Ένα τυχερό «ατύχημα»
«Κάθε εμπόδιο για καλό» λέει η λαϊκή σοφία. Με την επιβεβαίωση να γίνεται πράξη τη μέρα που η Σοφία γιόρταζε μαζί με τη Πίστη, την Ελπίδα και την Αγάπη, στις 17 Σεπτέμβρη
Το δεκαήμερο κυνήγι στα διαβατάρικα τρυγόνια που έγινε στη Κορώνη Μεσσηνίας, είχε ημερομηνία λήξης την Κυριακή 16 του μήνα, καθώς και οι τρείς της παρέας θα ξαναπιάναμε το «κουπί» της εργασίας από τη νέα εβδομάδα. Έτσι το πρωινό κυνήγι της Κυριακής θα ήταν και το τελευταίο της χρονιάς.
Πρόγνωση καιρού με ίδια μέσα
Στις μέρες που είχαν μεσολαβήσει λίγα πράγματα είχαν συμβεί, ακόμα και τη σημαδιακή μέρα του Σταυρού. Είχαν γίνει ένα-δύο μικρά περάσματα με λίγα τρυγόνια, ίσα να το «ματώνεις» και να παίρνεις κουράγιο. Δεν βοηθούσε όμως και ο καιρός με τους νοτιάδες, τη ζέστη και την υγρασία.
Εκείνα τα χρόνια δεν γινόταν εύκολα γνωστή η πρόγνωση του καιρού, όπως σήμερα. Ο κυνηγός ήταν υποχρεωμένος να διαπιστώσει ο ίδιος αν ο καιρός ήταν ή όχι ευνοϊκός για πέρασμα.
Τότε αν ήθελες να δεις κατά που φυσά ο άνεμος πέταγες ψηλά λίγα στάχυα ή ψήγματα καπνού από τη γόπα του τσιγάρου. Όσο για την υγρασία της νύχτας, ακούμπαγες τη παλάμη στον ουρανό του αυτοκινήτου και αν μούσκευε ήταν καλύτερα να ξαναγύριζες στο κρεβάτι.
Η επιθυμία και ο διάβολος
Στη περιοχή της Κορώνης και όταν ο άνεμος ήταν βόρειος ανεβαίναμε στον λόφο της Σελίτσας. Αν πάλι είχε άπνοια ή νοτιά και υγρασία, στρεφόμαστε στα αμπέλια και τα λιοστάσια του Αγ. Ανδρέα και του Χαροκοπιού.
Όμως το πρωινό της τελευταίας μέρας και με ανάποδο καιρό ανεβήκαμε στη Σελίτσα, γιατί ήταν επιθυμία και των τριών να βρεθούμε στα ψηλά, έτσι που η ματιά να απλώνεται στο πέλαγος και στα απέναντι από την Κορώνη νησάκια.
Τότε ο δρόμος δεν έφθανε μέχρι τα καλά καρτέρια. Άφηνες το αυτοκίνητο αρκετά χαμηλά και συνέχιζες με τα πόδια. Εκείνο όμως το πρωινό με «έτρωγε» ο διάβολος και επιχείρησα να ανεβάσω το αυτοκίνητο πιο πάνω στον κακοτράχαλο ανηφορικό χωματόδρομο και τα κατάφερα.
Τα τρυγόνια που είδαμε μετριόντουσαν στα δάχτυλα, κάτι άλλωστε αναμενόμενο. Έτσι μόνο ο Τάκης, το δεύτερο μέλος της παρέας κράτησε ένα τρυγόνι, που γι’ αυτόν έμελλε να είναι το τελευταίο της χρονιάς. Ο Κώστας, το τρίτο μέλος, πήρε ένα ορτύκι που το σήκωσε με τα πόδια.
Η κοτρώνα ήταν στη θέση της
Στο δρόμο της επιστροφής τα βήματα ήταν βαριά, γιατί με ή χωρίς πουλιά το τέλος της μέρας κυνηγιού δεν είναι ποτέ ευχάριστο.
Η μεγάλη κοτρώνα ήταν στη θέση της, αλλά φαίνεται ότι τα μάτια μου έβλεπαν «πουλάκια», γιατί μόνο όταν το αυτοκίνητο τραντάχτηκε και ακούστηκε ο μεταλλικός θόρυβος κατάλαβα ότι κάτι κακό είχε συμβεί. Με το κακό να έχει να κάνει με το κάρτερ.
Τη ζημιά διέγνωσαν και άλλοι κυνηγοί που δείχνοντας αλληλεγγύη στους παθόντες συναδέλφους πήραν μαζί τους τον Κώστα για να βρει στη κωμόπολη μέσο ρυμούλκησης. Πρότειναν ακόμα να μας πάρουν μαζί τους την επόμενη μέρα.
Ο Τάκης, όντας ιδιωτικός υπάλληλος, υποχρεώθηκε να επιστρέψει με το ΚΤΕΛ στη Αθήνα. Έμεινα έτσι με τον Κώστα, που και οι δύο είχαμε το τράτο του χρόνου και για το κυνήγι και για την επισκευή του αυτοκινήτου.
*Αφιερωμένο στον Τάκη που εκείνη τη μέρα δεν ήταν μαζί μας και τώρα κυνηγά στους ουράνιους παραδείσους
Μας «τύφλωσε» ο ενθουσιασμός για το ανέλπιστο
Τη νύχτα της Κυριακής προς Δευτέρα ο καιρός γύρισε σε βορειο-ανατολικό, άνεμο ιδανικό για πέρασμα. Αν και «τσουρουφλισμένοι» από το χθεσινό κάζο το είχαμε πάρει απόφαση να κυνηγήσουμε, καθώς τι άλλο χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί.
Το ότι είχε πιάσει από τη νύχτα τρυγόνια ο τόπος έγινε φανερό, καθώς σε κάθε μας βήμα τα τρυγόνια ξεκλάρωναν από τα λιόδεντρα. Δεν τα έβλεπες, αλλά το φτερούγισμά τους ήταν βάλσαμο για τη ψυχή και συνάμα ελπίδα για το επακόλουθο.
