Μανιάτικη Πανσέληνος
Περνάς το Γερολιμένα, τα Άλικα και τη Βάθεια και η θάλασσα στα δεξιά σου λαμποκοπά ολόκληρη από το φεγγάρι. Δυο αγελάδες στη μέση του δρόμου σου θυμίζουν πως πρέπει να κόψεις ταχύτητα όσο και αν βιάζεσαι να φτάσεις στο «τέρμα».
Παίρνεις τον δρόμο για Κοκκινόγεια και από κάτω η παραλία στο Μαρμάρι έχει ζαρώσει από το βοριά. Δυο αστραπές βαθειά στα Κύθηρα κάνουν τα γόνατα σου να τρέμουν και σηκώνοντας δυο ορτύκια με τα φώτα από την άκρη του δρόμου, είσαι στις Μιανές. Ο ουρανός κοκκινίζει δημιουργώντας στο νερό ένα περίεργο μοτίβο από τα χρώματα της ανατολής του ήλιου και τη λάμψη του φεγγαριού που χάνεται μαζί με μια καλή νύχτα αποδημίας.
Λίγα μέτρα από το αμάξι σηκώνεις το πρώτο ζευγάρι ορτύκια την ώρα που χαμηλά στα Κοκκινόγεια αρχίζει να καίγεται ο τόπος. Ο χαρακτηριστικός ήχος των φτερών τους, ο αντίλαλος από τις τουφεκιές και τα γκρέμια που αρχίζουν να φωτίζουν από τις αχτίδες του ήλιο δημιουργούν ένα σκηνικό μαγικό και επιβλητικό ταυτόχρονα, σήμερα είσαι στον τόπο τους και είναι και αυτά εδώ.
Ανεβαίνεις κορυφογραμμή μακριά από την πολυκοσμία και η ουρά από το σπρίνγκερ έχει τρελαθεί από τις μυρωδιές και τα σηκώματα, μέχρι που όταν πια ο ήλιος έχει ανέβει και στέκεσαι μόνος σου στην ψηλότερη κορυφή του Ταινάρου ζώντας αυτό που συμβαίνει μέχρι η στεριά να ζήσει στη θάλασσα, κάνεις το σταυρό σου και θυμάσαι εικόνες και στιγμές που σου είχαν λείψει τα τελευταία χρόνια. Τουφεκάνε παντού, από το Ταίναρο και τον Πάλιρρο, μέχρι τα Κορογονιάνικα, τη Λάγια, τα Γυάλια και την Οχιά, μεγάλο πέρασμα με μεγάλο γεωγραφικό πλάτος.
Σήμερα ναι, η Μάνη έβαλε ορτύκια όπως παλιά. Δεν θα μπορούσε και να μην βάλει βέβαια για όσους ασχολούνται λίγο και με τον καιρό στα περάσματα. Στις 28 του Σεπτέμβρη με ένα τρομερό καιρικό άνοιγμα από τα Βαλκάνια η βροχή έκοψε τα ορτύκια στη βόρεια και δυτική Ελλάδα, και σήμερα, στις 29 με τις βροχές να μαζεύονται στη θάλασσα, το φεγγάρι να λάμπει και τους βοριάδες να τα σπρώχνουν από τα πολύ βόρεια, τα ορτύκια έμειναν στον τόπο που έχουν θρέψει γενιές και γενιές, τη μέσα Μάνη.
Δεν προχωράς στην απέναντι πλαγιά, δεν έχει νόημα σήμερα, έχεις ήδη πάρει μερικά ορτύκια… Τι θα γίνει αν πάρεις και άλλα τόσα; Σε τι θα διαφέρεις από όλους τους υπόλοιπους που με μια μπαταρία και ένα ηχείο κάνουν τους μάγκες στα κυνηγετικά στέκια και τόσο απεχθάνεσαι; Δύσκολη η απόφαση μέρες σαν αυτή αλλά για κάποιο λόγο δεν σε προβληματίζει, νιώθεις γεμάτος, χαρούμενος και περήφανος.
Η βραδινή βροχή κράτησε τα ορτύκια και στις 30 του Σεπτέμβρη με το φεγγάρι να σβήνει αργά πάνω από τις Μιανές στο πρώτο φως του ήλιου και τον αντίλαλο από τις τουφεκιές σε όλο το Ταίναρο. Πιο ξεκούραστα τα ορτύκια σήμερα, πιο γρήγορα, πιο διεσπαρμένα, χαιρόσουν να κυνηγάς, τα χαιρόσουν και να σου φεύγουν.
Η βροχή έφυγε, ο καιρός άνοιξε, το φεγγάρι γέμισε ολοκληρωτικά με τη δροσιά από τους βοριάδες και ο Οκτώβρης μπήκε με ένα ακόμα μικρό πέρασμα από ορτύκια και τα τελευταία «γυφτοτρύγονα» που σηκώνονταν από τις μάντρες και τις ξερολιθιές προσδίδοντας μια ακόμα ευχάριστη χροιά στο μανιάτικο πρωινό. Έβλεπες την επόμενη κορυφή, ένα γκρέμι ανάμεσα στα αγκάθια, και ήθελες να δεις τι κρύβει. Θυμόσουν αναμνήσεις, τουφεκιές, χαμένες ευκαιρίες και ξεχνούσες την κούραση, προσπαθούσες να το φτάσεις, να δεις τι κρύβει για σε σένα σήμερα.
Το ανεξήγητο της Μάνης, η δύναμη που έχει να σε τραβά σαν μαγνήτης να την περπατήσεις, να την κατακτήσεις και κάθε φορά που νιώθεις πως το κάνεις, να σου δείχνει ακόμα μια πέτρα λίγο παραπέρα που να σου αποδεικνύει πόσο μικρός είσαι. Δεν κατακτιέται.. Μια ζωή δεν φτάνει να την περπατήσεις και αυτή είναι η μαγεία της, αυτή είναι που κάνει γενιές και γενιές να υποτάσσονται κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην κυνηγετική της δύνη.
Ένα τριήμερο στη Μάνη που μας είχε λείψει…
