Τσίχλες: Το φινάλε στην Αρκαδία έσωσε την παρτίδα – Απότομη αύξηση των τσιχλών στους κισσούς
Ο επίλογος της φετινής κυνηγετικής περιόδου γράφθηκε στους κισσούς της Αρκαδίας, όπου οι τσίχλες ήταν απρόσμενα πολλές
Ο αέρας από νωρίς το μεσημέρι έκανε τα πεσμένα φύλλα να στροβιλίζονται στον χωματόδρομο και μπροστά μου υπήρχε η ρεματιά με τους κισσούς που είχε γεμίσει από τα κελαηδίσματα των τσιχλών.
Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τελευταίο κυνήγι στους κισσούς της Αρκαδίας, τότε που η διαπίστωση –όχι μόνο η δική μου- ήταν ότι η φετινή κατάσταση δεν μπορούσε με τίποτα να συγκριθεί με προηγούμενες χρονιές. Ωστόσο αυτός ο τόπος ήταν ο πιο υποσχόμενος από όσους είχα να επιλέξω.
Τα πρώτα κοτσύφια
Η ώρα πέρναγε χωρίς να εμφανιστεί άλλος κυνηγός μέχρι που δειλά – δειλά, κατά τις τέσσερις και μισή, έβγαλα το όπλο από τη θήκη και κάθισα πίσω από ένα πεσμένο κορμό, στην άκρη του δάσους. Η ώρα πήγε πέντε και δέκα για να φανούν τα δύο πρώτα κοτσύφια, που έμειναν ατουφέκιστα, και πέρασε ακόμα ένα δεκάλεπτο για το πρώτο κοπαδάκι με καμιά εικοσαριά κόκκινες από τις οποίες πήρα δύο. Τα πρώτα πουλιά σ’ αυτήν την έξοδο.
Για την επόμενη μία ώρα οι τσίχλες έβγαιναν καλά, άλλοτε σε ομάδες, άλλοτε μεμονωμένα αλλά έβγαιναν, κόντραραν τον αέρα και κατευθύνονταν στις κορυφές από τα ντούσκα. Κάπου στην λήξη του κότσυφα ήταν η τελευταία φορά που είχα κυνηγήσει στο συγκεκριμένο μέρος και ο τόπος είχε πιάσει αισθητά πολύ περισσότερες τσίχλες, ελάχιστες κόκκινες και αρκετές κοινές.
Απόλαυση να την βλέπεις να έρχεται με κλειστό φτερό μέσα από τα κλαδιά με φόντο την κοκκινίλα της δύσης και να σκάει με την τουφεκιά λίγα μέτρα δίπλα σου. Ο σκύλος, παραπάνω από πολύτιμος σε αυτά τα μέρη όπου τα ξεραμένα φύλλα “καταπίνουν” χρωματικά την πεσμένη τσίχλα, ειδικά τις στιγμές που τα πουλιά αποφάσιζαν να βγουν μαζικά.
Ελάχιστες τουφεκιές
Αν κάτι μου έκανε εντύπωση είναι που ακούγονταν ελάχιστες τουφεκιές από τα γύρω βουνά. Ίσως τα λίγα φετινά πουλιά να απέτρεψαν πολλούς ντόπιους από το να δοκιμάσουν. Ρόλο σε αυτή την “εικόνα” μπορεί να διαδραμάτισαν επίσης οι τιμές σε καύσιμα και φυσίγγια, που αποτελούν… αγκάθι γι’ αυτούς που έρχονταν από μακριά.
Ίσως, τέλος, οι πολλοί να μην είχαν αντιληφθεί αυτήν την απότομη αύξηση των τσιχλών στους κισσούς την τελευταία εβδομάδα πριν το κλείσιμο της περιόδου.
Οι περισσότεροι ντόπιοι αναφέρουν πως τα πουλιά υπήρχαν στα βουνά και στις γλατζινιές και απλά άργησαν να πέσουν στους κισσούς φέτος.
Από την πλευρά μου, είδα με τα μάτια μου περιοχές της Μεσσηνίας, που τις ξέρω από παιδί, να “αδειάζουν” μέσα σε μία νύχτα και να μένουν απελπιστικά άδειες μέχρι τη λήξη, την ίδια χρονικά στιγμή, που η Αρκαδία “έβαλε” πουλιά. Αυτά τα δεδομένα με κάνουν να πιστεύω πως ίσως οι τσίχλες μετατοπίστηκαν και από τη γειτονική Μεσσηνία στο φινάλε.
Την τελευταία εβδομάδα
Κυνήγησα αρκετά απογεύματα στην Αρκαδία την τελευταία εβδομάδα και σε διαφορετικά μέρη. Όλα έδιναν από δέκα πουλιά μέχρι το όριο για ένα καλό τουφέκι και μάλιστα με ελάχιστους κυνηγούς στα καρτέρια, αν εξαιρέσουμε το τελευταίο τριήμερο που ήρθαν και αρκετοί επισκέπτες στα χωριά τους.
Τις πρώτες μέρες τα πουλιά έβγαιναν ένα με τα δέντρα και αρκούσε μία πρόχειρη φυλάχτρα για να “πέσουν” επάνω σου. Μετά τα πρώτα κυνήγια άρχισαν να παίρνουν ύψος, έβλεπαν πολύ και έστριβαν από μακριά. Χρειαζόταν ακινησία ακόμα και από το σκύλο για να μην στρίψουν οριακά εκτός βολής.
Εν κατακλείδι, την παρτίδα φέτος την έσωσαν στο τέλος οι κισσοί, χαρίζοντας όσες καρτερίσιες τουφεκιές μου είχε δώσει η Μεσσηνία όλο το προηγούμενο εικοσαήμερο.
Το παράδοξο
Αν κάτι ήταν παράδοξο, ήταν που τα δυνατά, κατά τα’ άλλα, πρωινά δεν έδιναν πουλιά. Μεγάλος ο τόπος βέβαια, δάση ολόκληρα, οι τσίχλες μπορούν να βρουν τρόπους να κατέβουν στις ποταμιές σταδιακά χωρίς να γίνουν αντιληπτές, ωστόσο δυνατά πρωινά καρτέρια δεν δούλεψαν σχεδόν καθόλου.
Το τελευταίο απογευματινό είναι πάντα πιο μελαγχολικό και η φετινή συννεφιά το έκανε ακόμα πιο έντονο. Σίγουρα η χειρότερη τσιχλοχρονιά της τελευταίας εικοσαετίας για τα μέρη μου, αλλά σημασία έχει να μπορούμε να είμαστε εκεί έξω.
