα τον βγάλει από τη ψυχική «κατάψυξη». Για να επανέλθουν και πάλι τα κουράγια και η αισιοδοξία, που τόσο τα έχει ανάγκη.
