Δεν υπάρχει βουνό και καταράχι που ο λαγός να μην περνάει από συγκεκριμένα σημεία, όταν έχει ξεφωλιαστεί και αρχίζει να καταδιώκεται από τα σκυλιά.
κείμενο ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΒΑΘΟΥΛΗΣ
Ένας λαγός που διώκεται από τα σκυλιά, με τον κυνηγό να είναι αναγκασμένος να κάνει καρτέρι, είναι δυσκολότερος από εκείνον που χτυπιέται στο ξεφώλιασμα. Η καταδίωξη απαιτεί λαγόσκυλα με μεγάλη ακτίνα δράσης και κυνηγό που ξέρει καλά τον τόπο, για να μπορεί να επιλέξει την «στράτα» ή το μονοπάτι που θα περιμένει το «γύρισμα» του λαγού.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι εύκολο το κυνήγι του λαγού στο ξεφώλιασμα, το αντίθετο, μάλιστα… Ο λαγοκυνηγός που ειδικεύεται σε αυτή τη μέθοδο πρέπει να πηγαίνει «τα σκυλιά καβάλα», οπότε διαλέγει ανοιχτούς τόπους για να μπορεί να τα παρακολουθεί από κοντά και να είναι μέσα σε όλες τις φάσεις. Πρόκειται για μία μέθοδο που έχει κι αυτή… τα πολλά «μυστικά» της, αφού τα ελληνικά λαγοτόπια δεν είναι… επίπεδοι κάμποι με τριφύλλια, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης.
Ακόμα και στα αλπικά αν κυνηγάει κανείς, τα βράχια και οι χαλιάδες εμποδίζουν την οπτική επαφή με έναν λαγό που ξεπετάγεται, ιδιαίτερα αν αυτός έχει υποστεί ένα επιθετικό ξεφώλιασμα από τον σκύλο, ή – ακόμα χειρότερα – από μία ομάδα λαγόσκυλων. Αν μάλιστα, οι τόποι είναι πιο πυκνοί ακόμα, τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα, για όσους κυνηγάνε «καβάλα» στα σκυλιά…
Όταν η ορατότητα του κυνηγού είναι περιορισμένη, ο λαγός έχει και το πλεονέκτημα και… το προβάδισμα! Σε τόπους με τέτοια χαρακτηριστικά, πολλοί συνηθίζουν να ανεβαίνουν σε μεγάλα βράχια, ώστε να μπορούν να κοιτάνε καλύτερα. Όμως, πέρα από το ότι χρειάζεται καλή ισορροπία, όταν βρίσκεσαι πάνω σε έναν βράχο δεν μπορείς να αλλάξεις γρήγορα και εύκολα θέση, εάν αυτό χρειαστεί. Η συμπεριφορά των σκυλιών είναι αυτή που θα δείξει στον κυνηγό ότι βρίσκεται κοντά στο γιατάκι. Και από τη στιγμή που είναι έτοιμος να σηκώσει όπλο στο ξεφώλιασμα, τα σκυλιά θα πρέπει να βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά από αυτή που θα τουφεκίσει, διευκολύνοντας τη γωνία σκόπευσης και την ευχέρεια των κινήσεων του.
Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει το πώς… «ξεπετάει» ο σκύλος το λαγό: αν είναι πολύ γρήγορος στο ξεφώλιασμα, η τουφεκιά γίνεται πιο δύσκολη. Αν το σκυλί είναι πιο προσεκτικό και αργό, οι πιθανότητες για μία πιο εύκολη τουφεκιά είναι περισσότερες. Στη μακρά δίωξη από την άλλη, ο κυνηγός περισσότερο ακούει παρά βλέπει! Και πρέπει να είναι άριστος γνώστης του τόπου για να τα καταφέρει, καθώς η έκβαση της προσπάθειας θα εξαρτηθεί από το σημείο που θα στηθεί και θα περιμένει την… επιστροφή του λαγού και των σκυλιών.
Το σίγουρο είναι ένα: δεν υπάρχει βουνό και καταράχι που ο λαγός να μην περνάει από συγκεκριμένα σημεία. Αν ο κυνηγός τα ξέρει, εκεί πρέπει να στηθούν και τα καρτέρια. Και αν είναι μόνος του, πρέπει να επιλέξει το σημείο που συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες… Τα πιο εύκολα καρτέρια είναι πάνω σε δρόμους, αλλά όχι οπουδήποτε. Αν υπάρχει μονοπάτι που βγαίνει σε δρόμο, οι πιθανότητες να περάσει από εκεί ο λαγός αυξάνονται (ειδικά στην περίπτωση που η απέναντι πλευρά του δρόμου είναι βατή και ομαλή).
Είναι πολύ σπάνιο λαγός που κυνηγιέται στα «σφιχτά» να μη βγει στο δρόμο, αν, βέβαια, βρίσκεται σε σημείο από το οποίο μπορεί να φτάσει έως εκεί. Βέβαια, θα υπάρχουν πάντα και κυνηγοί που κάνουν καρτέρια σε συγκεκριμένα σημεία του βουνού, επειδή ξέρουν καλά τις «στράτες» και τις διαδρομές διαφυγής του λαγού, ακόμα και στο κάθε μεσόπλαγο… Όμως, πρόκειται μόνο για ντόπιους, που έχουν κάνει πολλά χιλιόμετρα στα ίδια μέρη, οπότε ξέρουν πώς να κινηθούν και πώς να μαντέψουν τις κινήσεις του λαγού που διώκεται από τα σκυλιά.
Εξ άλλου, κανένας λαγός δεν μπαίνει σε… «ράγες» όταν προσπαθεί να ξεφύγει. Και ο κυνηγός πρέπει να είναι έτοιμος να αλλάξει καρτέρι, παρακολουθώντας συνεχώς τα ηχητικά σινιάλα του σκύλου ή των σκύλων του κατά τη δίωξη. Βέβαια, η αλλαγή καρτεριού πρέπει να γίνεται τη σωστή στιγμή. Και, δυστυχώς, το αν θα αποδειχτεί σωστή ή λάθος η όποια επιλογή σημείου, είναι κάτι που θα φανεί… εκ των υστέρων!
