Ο επιλεκτικός «θάνατος» των τσιχλοτόπων
Οι αλλαγές και οι ανατροπές που συμβαίνουν τις δύο τελευταίες δεκαετίες στο κλίμα, στο περιβάλλον και κατ’ακολουθία στη συμπεριφορά των έμβιων οργανισμών, δεν άφησαν απέξω τους κυνηγότοπους και ιδιαίτερα αυτούς στους οποίους για χρόνια ασκείται το κυνήγι της τσίχλας.
Παραδοσιακοί τσιχλότοποι που είχαν αποκτήσει τον τίτλο «κλασσικοί», όπως οι Γόννοι Λάρισας, οι Νηές Μαγνησίας, το Μαρτίνο Φθιώτιδας, οι Κονίστρες και τα Στύρα Ευβοίας, το Ελληνοχώρι Κορινθίας και πολλοί ακόμα, έχουν από χρόνια στερέψει από πουλιά.
Απορίας άξιο δηλώνουν οι κυνηγοί που ευτύχησαν να γνωρίσουν πιένες στις παραπάνω περιοχές, σε αυτές που δεν υπήρχε διαθέσιμο κατάλυμα τα Σαββατοκύριακα, αλλά ούτε καλό πόστο για καρτέρι, αν αργούσε ο κυνηγός το πρωί ή το απόγευμα.
Τις χρονιές εκείνες που το αποτέλεσμα της εξόρμησης είχε συνήθως θετικό πρόσημο και στα καφενεία και στα καταστήματα γενικού εμπορίου των χωριών τα φυσίγγια είχαν περίοπτη θέση στις προθήκες τους.
Τι συνέβη λοιπόν. Ποια ήταν η αλλαγή ή οι αλλαγές που διαμόρφωσαν ένα νέο και στείρο κυνηγετικό τοπίο στις προαναφερθείσες περιοχές; Άραγε να καταστράφηκε ο βιότοπος από φυσικά αίτια ή από ανθρωπογενείς παρεμβάσεις; ή συντρέχουν άλλοι λόγοι που είναι δύσκολο να εξιχνιαστούν;
Μία πιθανή εξήγηση για τους Γόννους Λάρισας είναι η ραγδαία ανάπτυξη των γαλακτοκομικών-τυροκομικών μονάδων μεγάλου μεγέθους, με φυσική συνέπεια την εδαφική επέκταση των μονάδων, τη διάνοιξη δρόμων για τα φορτηγά μεταφοράς και γενικά με την μεγάλη όχληση από την ολοήμερη πολύβουη λειτουργία τους.
Στις Νηές Μαγνησίας έχει συντελεστεί ένα περιβαλλοντικό «έγκλημα» με την εκχέρσωση και τον καθαρισμό της άγριας βλάστησης σε μεγάλη έκταση της παράλιας ζώνης, σε βαθμό που δεν υπάρχει πλέον ασφαλές καταφύγιο για τις τσίχλες.
Για τα Στύρα/Ν. Στύρα Εύβοιας η ανυπαρξία τσιχλών οφείλεται, ίσως αποκλειστικά, στη μεγάλη οικοπεδοποίηση της περιοχής, με τις εκατοντάδες εξοχικές κατοικίες να καταλαμβάνουν όχι μόνο το παραλιακό, αλλά και…το ηπειρωτικό μέτωπο.
Φέτος όμως παρατηρήθηκε απουσία τσιχλών σε ολόκληρη τη διάρκεια της περιόδου και σε τόπους που έχουν δείξει…άριστη διαγωγή στο πρόσφατο παρελθόν, όπως είναι η Δήμαινα Αργολίδας, το Πέταλο του Μαλιακού κόλπου στη Φθιώτιδα, αλλά και αρκετοί παραδοσιακοί τσιχλότοποι της δυτικής Ελλάδας.
Ορισμένοι το αποδίδουν στη φετινή μειωμένη παραγωγή ελαιόκαρπου, αλλά το επιχείρημα, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι ισχυρό, καθώς όλες οι χρονιές δεν είναι λαδοχρονιές και είναι παρατηρημένο ότι και τις χρονιές με μειωμένο καρπό οι τσίχλες εξακολουθούν να έχουν έντονη παρουσία.
Για να προστεθεί ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο, ότι οι «πεθαμένοι» τσιχλότοποι δεν αναστήθηκαν ούτε τη φετινή χρονιά, που αν μη τι άλλο οι τσίχλες περίσσευαν, ιδιαίτερα το δίμηνο Γενάρη-Φλεβάρη, στην κεντρική και τη νότια χώρα.
Τίποτα όμως δεν είναι ανεξήγητο και σύντομα οι απορίες των κυνηγών για τα αίτια που προκαλούν τον αργό θάνατο των τσιχλοτόπων θα απαντηθούν από τα ίδια τα πουλιά.
