–Γιώργη θα στηθώ εδώ κάτω στο πλάτωμα , που είναι καθαρό…

-Όχι, έλα κοντά μου λίγο πιο πάνω, στην πλαγιά με τις κοντοελιές…

-Γιατί θα είναι καλύτερα εκεί; Που το ξέρεις;

Αλήθεια δεν είναι εύκολο να γνωρίζει ο κυνηγός σε ποια θέση θα αποδώσει καλύτερα το καρτέρι. Στον κυνηγότοπο όλα τα σημεία που μπορεί να στηθεί ο κυνηγός, λίγο πολύ μοιάζουν ίδια και χρειάζεται γνώση και εμπειρία για να βρεθεί το ξεχωριστό.

Στήνω καρτέρι σημαίνει ότι οργανώνω την ενέδρα, ότι παραφυλάω το θήραμα στο βολικότερο σημείο της διαδρομής προς και από το τόπο βοσκής. Και αν το θήραμα είναι φτερωτό, τότε και τις απογευματινές ώρες κατά την επιστροφή του για κούρνιασμα.

Υπάρχει δηλαδή το πρωινό και το απογευματινό καρτέρι, το παραφύλαγμα στο φθινοπωρινό πρωινό μπάσιμο και το διπλό στο χειμωνιάτικο. Κοντολογίς το καρτέρεμα ακόμα και στο ίδιο θήραμα, δεν είναι ένα και το αυτό.

Από τα φτερωτά η τσίχλα και η φάσσα, είναι τα είδη με την μεγαλύτερη…ροπή στο καρτέρι, αλλά και με την μεγαλύτερη ποικιλία στους τόπους βοσκής.

Ο έμπειρος κυνηγός γνωρίζει ότι το πρωινό καρτέρι στην τσίχλα, τον Νοέμβρη, στήνεται κοντά ή μέσα στα αμπέλια που συνορεύουν με πυκνές και υγρές ρεματιές. Τα πουλιά που κούρνιασαν στα κοντινά πυκνά, θα…τιμήσουν οπωσδήποτε τα «κουδούνια» που έχουν απομείνει στα αμπέλια, αλλά και τα σκουλήκια και τα σαλιγκαράκια στα απόσκια της ρεματιάς.

Η χαρτογράφηση της πρωινής διαδρομής, θα γεμίσει τη τσάντα ακόμα και αν δεν υπάρχουν τουφέκια κοντά μας, αρκεί βέβαια να υπάρχουν πουλιά. Να ξέρετε όμως, ότι από άλλη κατεύθυνση θα έλθουν και από άλλη θα φύγουν, γιατί έτσι δίνουν μικρότερο στόχο και μπερδεύουν τα εναέρια αρπακτικά. 

Αν λοιπόν κάποιο πουλί μας καβαλήσει και πιάσει μερικές δεκάδες μέτρα πιο πέρα, μην αναλώνουμε την προσοχή μας σε αυτό, γιατί ακόμα και να ενοχληθεί θα φύγει αντίθετα από το πόστο μας.

Όσο μεστώνει το φθινόπωρο και ωριμάζουν τα κούμαρα και τα βατόμουρα, το καρτέρι μεταφέρεται στα σύνορα με τα πυκνά, κοντά στα σκίνα και τα βένια. Αν μάλιστα ο καιρός είναι υγρός και η ατμόσφαιρα θολή, τόσο περισσότερες τσίχλες θα επισκεφθούν τα φρούτα και φυσικά το καρτέρι μας. 

Η σωστή απόσταση από τα πυκνά, για να μην γίνεται το απόρτ βραχνάς, είναι 30 με 40 μέτρα και το τσοκ που ελαττώνει σημαντικά τα σκοπευτικά σφάλματα είναι ο βελτιωμένος κύλινδρος (4*) ή ακόμα και ο κύλινδρος (5*).

Για τη φάσσα που ακόμα δεν έχει εγκατασταθεί μόνιμα και τα μεγάλα κοπάδια δεν έχουν «σπάσει» σε μικρότερα, η γνώση και η παρατηρητικότητα του «καρτεριτζή», είναι απαραίτητες.

Τα κοπάδια που κουρνιάζουν στις δασωμένες ημιορεινές περιοχές, θα κατέβουν το πρωί για βοσκή στον κάμπο με τα καλαμπόκια και τα άλλα δημητριακά. Εκεί στο ανοικτό πεδίο το καρτέρεμα είναι χαμένος χρόνος, εκτός αν στο χωράφι ανοιχτεί λάκκος και εξέχει μόνο…το κεφάλι και…το τουφέκι του κυνηγού, εικόνες συχνές στα ξένα ντοκιμαντέρ.

Το καρτέρι επόμενα θα στηθεί στη διαδρομή και επειδή οι φάσσες στις τοπικές μετακινήσεις χρησιμοποιούν τις χούνες, η κατάλληλη θέση βρίσκεται στον αυχένα, που υποχρεωτικά θα «δρασκελίσουν» τα πουλιά στην κάθοδο για τον κάμπο.

Πιο δύσκολο από το πρωινό καρτέρεμα είναι το απογευματινό. Οι τσίχλες που θα επιστρέψουν για κούρνιασμα, είναι χορτάτες και βαρύτερες και θα διαλέξουν την πιο κοντινή και την πιο βολική διαδρομή για τα πυκνά.

Εδώ μπαίνει ξανά η γνώση και η εμπειρία. Και αν είσαστε από τους δύσπιστους, δείτε τι κάνει ο καλός «καρτεριτζής» ακόμα και πρώτη φορά να βρεθεί σε άγνωστο τόπο. Εννιά φορές στις δέκα θα κάνει τη σωστή επιλογή καρτεριού και για να το επιτύχει

θα επικεντρώσει το ενδιαφέρον του σε τρία βασικά σημεία: πρώτα στη διαπίστωση ότι τα απογευματινά καρτέρια βρίσκονται ψηλότερα από τον τόπο βοσκής, δεύτερο ότι ο άνεμος, έστω και αμυδρός, κοντράρει τα πουλιά στο ανέβασμα και τρίτο κάνοντας μία βόλτα στην περιοχή αρκετή ώρα πριν ξεκινήσουν τα πουλιά. Αυτή η αναγνώριση που θα δείξει στο περίπου τι θα περάσει αργότερα, μπορεί να αποφέρει και λίγα  αναπάντεχα…μεσημεριανά πουλιά. 

Το καλό απογευματινό καρτέρι δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τον αριθμό των πουλιών που θα ανέβουν, αλλά και από την εύκολη και γρήγορη επαναφορά. Οι τσίχλες ανεβαίνουν μέχρι αργά το σούρουπο και τα αμάζευτα πουλιά δεν τα ανακαλύπτει ούτε ο ισχυρότερος…φακός, παρά μόνο τα νυκτόβια αρπακτικά.  

Οι φάσσες στην επιστροφή διανύουν πολύ μεγαλύτερες αποστάσεις και επιλέγουν συγκεκριμένα και απρόσιτα δένδρα για να κουρνιάσουν. Το χρήσιμο εργαλείο για να ανακαλύψει ο κυνηγός το βραδινό κρησφύγετο και την διαδρομή των πουλιών μέχρι εκεί, είναι ένα καλό ζευγάρι κιάλια.

Για να ολοκληρωθεί όμως η ενέδρα, χρειάζονται εκτός του τουφεκιού και μερικά ακόμα «όπλα», εφόσον βέβαια έχουμε να κάνουμε με πουλιά. Η σωστή φυλάχτρα και η παραλλαγή στο ντύσιμο, ιδιαίτερα αν πρόκειται για φάσσες, είναι απαραίτητα βοηθήματα. Το ίδιο αλλά σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και για τις απογευματινές και πάντα επιφυλακτικές τσίχλες.

Ένα όμως είναι το πραγματικά μεγάλο και ανέξοδο όπλο του «καρτεριτζή» κυνηγού,  η υπομονή.