Τα μέταλλα του παλιού Ρώσου έχουν ποτίσει από Remington με teflon, το λάδι που του άπλωνα κάθε βράδυ αφού στέγνωνε απέναντι από τη φωτιά, καθαρισμένο από τα νερά και τις λάσπες του κάμπου…
Η μυρωδιά αυτή δε φεύγει από το παλιό παπιοτούφεκο. Όπως και η μυρωδιά από τα παπιοκυνήγια που έχω κάνει μαζί του, η βαριά υγρασία του κάμπου, οι ομίχλες, οι βροχές, τα χιόνια. Οι παγωμένοι αέρηδες που ξεσήκωναν τα υδρόβια από τη λίμνη και τα σκόρπιζαν στα χωράφια της Λαψίστας.
Πολυτέλειες δεν διαθέτει, παρά μόνο μια ακριβή απλότητα και κάποιες χαρακιές, σημάδια που μαρτυρούν κάτι από την ιστορία του. Τότε που βρεγμένοι ως το κόκκαλο και παγωμένοι μέχρι το μεδούλι το σφίγγαμε στο καρτέρι και το γυρίζαμε στα γέσια και τα καναβά που έστρωναν πάνω από τα νερά, στέλνοντας ζεστά τεσσάρια. Όπου και να περνούσε το παπί, δε χάριζε…
Σημάδι καλό ήθελε κι αέρα στην τουφεκιά, έναν «αέρα» που μπορούσες να πάρεις σιγά – σιγά, μαθητεύοντας στο σχολείο των γιαννιώτικων κάμπων. Πόσα σούρουπα και πόσα απογεύματα στους κάμπους…
Όταν φεύγαμε στο μισοσκόταδο, στην καταχνιά του ψιλόχιονου ίσα που διακρίνονταν τα ψηλά κυλινδρικά σιλό και τα φώτα των στάβλων. Τέτοια εποχή ήταν περίπου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα…
