Στο Μαϊάμι όχι για τουρισμό, αλλά για αγριόγαλους
Κυνηγώντας το πουλί έμβλημα των Η.Π.Α.
Ο αμερικανικός αγριόγαλος είναι ένα πουλί με το οποίο πρωτοήρθα σε επαφή κατά τα παιδικά μου χρόνια μέσω των κόμικς που αναφέρονταν στην επανάσταση των Αμερικάνων εναντίον των Άγγλων, που την δεκαετία του ’70 ήταν στο απόγειο της δημοφιλίας τους για τα παιδιά και τους έφηβους της τότε εποχής.
Κείμενο: ΑΝΤΩΝΗΣ ΤAΛΙΩΤΗΣ
Με τον καιρό και καθώς άρχισα να αναπτύσσω το κυνηγετικό μου είναι, ο αγριόγαλος με το επιβλητικό του μέγεθος, το εντυπωσιακό παρουσιαστικό του και τα όμορφα φτερά της ουράς του που στόλιζαν τα κεφάλια των Ινδιάνων αρχηγών, έγινε στα μάτια μου θήραμα που τσιγκλούσε την φαντασία μου.
Τα χρόνια πέρασαν, το σχολείο τελείωσε, η στρατιωτική θητεία ολοκληρώθηκε και εγώ βρέθηκα στο Λονδίνο για σπουδές. Η μόνη επαφή που είχα με το κυνήγι όσο βρισκόμουν στην Αγγλία ήταν τα περιοδικά, κυπριακά που μου έστελνε ο πατέρας μου, καλή του ώρα εκεί ψηλά που βρίσκεται, αγγλικά αλλά και αμερικάνικα.
Τα αμερικάνικα περιοδικά κάλυπταν κυρίως κυνήγι ζώων, ελάφια, αρκούδες, βίσωνες κ.λπ. Η θεματολογία που αφορούσε πουλιά, υδρόβια, φασιανούς, ορτύκια και grouse ήταν περιορισμένη, καθώς η μερίδα του λέοντος ήταν αφιερωμένη στον αγριόγαλο. Αυτό ήταν αρκετό για να αναστήσει την εφηβική μου φαντασίωση, που την “έφερα” μαζί μου όταν με την ολοκλήρωση των σπουδών μου επέστρεψα στην πατρίδα για μόνιμη εγκατάσταση.
Περιμένοντας την ευκαιρία
Παρόλο που η πιθανότητα να κτυπήσω αγριόγαλο, που συνεπαγόταν ταξίδι στις ΗΠΑ παρέμενε μηδαμινή, από καιρού εις καιρό το έψαχνα ώστε να είμαι έτοιμος αν ποτέ η ευκαιρία μου κτυπούσε την πόρτα.
Μέσω διαδικτύου έμαθα ότι όταν μιλάμε για τον αμερικανικό αγριόγαλο δεν αναφερόμαστε σε ένα πουλί, αλλά σε πέντε διαφορετικά υποείδη. O Eastern που απαντάται σε ολόκληρο το Ανατολικό μισό των Η.Π.Α., o Osceola που το εύρος της παρουσίας του περιορίζεται στη Φλόριντα, ο Rio Grande που τον συναντούμε κυρίως στις κεντρικές πολιτείες, ο Merriam’s που εντοπίζεται στο δυτικό μισό της χώρας και ο Goulds που είναι ο μεγαλύτερος και ενδημεί στις Πολιτείες που συνορεύουν με το Μεξικό.
Όπως μπορείτε να αντιληφθείτε είναι δύσκολο να συνδυάσεις ένα κυνήγι επιδιώκοντας την κάρπωση πέραν του ενός είδους, εκτός αν είσαι διατεθειμένος και έχεις και την ευχέρεια να μετακινηθείς, συνήθως με αεροπλάνο λόγω των μεγάλων αποστάσεων, μεταξύ διαφορετικών Πολιτειών. Και είναι δύσκολο όχι μόνο για τον επισκέπτη κυνηγό αλλά ακόμα και για τους ίδιους τους Αμερικάνους.
Grand slam
Γι’ αυτό και η κάρπωση όλων των πέντε υποειδών είναι “κατόρθωμα” το οποίο και αναφέρεται ως grand slam, όρος δανεικός από το τένις όπου χρησιμοποιείται όταν γίνεται λόγος για ένα από τα τέσσερα μεγάλα τουρνουά, που η κατάκτησή τους αποτελεί επίτευγμα των μεγάλων μορφών του συγκεκριμένου αθλήματος.
Ο αγριόγαλος είναι είδος χωροκτητικό που ζει σε μικρές ομάδες, των οποίων ηγείται το κυρίαρχο αρσενικό και που αποτελούνται πέραν αυτού από τις θηλυκές του και νεαρά αρσενικά. Τα νεαρά αρσενικά κατά την ενηλικίωση τους σπρώχνονται εκτός της περιοχής από το κυρίαρχο αρσενικό και ζουν σε ομάδες “εργένηδων” μέχρι να είναι σε θέση να εκθρονίσουν το τελευταίο ή κάποιο άλλο που ελέγχει μία από τις γειτονικές περιοχές.
Για σκοπούς διαχείρισης του είδους οι Αμερικανικές αρχές επιτρέπουν μόνο τη θήρευση αρσενικών αγριόγαλων, κατά προτίμηση των κυρίαρχων πουλιών, που στην κυνηγετική αργκό αποκαλείται Τομ (Tom). Τα νεαρά αρσενικά είναι γνωστά ως Τζέϊκς (Jakes).
Δεν κυνηγιέται στο φτερό
Παρά το μέγεθος και το βάρος του, που για τα αρσενικά κυμαίνεται πάνω κάτω στα 10 κιλά, ο αγριόγαλος μπορεί να πετάξει, δεν κυνηγιέται όμως στο φτερό. Οι κυνηγοί εκμεταλλευόμενοι τον χωροκτητικό του χαρακτήρα, χρησιμοποιώντας ομοιώματα γαλοπούλας συμπεριλαμβανομένου τουλάχιστον ενός αρσενικού “ανταγωνιστή” και μιμούμενοι τη φωνή του, τον παρασύρουν εκεί όπου τον περιμένουν κρυμμένοι και τον κτυπούν ενώ ο αγριόγαλος επιτίθεται μετά μανίας στον ψεύτικο εισβολέα που τόλμησε να διεκδικήσει το… χαρέμι του.
Η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε από το πουθενά, όταν οι ανάγκες της δουλειάς μου απαίτησαν την παρουσία μου σε ένα συνέδριο που θα λάμβανε χώρα στη Φλόριντα, τον Απρίλιο του 2011. Ωσάν να ήταν το πεπρωμένο μου, αφού στη συγκεκριμένη Πολιτεία το κυνήγι του αγριόγαλου ξεκινούσε τον συγκεκριμένο μήνα, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες Πολιτείες τον Μάϊο. Απλά έπρεπε να μείνω στις ΗΠΑ περισσότερο από ότι υπολόγιζα, αφού η έναρξη ήταν καθορισμένη τρεις μέρες μετά την λήξη του συνεδρίου.
Ουδέν κακό αμιγές καλού όπως λέμε όμως, αφού μου δόθηκε η δυνατότητα να επισκεφθώ τα αξιοθέατα της πολιτείας το γνωστότερο από τα οποία είναι το οικοσύστημα υγροτόπων Εβεργκλέιτς (Everglades).
Συναντήθηκα με τους συνοδούς μου Jeff και Robert το μεσημέρι της Παρασκευής, ύστερα από δίωρη διαδρομή με το αυτοκίνητο από το Μαϊάμι στην περιοχή της λίμνης Okeechobee όπου θα κυνηγούσαμε. Το κυνήγι μου ξεκίνησε το πρωί της επομένης. Πολύ πριν χαράξει βρεθήκαμε στην ιδιωτική έκταση όπου θα κυνηγούσαμε, στήσαμε τη φυλάκτρα μας στην άκρη ενός ξέφωτου περιτριγυρισμένου από δέντρα, τοποθετήσαμε τα ομοιώματα, γέμισα την καραμπίνα με τα φυσίγγια super magnum σκάγια νούμερο 3 που μου έδωσαν και σιωπηλοί περιμέναμε να ξημερώσει.
Το… παιχνίδι
Με το που έσκασε το πρώτο φως και οι φιγούρες των δέντρων άρχισαν να αχνοφαίνονται, ο Robert άρχισε με το σφυρί και άλλες ηχομιμητικές συσκευές (όχι ηλεκτρονικές, αυτές απαγορεύονται δια ροπάλου και οι Αμερικανοί θηροφύλακες δεν αστειεύονται) να καλεί. Σχεδόν αμέσως το κυρίαρχο αρσενικό της περιοχής αντέδρασε απαντώντας. Το παιγνίδι αυτό συνεχίστηκε για ώρα αλλά, παρόλο που είδαμε το χαρέμι με τις θηλυκές και τα νεαρά αρσενικά να διασχίζουν το ξέφωτο και να ξαναχάνονται στο δάσος, από τον Τομ ούτε ίχνος.
Το χέρι στη σκανδάλη
Από τις 9:30’ και μέχρι τις 10 η απόλυτη σιγή. Παρά το συνεχές κάλεσμα του Robert δεν είχαμε καμία ανταπόκριση από τον αγριόγαλο. Οι συνοδοί μου, έμπειροι σε αυτό το κυνήγι, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ίσως ο αέρας που φυσούσε να εμπόδιζε τον ήχο να φτάσει στο κυρίαρχο αρσενικό γι’ αυτό αποφάσισαν να τον ψάξουν.
Ο Jeff μπήκε στο δάσος από εκεί που είδαμε το “χαρέμι” να χάνεται και μισή ώρα μετά μας κάλεσε στον ασύρματο. Ειχε εντοπίσει το κοπαδάκι, περίπου 500 μέτρα πίσω από τη φυλάκτρα μας, να βόσκει. Ζήτησε από τον Robert να καλέσει και αφού επιβεβαιώσαμε ότι ο ήχος δεν έφτανε στον Τομ αφήσαμε τη φυλάκτρα και μπήκαμε στο δάσος. Ο Robert καλούσε κάθε λίγα μέτρα, μέχρι που επιτέλους φτάσαμε σε απόσταση που ακουγόμασταν πια.
Ο Jeff μας ενημέρωσε ότι ο αγριόγαλος άρχισε να τρέχει προς το δάσος και εμείς καθίσαμε αμέσως ακουμπώντας τα κορμιά μας στους κορμούς δύο διπλανών δέντρων και γινόμενοι ένα με αυτά. Με οδηγίες του Robert εγώ είχα επωμισμένο το όπλο, το μάτι στο στόχαστρο και το δάκτυλο στη σκανδάλη. Λίγα λεπτά αργότερα και ύστερα από μία εύστοχη βολή στα 40 μέτρα στεκόμασταν
πάνω από τον νεκρό αγριόγαλο θαυμάζοντας το μεγαλοπρεπές αυτό πουλί. Ένα όνειρο ειχε πραγματοποιηθεί.
Έκαναν πάρτι οι αλιγάτορες
Κατά τις τρεις μέρες της παραμονής μου διέμεινα στο σπίτι του Jeff, ένα αγροτόσπιτο μέσα στην ύπαιθρο περιτριγυρισμένο από κανάλια με νερό στα οποία οι αλιγάτορες έκαναν… πάρτι. Στη διαδρομή είδα αρκετούς να λιάζονται στις όχθες και στο ανάχωμα του χωματόδρομου που οδηγούσε στο σπίτι του Jeff.
– “ Όταν βρίσκεσαι εκτός σπιτιού να προσέχεις”, με προειδοποίησε και “έχε την έγνοια όταν ανοίγεις την πόρτα μην βγει ο σκύλος έξω και γίνει… μεζεδάκι”.
Χαμογέλασα με τα λόγια του αλλά δεν ήταν αστείο. Είχε βρει πολλές φορές αλιγάτορες έξω από την πόρτα του και γενικά στην αυλή του και έχασε σκύλο από επίθεση του επικίνδυνου αυτού ερπετού.
