Η λάσπη «πρόδωσε» το θεριό
Η πολύωρη διαδικασία του κλεισίματος, το τουφέκισμα στη στάμπα, η φυγή και εν συνεχεία η καταδίωξη του μεγάλου κάπρου με το τελικό αποτέλεσμα, συνέθεσαν μία ακόμη αξέχαστη εμπειρία, θυμίζοντας παράλληλα κυνήγι…παλιών-καλών εποχών».
Χιλιάδες είναι πλέον τα ”αγριο”γούρουνα που θηρεύονται κατά την κυνηγετική περίοδο σε κάθε γωνιά της χώρας. Σημασία, ωστόσο, έχει οι συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτό συμβαίνει.
Ήταν μια Κυριακή του Δεκέμβρη καθώς η ομάδα ήταν και πάλι έτοιμη για το βουνό, αν και όλοι ήμασταν αποκαμωμένοι από την ταλαιπωρία της προηγούμενης ημέρας. Το Σάββατο, ένα καπρί μας είχε κρατήσει έξω μέχρι αργά, ενώ η καταρρακτώδης βροχή που άρχισε να πέφτει, μούσκεψε μέχρι και το μεδούλι μας. Όμως, με τίποτα δεν θα χάναμε το κυνήγι της Κυριακής, μετά το απόβροχο…
Η λάσπη «πρόδωσε» το θεριό
Η βροχή είχε σταματήσει κατά τις 3 τη νύχτα, το έδαφος ήταν «καθρέφτης» και πάνω στη λάσπη διακρίνονταν τα πατήματα κάθε ζώου που κυκλοφόρησε μετά το τέλος της νεροποντής.
Όσοι κυνηγάνε αγριογούρουνα το ξέρουν καλά: οι καλύτερες ημέρες είναι αυτές του απόβροχου. Όχι μόνον διότι προσφέρονται για ένα καλό κυνήγι με πολλές ενδείξεις αποδεικνύοντας την παρουσία ή όχι των αγριόχοιρων, οι ικανότητες ή οι ανικανότητες των σκύλων, αλλά περισσότερο γιατί ξεκινά μια διαδικασία η οποία κάνει το κυνήγι του αγριόχοιρου πιο συναρπαστικό και ενδιαφέρον. Ένα ιδανικό απόβροχο, βέβαια, καθορίζεται από την διάρκεια και την ένταση της βροχής κατά τις βραδινές ώρες, αλλά και από το κατά πόσο έχει λασπώσει το εκάστοτε έδαφος.
Όπως και να ‘χει, πέντε άτομα απλωθήκαμε στη περίμετρο του κυνηγότοπου για να δούμε όλες αυτές τις «αλήθειες», πάνω στο έδαφος. Και πραγματικά, ήταν ο Γιώργος που εντόπισε τον ντορό από ένα μεγάλο κάπρο, ειδοποιώντας την ομάδα για την ανακάλυψη του. Τα ίχνη ήταν εντελώς άβρεχτα, κάτι που έδειχνε πως είχαν χαραχθεί μετά το τέλος της βροχής. Και το συμπέρασμα ήταν ότι, το ζώο ήταν γιατακιασμένο κάπου εκεί κοντά.
Από την πρώτη στιγμή που είδα τα ίχνη, μου…φάνηκαν γνωστά. Και στο πίσω μέρος του μυαλού μου ήμουν σίγουρος, πως επρόκειτο για τον ίδιο κάπρο που δραστηριοποιούνταν στη περιοχή τελευταία και που μας είχε ξεφύγει μια-δυο φορές. Λίγα μέτρα παραπέρα είδα τα ίχνη του να «βγαίνουν» πάνω στο μονοπάτι που βάδιζα και να κατευθύνονται προς τα χωράφια, όπου οι οπλές του δεν ήταν εύκολο να γίνουν διακριτές πάνω στο πυκνό στρώμα των χόρτων.
Χρειάστηκα μισή ώρα, περίπου, μέχρι να καταφέρω να ξεδιαλύνω τα τελευταία ίχνη. Και σε κάποια στιγμή απογοητεύθηκα, μάλιστα, γιατί σκέφτηκα ότι το ζώο βγήκε εκτός κλοιού που είχε προγραμματίσει η ομάδα. Ωστόσο, επέμεινα να ακολουθώ τα ίχνη περνώντας και από την απέναντι μεριά του ρέματος που έκοβε το δρόμο μου, καθώς κάτι έλεγε μέσα μου, ότι αυτό το ζώο δεν έχει πάει πολύ μακριά από εκεί που βρισκόμουν.
Δυστυχώς, μετά την βραδινή νεροποντή το ρέμα κατέβαζε ένα μέτρο νερό, οπότε…έγινα μούσκεμα έως το κόκαλο καθώς το διέσχιζα. Ανταμείφθηκα, όμως: λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκα και πάλι τα ίχνη του μεγάλου μονιά, με πορεία προς ένα σημείο με κέδρα και πουρνάρι που τα νερά στράγγιζαν...
Ολοκλήρωσα τον κύκλο, εξέτασα κάθε λεπτομέρεια που μου αποκάλυπτε το έδαφος, και ήμουν πλέον σίγουρος πως τα πατήματα δεν είχαν έξοδο.
Ο κάπρος ήταν μέσα!
Μέσα σε δέκα λεπτά, η έμπειρη Ήβη εντόπισε τον αγριόχοιρο και ξεκίνησε τη στάμπα. Ο μεγάλος μονιάς, όμως, δεν έλεγε να κινηθεί, οπότε αναγκάστηκα να πάω κοντά στη σκύλα για να την «στηρίξω» στην προσπάθειά της…
Καθώς πλησίασα αθόρυβα, εστίασα στο στραμμένο βλέμμα της και πρόσεξα μέσα στα χαμόκλαδα κάτι να «γκριζάρει» που παρέπεμπε σε εικόνα του ζώου, αλλά δεν ήμουν 100% σίγουρος ότι ήταν το καπρί, γι’ αυτό και η σκανδάλη δεν πατήθηκε.
Ο χρόνος λειτουργεί υπέρ του κάπρου αφού η παρουσία μου ήδη έχει αρχίσει να του γίνεται αισθητή από την μυρωδιά που εκπέμπει το σώμα μου και σε τόσο κοντινή απόσταση. Σε κάποια στιγμή η Ήβη άλλαξε θέση και ο κάπρος έκανε την κίνησή του: πετάχτηκε από το γιατάκι με όλη την ορμή και την σβελτάδα του, κάνοντάς με να αστοχήσω στη μία και μοναδική βολή που πρόλαβα να ρίξω.
Η καταδίωξη άρχισε και η παγάνα με φωνές και τουφεκιές προσπάθησε να «σπρώξει» τον κάπρο προς τα καρτέρια. Μάταια όμως…Ο μονιάς είχε χαράξει την πορεία του και τίποτε δεν τον σταματούσε. Μέσα σε δύο λεπτά «έσπασε» τον κλοιό και διέσχισε μια πορεία, γύρω…στα τέσσερα χιλιόμετρα.
Τρεις από την ομάδα τον ακολουθήσαμε βάσει της πορείας της σκύλας που τον καταδίωκε…Και κάποια στιγμή αντιληφθήκαμε πως άλλαξε απότομα πορεία, προφανώς γιατί κατάλαβε την παρουσία μίας άλλης παρέας κυνηγών που έκανε τη δική της παγάνα σε γειτονικό τομέα. Αυτή η εύνοια της τύχης έκανε το ζώο να επιστρέψει ξανά προς το μέρος μας, αλλά από διαδρομή αρκετά χαμηλότερα από εκεί που βρισκόμασταν.
Τελικά, ο Σπύρος ήταν αυτός που έσωσε την κατάσταση: με το μυαλό του να μαντεύει σωστά έτρεξε και έπιασε ένα πολυσύχναστο πέρασμα-καρτέρι της περιοχής που κατευθύνονταν το καπρί. Δύο τουφεκιές του, σώριασαν κάτω το μεγάλο ζώο, δίνοντας έτσι μια όμορφη πινελιά στην όλη προσπάθεια εκείνης της ημέρας.
