Φινάλε της σεζόν: Στα τσιχλοτόπια της Μεσσηνίας και στους κισσούς της Αρκαδίας
Ο επίλογος της κυνηγετικής περιόδου θα γραφτεί στα τσιχλοτόπια της Μεσσηνίας, ειδικά τα νότια, που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, τα ντούσκα και τους κισσούς της Μεγαλόπολη
Αν υπάρχει κάτι που έχω δει πολλές φορές στο παρελθόν αυτήν την εποχή είναι να γεμίζουν οι τόποι της Μεσσηνίας με τσίχλες, μέσα σε μία νύχτα. Ειδικά μέρες με καλοσύνες και φεγγάρι αυτό ήταν κάτι συνηθισμένο και αναμενόμενο για όσους ασχολούνται και αγαπούν αυτό το θήραμα.
Περίεργη πινελιά
Φέτος ωστόσο, για πρώτη φορά στη ζωή μου, έζησα το εντελώς αντίθετο, έζησα έναν τόπο να… αδειάζει εντελώς από τσίχλες από τη μία μέρα στην άλλη.
Το πρώτο πρωινό να έχει πουλιά και το επόμενο να μην υπάρχει τσίχλα πουθενά σε μία μεγάλη έκταση, χωρίς το μέρος να έχει πιεστεί κυνηγετικά ή ο καιρός να ενδείκνυται για μετατοπίσεις.
Μία ακόμα περίεργη πινελιά στην περίεργη φετινή τσιχλοχρονιά έρχεται να προστεθεί πριν την αυλαία της, με τα πουλιά να παρουσιάζουν μεγάλες αντιθέσεις, πληθυσμιακά, από περιοχή σε περιοχή. Η πραγματικότητα είναι πως μετά την τελευταία κακοκαιρία οι αριθμοί των τσιχλών είναι εμφανώς αυξημένοι, χωρίς ωστόσο να μπορούν να “χαρίσουν” κυνηγετικά… χαμόγελα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Αρκαδία που μέχρι πριν κάμποσες μέρες τα κοτσύφια ήταν πολύ περισσότερα από τις τσίχλες και τα καρτέρια έδιναν αναλογικά πολύ περισσότερους “μαύρους”. Τις τελευταίες μέρες στα απογευματινά στα όρια των κισσών, η πλειοψηφία των πουλιών που τουφεκιούνται είναι τσίχλες και μάλιστα με μεγάλη διαφορά σε σχέση με τα κοτσύφια.
Η αλλαγή αυτή έγινε λίγες μέρες μετά τους τελευταίους πάγους και προφανώς τα πουλιά μετατοπίστηκαν λίγο χαμηλότερα από τους ορεινούς όγκους που το χώμα ήταν “νταμάρι” από τις νυχτερινές αρνητικές θερμοκρασίες, κι έμειναν εκεί.
Στη Μεσσηνία
Στη Μεσσηνία, αντίθετα, τα κοτσύφια είναι σχεδόν ανύπαρκτα φέτος στους κισσούς και μετά τους πάγους οι τσίχλες δείχνουν να προτιμούν τα “ρουμάνια” και τα βάτα από τις ποταμιές.
Σε πολλούς παραθαλάσσιους τόπους οι τσίχλες αυξήθηκαν απότομα, οι ποταμιές της Πυλίας άδειασαν από πουλιά και ο ξακουστός για τα καρτέρια του κάμπος της Οιχαλίας εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο. Είναι ίσως η πρώτη χρονιά που τα καρτέρια είναι τόσο “άκαπνα” στην περιοχή αυτή που φημιζόταν για τα καρτέρια του Φλεβάρη.
Οι τσίχλες είναι ακόμα στεγνές από λίπος, δεν έχουν πέσει στους ελαιώνες και τον κάμπο για να “κιτρινίσουν”, και μόνο μερικά καρτέρια που είναι ψηλά στις ρεματιές και τα πυκνά χαρίζουν μερικές τουφεκιές.
Δεν έχουν συµπεριφορά µετανάστευσης
Από τις παρατηρήσεις μου έχω δει πως αρκούν 3-4 μέρες στην ελιά για να ξεκινήσουν να μαζεύουν λίπος για το ταξίδι της επιστροφής, ωστόσο φέτος δείχνουν πως μάλλον θα παραμείνουν για ένα καλό διάστημα του Μάρτη στο νότο, καθώς ακόμη δεν έχουν συμπεριφορά μετανάστευσης.
Αν κάτι άλλαξε σε σχέση με τις προηγούμενες μέρες είναι ότι ξεκινούν το απογευματινό ανέβασμα από πιο νωρίς, σταδιακά, και δεν “στριμώχνονται” στο τελευταίο τέταρτο της μέρας. Όσα καρτέρια είναι μέσα στα ρέματα και τα πυκνά δίνουν ευκαιρίες έστω και με απότομες και ξαφνικές τουφεκιές, αντίθετα τα “ανοιχτά” καρτέρια ελάχιστες.
Τα περπατητά δίνουν πουλιά
Τα περπατητά συνεχίζουν να δίνουν τα περισσότερα πουλιά, αλλά χρειάζεται συχνή αλλαγή τόπων για να πετύχουμε τις συγκεντρώσεις. Αν ένας τόπος δείχνει από την αρχή αδιάφορος, δεν υπάρχει λόγος να επιμένουμε. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στα περπατητά της Λακωνίας, στα “ξινά”, που φέτος χρειάζεται πολύ κόπος και περπάτημα για να γεμίσει η πουλιάστρα.
Αργολίδα και Κορινθία δούλεψαν λίγο στους πρώτους πάγους μετά την κακοκαιρία, αλλά γρήγορα τα πουλιά σκόρπισαν ξανά με την Αργολίδα να υπόσχεται περισσότερες ευκαιρίες, ειδικά στο περπατητό.
Χωρίς να αποκλείεται κάποια αλλαγή, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο επίλογος μάλλον θα γραφτεί στα τσιχλοτόπια της Μεσσηνίας, ειδικά τα νότια, που έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, και τα ντούσκα και τους κισσούς της Μεγαλόπολης που λίγο πριν το τέλος χάρισαν ένα μικρό χαμόγελο.
Πότε θα πέσουν στην ελιά; Ιδού η απορία
