Οι τραυματισμοί των γουρουνόσκυλων στο πεδίο
Το κυνήγι του αγριόχοιρου είναι μια κατηγορία όπου οι τετράποδοι συνεργάτες μας έχουν να αντιμετωπίσουν έναν καλά οπλισμένο αντίπαλο
Τα γουρουνόσκυλα είναι εκτεθειμένα στους αγριόχοιρους απέναντι στους οποίους πρέπει να σταθούν επάξια από την άλλη όμως, αυτό συνεπάγεται πολλές φορές τη διακινδύνευση της ίδιας τους της ζωής. Πολλά μπορεί να είναι τα ανάλογα περιστατικά που βιώνει ο καθένας σε αυτό το κυνήγι κάθε χρόνο. Άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο – είναι δυστυχώς πράγμα δεδομένο και οφείλουμε να συμβιβαστούμε.
Πού οφείλονται οι περισσότεροι τραυματισμοί των γουρουνόσκυλων – Μήπως ο σκύλος μου είναι πολύ επιθετικός;
Αυτά τα ερωτήματα σήμερα απασχολούν όσο ποτέ άλλοτε μια μεγάλη μερίδα γουρουνοκυνηγών. Οι αιτίες αποτελούνται από συνδυασμό αρκετών παραγόντων που άλλοτε μπορεί να αποφύγουμε κι άλλοτε όχι.
Πρωταρχικής σημασίας είναι η συμπεριφορά του κάθε αγριόχοιρου ανεξαρτήτου φύλου και μεγέθους. Θα πρέπει να επισημάνουμε πως δεν εκφράζουν όλα τα «άτομα» την ίδια επιθετικότητα κι αυτό έχει να κάνει με τον αντίστοιχο χαρακτήρα του ζώου, αλλά και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται τη παρούσα φάση.
Το μήκος των χαυλιόδοντων που διαθέτει το καθένα ξεχωριστά παίζει καθοριστικό ρόλο για την σοβαρότητα του τραύματος που θα επιφέρει σε μια επίθεση. Τα ενήλικα αρσενικά καπριά είναι αυτά που καταφέρνουν τα πιο σοβαρά και θανατηφόρα χτυπήματα στα σκυλιά.
Οι λόγοι είναι αυτονόητοι μιας και οι χαυλιόδοντες αυτών είναι αρκετά ανεπτυγμένοι προς τα έξω, αλλά και η δύναμη σε συνδυασμό με το βάρος του ζώου αποτελούν τη πηγή για την σοβαρότητα του τραύματος. Ακόμα όμως και οι ενήλικες σκρόφες μπορεί να προκαλέσουν τραύματα είτε με τους χαυλιόδοντες που είναι κατά μικρότεροι των αρσενικών είτε με δαγκωματιές και κουτουλιές στο σώμα των σκύλων επιφέροντας μια εσωτερική αιμορραγία με αποτέλεσμα την κατάληξη.
Όταν οι χοιρομητέρες βρίσκονται σε κατάσταση γαλουχίας των μικρών τους αλλά κι όσο αυτά παραμένουν σε μικρή ηλικία γίνονται αρκετά επιθετικές προς τους σκύλους.
Οι καιρικές συνθήκες
Οι καιρικές συνθήκες διαδραματίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο επηρεάζοντας τη συμπεριφορά των αγριόχοιρων. Στην αρχή της κυνηγετικής περιόδου όπου επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες η αντίσταση είναι μεγαλύτερη δίχως να διανύουν μεγάλες αποστάσεις. Προτιμούν να αντισταθούν με επιθέσεις καθώς, αντιλαμβάνονται και την αντίστοιχη αδυναμία των σκύλων λόγω της ζέστης.
Η εποχή επίσης που τα αγριογούρουνα γίνονται αρκετά επιθετικά (ιδίως τα αρσενικά) είναι τέλη Νοεμβρίου μέχρι και ολόκληρο τον Δεκέμβρη όπου διεξάγεται συνήθως το ζευγάρωμα με τις θηλυκές. Πράγμα που τα εξαγριώνει σε μεγάλο βαθμό.
Η βλάστηση
Ακόμη όμως και η διαφορετικότητα της βλάστησης που ποικίλει ανά περιοχή δημιουργεί παράγοντες που καθορίζουν το βαθμό άμυνας και επιθετικότητας των αγριόχοιρων. Σε περιοχές όπου η βλάστηση είναι πυκνή σημειώνονται συνήθως οι περισσότεροι τραυματισμοί των σκύλων. Τα αγριογούρουνα εκεί βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση. Αρκεί και μόνο να έχουν καλυμμένα τα νώτα τους νιώθοντας ασφάλεια από διαδρόμους προσέγγισης. Έκτοτε οποιοσδήποτε σκύλος πλησιάσει κοντά θα υποστεί τις συνέπειες.
Στη πυκνή βλάστηση στη προκειμένη περίπτωση της «στάμπας» κατά την προσέγγιση ο σκύλος δεν μπορεί να «πλαγιοκοπήσει» ελέγχοντας περιμετρικά το αμυνόμενο γουρούνι που αποφάσισε να αντισταθεί. Ακόμα κι όταν καταδιώκει ακολουθεί αναγκαστικά τον διάδρομο του προπορευόμενου αγριόχοιρου. Δεν παρέχεται η επιλογή να κινηθεί δεξιά κι αριστερά.
Ως εκ τούτου σε ένα απότομο πισωγύρισμα του κάπρου μοιραία θα υποστεί το χτύπημα εφόσον βρίσκεται στην ίδια κατεύθυνση. Ο χρόνος αντίδρασης είναι απειροελάχιστος. Επίσης τα πυκνά μέρη καταπονούν σε μεγάλο βαθμό τους σκύλους τόσο σωματικά όσο και ψυχικά, ώσπου κατόπιν πολύωρης καταδίωξης οι αισθήσεις τους υπολειτουργούν.
Τα υβρίδια πιο επιθετικά
Εκτός από αυτές τις συνθήκες που διαφοροποιούν τη συμπεριφορά των αγριογούρουνων θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και τον παράγοντα του υβριδισμού αυτών. Τα υβρίδια εκφράζουν μεγαλύτερη επιθετικότητα. Οπότε μια περιοχή που διαθέτει μεγάλο ποσοστό υβριδίων αυξάνονται και οι πιθανότητες τραυματισμών των κυνηγόσκυλων. Η παθητική τους κατά κόρον στάση μετατρέπεται πολλάκις σε ενεργητική όταν στριμώχνονται.
Ο τρόπος κυνηγίου
Επιπλέον ο τρόπος κυνηγιού που επιλέγει κανείς όπως για παράδειγμα τη χρήση πολλών σκύλων, κατά συνέπεια επιφέρουν μεγαλύτερη πίεση στο θήραμα κι αυτό έχει ως επακόλουθο το γεγονός συχνότερων τραυματισμών. Μέσα από την ομαδικότητα η αυτοπεποίθηση των σκύλων αυξάνεται υπέρμετρα και αυτό δεν είναι το επιθυμητό.
Ωστόσο, οι πιο σοβαροί και θανάσιμοι τραυματισμοί των σκύλων διεξάγονται όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τραυματισμένο κάπρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις το ζώο δε δείχνει έλεος. Οι σκύλοι που θα κάνουν το λάθος να πλησιάσουν θα ξεσκιστούν από τα δόντια του. Εκεί, σίγουρα απαιτείται η έγκαιρη μεσολάβηση του κυνηγού όσο οποιαδήποτε άλλη στιγμή.
Έτσι, λοιπόν, λαμβάνοντας υπόψη μας τα παραπάνω και συνεκτιμώντας όλες τις καταστάσεις θα πρέπει αναλόγως και να λειτουργούμε. Οφείλουμε να έχουμε κατά νου να προστατέψουμε όσο είναι εφικτό τους συνεργάτες σκύλους μας. Όταν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε για το τι είδους αγριογούρουνο έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη κατάσταση στην οποία αυτό βρίσκεται όπως και τις συνθήκες που καλούμαστε να εργαστούμε, θα πρέπει να επιλέγουμε τους αντίστοιχους σκύλους που γνωρίζουμε τις ιδιαιτερότητές τους.
Ωστόσο, είναι περιπτώσεις που μπορούμε να μεριμνήσουμε εκ των προτέρων για τυχόν άσχημη κατάληξη, αλλά, δυστυχώς είναι κι αυτές που είναι μοιραίως αναπόφευκτες.
