Είναι μερικά γουρουνοκυνήγια που τα διηγείται ο κυνηγός, καθισμένος δίπλα στο τζάκι, με καλή παρέα, μεζέδες και τσιπουράκι…
Κάθε κυνήγι, εκεί έξω, είναι και μοναδικό και, άλλοτε αφήνει ευχάριστες κι άλλοτε δυσάρεστες αναμνήσεις. Αυτές οι αντιθέσεις όμως είναι που συνθέτουν εκείνες τις εικόνες που «γεμίζουν», την ψυχή και το μυαλό κάθε κυνηγού. Κάποια κυνήγια μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας, τόσο γιατί μας χάρισαν ιδιαίτερες στιγμές και έντονα συναισθήματα, αλλά και γιατί μας πρόσφεραν εμπειρίες, χρήσιμη παρακαταθήκη για τις μετέπειτα εξορμήσεις μας. Με την πανδημία να βρίσκεται στο ζενίθ της (ευχόμαστε να είναι αυτή η κορύφωση και να μην υπάρχουν κι άλλα χειρότερα), οι κουβέντες με τους φίλους αλλά και οι αναπολήσεις περιστρέφονται γύρω από κυνήγια που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη καθενός. Κάτι, απολύτως φυσιολογικό, εδώ που τα λέμε.
Ύστερα από 15 τουφεκιές
Με αυτά τα συναισθήματα, λοιπόν, οι θύμησες με γύρισαν 16 χρόνια πίσω. Μία ημέρα απόβροχου όπου σπάνια έβλεπες ντορούς να αποτυπώνονται στη λάσπη (αφού γουρούνια πολλά δεν υπήρχαν), ένα μεγάλο καπρί έκανε την εμφάνισή του καθώς «έμπαινε» σε ένα πολύ μικρό «κομμάτι». Άμεσα επικεντρωθήκαμε στο «μονό» ντορό του μεγάλου ζώου ανιχνεύοντας περιμετρικά την ευρύτερη περιοχή. Τα τελευταία του πατήματα οδηγούσαν στο απίθανο και μικρό αυτό μέρος, όπου ποτέ άλλοτε δεν είχε κάτσει γουρούνι, τουλάχιστον με όσα γνωρίζαμε. Όλα έδειχναν πως ο κάπρος είναι «μέσα» σ’ ένα κομμάτι 10 στρεμμάτων, περίπου. Αφού τοποθετηθήκαμε, λύσαμε 2 έμπειρους σκύλους που αναμέναμε άμεσα να εντοπίσουν το καπρί και να το «πάρουμε» στα γρήγορα. Μάταια όμως. Ο χρόνος περνούσε και τα σκυλιά βγήκαν δύο φορές από το κομμάτι δίχως να εντοπίσουν το ζώο. Σε εκείνο το χρονικό σημείο άρχισαν να μας… ζώνουν τα φίδια, με πρώτον εμένα, που έψαξα το εσωτερικό τμήμα του μικρού λόφου μαζί με τα σκυλιά. Λέγαμε, ότι κάπου έχει γίνει λάθος στο κόψιμο και το καπρί δεν είναι εκεί. Μάλιστα φτάσαμε και στο σημείο να ετοιμαστούμε να φύγουμε, αλλά εκεί «μίλησε» η εμπειρία του πατέρα, αφού επέμενε πως τα ίχνη του ζώου δεν είχαν έξοδο πουθενά και τα σκυλιά έχουν κάνει λάθος. Με τα πολλά, στηθήκαμε ξανά, λύσαμε τον έναν από τους δύο σκύλους μόνο, και το καπρί εντοπίστηκε. Ο σκύλος άρχισε να σταμπάρει στο μοναδικό σημείο μιας ακρούλας που δεν είχα ψάξει, ούτε κι εγώ, όταν «όργωσα» αυτό το κομμάτι με τα πόδια. Χωρίς χρονοτριβή κατευθύνθηκα στο σημείο, ο κάπρος με αντιλήφθηκε και μόλις που πρόλαβα να ρίξω μια τουφεκιά στη φευγαλέα του σκιά. Έπειτα κατευθύνθηκε προς τα καρτέρια όπου τον τουφεκούσαν αλλά κανένα δεν το «γκρέμιζε».
Ύστερα από 15 τουφεκιές τεσσάρων διαφορετικών τουφεκίων ο κάπρος έπεσε σε απόσταση 700 μέτρων από αιμορραγία. Το δίδαγμα της ιστορίας αυτής;
«Μην έχεις εμπιστοσύνη μόνο στη μύτη των σκυλιών, αλλά και στα μάτια σου».
Ας είναι καλά η ΕΜΑΚ
Ένα ακόμη σημαδιακό κυνήγι μας έλαχε τον Σεπτέμβρη του ’14. Ένας κάπρος καταδιώκονταν από δύο σκυλιά σε ένα δύσβατο και ανώμαλο έδαφος, στο βουνό Ολύτσικας. Ξάφνου σταμάτησαν απότομα και το Gps τα έδειχνε ακινητοποιημένα. Άμεσα η σκέψη μου πήγε σε μια πιθανή εμπλοκή, πως το καπρί τα χτύπησε κάτι που φυσικά απευχόμουνα. Πλησιάζοντας προς τα εκεί, άκουσα τον ήχο των κουδουνιών τους και αυτό με ηρέμησε.
Υποψιάστηκα πως ήταν πολύ πιθανό τα σκυλιά να έχουν εγκλωβιστεί σε μια χαράδρα που διέκρινα από μακριά. Ειδοποίησα συγχρόνως κάποια από τα μέλη της ομάδας να έρθουν για βοήθεια. Οι υποψίες μου άρχισαν να επιβεβαιώνονται όταν άκουσα το ένα σκυλί να ουρλιάζει. Η χαρακτηριστική αυτή φωνή τους, με την οποία ζητούν βοήθεια, είναι σπαρακτική. Ο κάπρος είχε περάσει από μια στενή και απότομη διάβα, ως άριστος γνώστης της περιοχής, και εν συνεχεία τα σκυλιά γλίστρησαν στις πέτρες όπου «κρατήθηκαν» από κάτι κέδρα.
Με την πρώτη κιόλας ματιά, κατάλαβα πως ήταν αδύνατον να φτάσω κοντά τους. Ένα λάθος, ένα γλίστρημα θα με οδηγούσε στο θάνατο, σ’ έναν γκρεμό βάθους 50 μέτρων. Αποφασίσαμε να καλέσουμε την βοήθεια της ΕΜΑΚ, άνδρες της οποίας έφτασαν στο σημείο μετά από μία ώρα. Μελέτησαν το σημείο, αποφασίζοντας από πού θα δεθούν και ποιος θα κατέβει στα σκυλιά. Δεν ήταν εύκολο και για εκείνους, αφού τα στέρεα δέντρα που έπρεπε να δεθούν ήταν αρκετά ψηλά από τα σκυλιά και το μέρος απότομο. Ο ένας από τους τρεις με δεξιοτεχνία και άψογη συνεργασία με τους υπόλοιπους , κατάφερε να φτάσει δεμένος στα σκυλιά και να τα απεγκλωβίσει.
Το καπρί «κίνδυνος – θάνατος»
Η απώλεια ενός ταλαντούχου σκύλου και ο σοβαρός τραυματισμός ενός άλλου, είναι τα στοιχεία που στιγμάτισαν ένα κυνήγι πριν 4 χρόνια. Η αιτία του κακού, ήταν ένα τεράστιο καπρί που έως εκείνη τη μέρα είχε σκοτώσει έναν ακόμη σκύλο μου και είχε μακελέψει και κάποια άλλα σκυλιά της ομάδας.
Ήταν Κυριακή 4 του Δεκέμβρη. Η καταδίωξη του κάπρου είχε ξεκινήσει. Ενώ έτρεχα να πιάσω ένα καλό πέρασμα, γρήγορα συνειδητοποίησα πως δεν ακούγονταν καθόλου γαβγίσματα, οπότε άρχισα να νιώθω τα πρώτα σκιρτήματα ανησυχίας και φόβου. Τα σκυλιά αυτά τα ήξερα από μικρά κουτάβια: όσο μεγάλο και επικίνδυνο να ήταν το καπρί που είχαν να αντιμετωπίσουν, σε καμία περίπτωση δεν θα στέκονταν σιωπηλά μπροστά του. Μετά από αρκετές δυσκολίες έφτασα στο σημείο όπου αντίκρισα τον ένα σκύλο μου με τα σπλάχνα του έξω και τον άλλο να αφήνει τις τελευταίες του ανάσες στα χέρια μου. Ο πρώτος μετά από υπερπροσπάθεια και ταχύτατη μεταφορά σε κτηνιατρείο, σώθηκε χάρις στις τιτάνιες προσπάθειες του κτηνιάτρου. Το καπρί «κίνδυνος – θάνατος» θηρεύτηκε την αμέσως επόμενη χρονιά.
Όταν η σκρόφα… άλλαξε χώρα!
Ένα κυνήγι του φετινού Οκτώβρη, είναι από αυτά που θαρρώ θα το θυμάμαι μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Δύο σκύλοι συνέχισαν να καταδιώκουν μια σκρόφα που κατάφερε να… δραπετεύσει από τον κλοιό και πέρασε κατά τις μεσημεριανές ώρες από το ελληνικό έδαφος στο αλβανικό. Κάπου εκεί, περιμέναμε τα σκυλιά να εγκαταλείψουν την καταδίωξη και να επιστρέψουν. Όμως αυτά συνέχισαν να κυνηγούν ακατάπαυστα έως ότου κατάφεραν να καθηλώσουν το αγριογούρουνο, κάτι που και το ακούγαμε αλλά και το βλέπαμε στην οθόνη του Gps. Το ζώο ήταν αρκετά μεγάλο για να καταφέρουν να το τελειώσουν γρήγορα, αλλά και εύκολα.
Η απόσταση που μας χώριζε από το σκηνικό ήταν 600 μέτρα, με δύσκολη κατάβαση, βλάστηση πολύ πυκνή και η κλίση του εδάφους απότομη και με γκρεμούς. Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μη τυχόν ακούει κάποιος Αλβανός τα σκυλιά εκεί που πάλευαν με το γουρούνι, και τα έκλεβε. Άλλωστε, έχουν συμβεί τέτοια πράγματα στο παρελθόν. Κατάφερα μετά κόπων και βασάνων να φτάσω, μόνος στο σημείο, κατά το σούρουπο. Το αγριογούρουνο ήταν ήδη τελειωμένο. Απέμενε να πάρω τους σκύλους και να επιστρέψω, αλλά η νύχτα είχε πέσει.
Μονοπάτι δεν υπήρχε πουθενά και η επιστροφή ξεκίνησε με το Gps να καθοδηγεί τα ίχνη που είχα προηγουμένως διανύσει. Το θήραμα ήταν αδύνατο να μεταφερθεί τόσο λόγω συνθηκών όσο κι επειδή δεν υπήρχε βοήθεια από τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Οπότε απέμεινε εκεί ως λεία για άλλα ζώα της νύχτας. Κατάφερα να βγω στο ελληνικό σημείο επιστροφής μετά από δύο ώρες με την βοήθεια του φακού. Η ταλαιπωρία; Απερίγραπτη.
