Ο Κώστας και η Βεατρίκη “μπόλιασαν” τα τρία αγόρια τους με το… μικρόβιο του κυνηγίου και η 5μελής ομάδα – οικογένεια, απολαμβάνει και την τελευταία “σταγόνα” της χαράς που τους προσφέρει κάθε κυνηγετική έξοδος

Μέσα από το σπίτι μπορεί να ξεκινήσει η αντεπίθεση για το κυνήγι! Εκεί, θα “εμβολιαστούν” τα παιδιά, για να θωρακιστούν απέναντι στο… δηλητήριο της υστερίας που φτάνει στα όρια του ρατσισμού για μία ενασχόληση, η οποία έλκει τις ρίζες της απευθείας από τη μητέρα Φύση και είναι τόσο παλιά στον πλανήτη Γη, όσο και η ίδια η ζωή!
Αυτό είναι το μήνυμα μιας πενταμελούς οικογένειας, που με τη στάση της, δείχνει το δρόμο για το σάλπισμα της νίκης των κυνηγών, τους οποίους η “νέα τάξη”, σε κάθε ευκαιρία, βαπτίζει από “ασυνείδητους” έως “δολοφόνους”!

Η λύση στο πρόβλημα

– “Η λύση στο πρόβλημα είναι το ίδιο μας το σπίτι! Εμείς, οι κυνηγοί θα πρέπει να παίρνουμε τα παιδιά μας από μικρά μαζί στο βουνό και τη φύση. Έτσι, θα έχουμε συνέχεια! Διαφορετικά, θα… αυτοκαταργηθούμε!”, τονίζει ο 49χρονος Κώστας Χρηστίδης-Κατακουζηνός, που η τύχη τον… ευλόγησε να ζει το όνειρό του παρέα με τη γυναίκα του, Βεατρίκη και τους τρεις γιους τους, τον Αλέξανδρο, τον Πάρη και τον Έκτορα.

Μαζί, σαν τα πέντε δάχτυλα της παλάμης, έχουν οργώσει τα βουνά και τους λόγγους της Ελλάδας, φθάνοντας μέχρι και τον Έβρο, παρέα με τους αγαπημένους τους τετράποδους συντρόφους, παρόλο που ζουν στην Αθήνα, ενώ δεν λείπουν και οι εξορμήσεις τους εκτός συνόρων, στην Ουγγαρία, την Σλοβενία, την Κροατία και την Βουλγαρία.
Ας ξεφυλλίσουμε το… βιβλίο τους ζωής τους, έστω και αποσπασματικά, μέσα από τις σημειώσεις που κράτησα στη δίωρη τηλεφωνική συζήτηση μαζί τους, την περασμένη Παρασκευή, που είχαν πάει στη φάρμα τους, στην Λιχάδα Αιδηψού, στην βόρεια Εύβοια, για να περάσουν το Σαββατοκύριακο παρέα, στην οποία διατηρούν τα σκυλιά τους.

Ο Κώστας

Πρώτος, δικαιωματικά, είναι ο Κώστας.
– “Ο πατέρας μας, με καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη, ήταν εισαγγελέας.
Υπηρέτησε στην Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, τον Πειραιά και την Αθήνα. Όπου πήγαινε τον ακολουθούσαμε κι εμείς. Η μητέρα μου, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου κι εγώ. Δεν είχαμε κάποιον κυνηγό στην οικογένεια. Στα δώδεκά μου, μέναμε στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Κασσάνδρου.
Εκεί, ήρθε στο σπίτι μας, ένα δώρο: ένα πανέμορφο υψηλόσωμο κόκκινο σκυλί! Ήταν ένα ιρλανδέζικο Σέττερ, χάρμα οφθαλμών! Το έβγαζα βόλτα και όλοι κοντοστέκονταν να το θαυμάσουν. Ο “Δούκας” ήταν η αιτία να γίνω κυνηγός!”, θυμάται.

Η πρώτη επαφή με το κυνήγι έγινε τέσσερα με πέντε χρόνια αργότερα.
– “Ήμουν στο εξοχικό μας στην Εύβοια και με είχε πάρει μαζί του ένας φίλος, ο Αντώνης, για τσίχλες και κοτσύφια. Από δίπλα μου είχα και τον “Δούκα”. Ξαφνικά τον είδα που είχε κοκαλώσει. Φώναξα τον Αντώνη κι εκείνος τον πλησίασε, τον χάιδεψε και ετοιμάστηκε με το όπλο του.
Άκουσα ένα πατ-πατ από το φτερούγισμα ενός μεγάλου πουλιού. Ο φίλος μου το τουφέκισε. Ο σκύλος πήγε και το έφερε. Ήταν μία μπεκάτσα! Όλο το βράδυ, με τον Αντώνη, δίπλα στο τζάκι γεμίζαμε φυσίγγια. Την άλλη μέρα, ξαναπήγα μαζί του και μου έδωσε να ρίξω κι εγώ κάποιες τουφεκιές. Ήταν το ξεκίνημά μου!”, αφηγείται.

Φοιτητής στα Τμήμα Φυσικής Αγωγής στην Αθήνα, όπου πέρασε ως αθλητής στίβου στα 100 μέτρα, ο Κώστας, σε ηλικία 18 ετών έβγαλε την πρώτη του κυνηγετική άδεια, στον σύλλογο του Αιγάλεω.
– “Ο τότε πρόεδρος, Βασίλης Τσιρογιάννης, κάθε Κυριακή έβαζε ένα πούλμαν. Με εκείνο κάναμε τις πρώτες εξορμήσεις μας, παρέα με τον Δούκα, που ήταν ο δάσκαλός μου στο κυνήγι! Αργότερα, πηγαίναμε τρεις φίλοι παρέα, με ένα αυτοκινητάκι που το είχαμε αγοράσει συνεταιρικά”.

Τα χρόνια πέρασαν ο “Δούκας” πέθανε και ο Κώστας συνέχισε τις εξορμήσεις του στην Κωπαΐδα, με ένα θηλυκό Αγγλικό Σέτερ, την “Μάγκι”, όπου πήγαινε συχνά-πυκνά για ορτύκια με τον πατέρα μιας φίλης του, που ήταν κυνηγός. 

 Η Βεατρίκη

 – “Δεν ήμουν κυνηγός! Έβγαινα στο βουνό από μικρή με τον παππού μου, στην Ουγγαρία, για μανιτάρια! Εκείνες οι εικόνες και οι μυρωδιές πάντα με συνόδευαν.  Γνώρισα τον Κώστα, με κάλεσε για κυνήγι, πήγα και μαγεύτηκα. Παντρευτήκαμε και από τότε δεν έχω χάσει έξοδο, σε κυνήγι ή εκπαιδευτικό.
Ήμουν στο βουνό, πέντε μέρες πριν γεννήσω. Θυμάμαι, δυσκολευόμουν στην ανηφόρα και ο σκύλος μου, ο “Ρεξ”, ένα Σέτερ, που μου χάρισε ο Κώστας, στεκόταν  να τον πιάσω από το λουρί για να με βοηθήσει στο ανέβασμα”, αναφέρει η 38χρονη σύζυγος του Κώστα.

Ποιες είναι οι στιγμές που έρχονται πρώτες στο μυαλό της;
– “Ένα τετραήμερο, στο Χρυσοβίτσι, στην Τρίπολη, που περάσαμε σε μία καλύβα ξυλοκόπων, με τη βροχή να πέφτει στη στέγη, τη φωτιά να μουρμουρίζει και τα  κρέατα πάνω στη σχάρα. Ήταν φανταστικά. Δεν θα ξεχάσω και την πρώτη μου μπεκάτσα. Είχα βάλει τα κλάματα με τον Ρεξ. Δεν έψαχνε κι ερχόταν όλο πίσω μου.  Θυμάμαι, είχα καθίσει και του μιλούσα, όπως σε άνθρωπο! Δεν το κρύβω ότι ήμουν απογοητευμένη.
Ξαφνικά πήγε λίγο πιο κει και κοκάλωσε. Μία μπεκάτσα σηκώθηκε. Την τουφέκισα δύο φορές. Δεν είδα αν την πέτυχα. Ο Ρεξ έφυγε και γύρισε έχοντάς την στο  στόμα. Γονάτισα και τον αγκάλιασα με δάκρυα. Από κει και πέρα έγινε ένα φανταστικό σκυλί! Μόνο που δεν κυνηγάει με κανέναν άλλο, παρά μόνο με μένα!”,  ανασκαλεύει τις πρώτες της κυνηγετικές μνήμες.

Τα παιδιά

Τα παιδιά της οικογένειας είναι ο 18χρονος Αλέξανδρος, ο 15χρονος Πάρης και ο 5χρονο Έκτορας.
Ο Αλέξανδρος, μαθητής της Γ’ Λυκείου, θέλει να περάσει στο Πολυτεχνείο.
– “Η επαφή με τη φύση, μέσα από το κυνήγι, με βοηθάει να επιστρέφω στα βιβλία με καθαρό μυαλό και όρεξη για διάβασμα. Ο αγαπημένος μου σκύλος είναι ο “Άλεξ”, ένα πόιντερ. Θυμάμαι, ήμουν πολύ μικρός με τον μπαμπά μου σε ένα εκπαιδευτικό.
Έκανε μία περιστροφή το κεφάλι του και πήγε και καρφώθηκε σε φέρμα στα εκατό μέτρα. Το πρώτο μου θήραμα ήταν μία μπεκάτσα, στην Τρίπολη. Την πήρα με τη δεύτερη. Την έφερε ο σκύλος και η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Οι συμμαθήτριές μου παραξενεύονται που μου αρέσει το κυνήγι.
Οι συμμαθητές μου όχι τόσο. Δεν τους παρεξηγώ. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να είσαι στο βουνό με τα σκυλιά σου”, αναφέρει.

Μαθητής Γ’ Γυμνασίου, ο Πάρης, αγαπάει την ιστορία, τη γεωγραφία και τη γλώσσα, αλλά δεν πολυσυμπαθεί τα μαθηματικά, τα αρχαία και τη φυσική. Είναι αυτός που έχει αναλάβει κατά κύριο λόγο τη φροντίδα και την εκπαίδευση των σκυλιών τους. Από μικρός, παίρνει μέρος σε αγώνες μορφολογίας και πρακτικού κυνηγίου και έχει σημειώσει αρκετές διακρίσεις. Δικά του σκυλιά είναι δύο νεαρά πόιντερ: ο Φοίβος και η Νιόβη. Αυτό το διάστημα έχει ρίξει το βάρος στην εκπαίδευσή τους, στη βασική υπακοή.
– “Την πρώτη φορά, ήμουν μαθητής δημοτικού κι είχα τρακ. Ανησυχούσα πως θα παρουσίαζα τα σκυλιά στο τερέν. Τώρα, νομίζω ότι έχω αρκετή εμπειρία για την ηλικία μου”, λέει ο νεαρός κυναγωγός, που θεωρεί, ότι το “κάθε σκυλί για να αναδείξει όλα τα προσόντα του θέλει το χρόνο του και το μυστικό, όπως πιστεύει είναι : “Δουλειά, δουλειά, δουλειά, με υπομονή και αγάπη!”.

Στα… χνάρια των δύο μεγαλύτερων αδελφών του βαδίζει και ο “Βενιαμίν” της οικογένειας, ο Έκτορας, το “στερνοπούλι”, όπως λέει ο πατέρας του. Τα αγαπημένα του σκυλιά είναι ο “Ρεξ” της μαμάς και ένα πόιντερ ,η “Άννα”, ενώ δηλώνει, ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει κυνηγός. Και διευκρινίζει:
– “Δεν θα κυνηγάω πουλιά, αλλά… λύκους!”.

Η στείρωση είναι έγκλημα

Κυνόφιλοι όλοι στην οικογένεια, εκφράζουν τη λύπη τους για τα τεκταινόμενα με το νομοσχέδιο, με ορισμένους φιλοζωικούς κύκλους να επιμένουν στην υποχρεωτική στείρωση.
– “Τα αδέσποτα είναι άλλο ζήτημα, από τα δεσποζόμενα. Ειδικά τα σκυλιά των κυνηγών είναι τσιπαρισμένα και υποχρεωτικά εμβολιασμένα.
Αρκεί να εφαρμοστούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί. Η στείρωση, δηλαδή η αφαίρεση των γεννητικών οργάνων, είναι ωμή παρέμβαση στη φύση!
Είναι έγκλημα!”, τονίζουν ο Κώστας και η Βεατρίκη.

Διαβάστε επίσης:

> Κινητικότητα Ορτυκιών Και Τρυγονιών

> Απαγορευτικό Για Το… Στιφάδο Στην Κρήτη