Κάθε μέρα κυνηγίου είναι άλλη μέρα
Είναι ο καιρός που αλλάζει, είναι η διαφορετική συμπεριφορά του θηράματος, είναι η ψυχολογία του κυνηγού, είναι όλα αυτά που κάνουν την κάθε μέρα κυνηγιού μοναδική
Η κυνηγετική εμπειρία πολλών χρόνων είναι αυτή που δημιούργησε το αξίωμα «κάθε μέρα κυνηγίου είναι άλλη μέρα» με την εφαρμογή του να μην έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου.
Ο γράφων έχει να παραθέσει αμέτρητα βιωματικά παραδείγματα που θεμελιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό, με το πιο πρόσφατο να διαδραματίζεται το προηγούμενο Σαββατοκύριακο 13-14 Γενάρη, σε ένα κυνηγότοπο της ανατολικής Φθιώτιδας που βρέθηκε για κυνήγι τσίχλας.
Μέρα με συννεφιά
Η βροχή τη νύχτα του Σαββάτου, που στα βουνά γινόταν χιόνι, μας συνόδευε μέχρι την Αλίαρτο της Βοιωτίας. Από εκεί και μέχρι τον κυνηγότοπο μόνο η συννεφιά μας έκανε παρέα κρατώντας τη θερμοκρασία του πρωινού σε ένα φυσιολογικό γεναριάτικο επίπεδο.
Άργησε να ξημερώσει, αλλά οι «μαύρες» τσίχλες έμειναν πιστές στο χρονοδιάγραμμά τους και πέρασαν την ώρα που μόνο με τα μάτια τις τουφεκούσες. Ακολούθησε ένα αρκετά μεγάλο χρονικό κενό και με το καλό φως της μέρας φάνηκαν επιτέλους τα πουλιά, κελαηδότσιχλες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που όμως πετούσαν σε ύψος οριακό για τουφεκιά και ακόμα ψηλότερα.
Ο λόγος οφείλεται στον συνδυασμό της φοβίας των πουλιών, λόγω της υπερβολικής κυνηγετικής πίεσης που ασκείται στη περιοχή, και της συννεφιάς που καλύπτει το ενοχλητικό φως του ήλιου, ενοχλητικό για τα πουλιά, αλλά και για τους κυνηγούς.
Οι τουφεκιές από τον περιορισμένο αριθμό των κυνηγών που βρέθηκαν στην ευρύτερη περιοχή, δύσκολα έφερναν αποτέλεσμα, με το πρωινό να δίνει φτωχές μέχρι μέτριες καρπώσεις για τους καρτεριτζήδες και λίγο καλύτερες για τους περπατητάδες κυνηγούς.
Με τη συννεφιά οι τσίχλες κυκλοφορούσαν μέχρι τις 12 το μεσημέρι και με το που σίγησαν τα τουφέκια ξεθάρρεψαν και πετούσαν σε χαμηλότερο και βολικό ύψος, προσφέροντας έτσι ένα έξτρα μπόνους στους υπομονετικούς κυνηγούς του καρτεριού.
Με έναστρη νύχτα και λιακάδα
Από το απόγευμα ο καιρός ξαστέρωσε και η έναστρη νύχτα κατέβασε αισθητά τη θερμοκρασία. Το ξημέρωμα της Κυριακής τα δέντρα και το χορτάρι είχαν κρουσταλλιάσει και μαζί τα χέρια και οι μύτες των κυνηγών.
Οι «μαύρες» ήταν πολύ περισσότερες, φανερό σημάδι ότι ο χιονιάς και ο παγετός είχαν φέρει φρέσκα πουλιά στη περιοχή, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τους εκατοντάδες κυνηγούς της Κυριακής. Οι τουφεκιές πολλαπλασιάστηκαν και ρίχνονταν ακατάπαυστα μέχρι τις 11.30 το πρωί, με τις τσίχλες να πετούν σε ύψος χαμηλό, λόγω της ηλιοφάνειας, και με αποτέλεσμα οι βολές να έχουν μεγαλύτερο αντίκρισμα.
Οι καρπώσεις ήταν σημαντικά αυξημένες, ιδιαίτερα για τους περπατητάδες με γερά και αντοχής πόδια, αλλά και οι κυνηγοί του καρτεριού «ζεστάθηκαν» για καλά ύστερα από το πρωινό «κοκκάλιασμα».
Σαν κυνηγός και συνάμα παρατηρητής της συμπεριφοράς των τσιχλών, βίωσα για πολλοστή φορά την αλλαγή της κυνηγετικής μέρας στον ίδιο τόπο μέσα σε ένα διήμερο. Γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στον καιρό και τα γυρίσματά του που υποχρεώνει τα πουλιά να συμπεριφέρονται ανάλογα και να ξαφνιάζουν, άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε όχι, τους κυνηγούς.
