Στο πρώτο φέγγισμα η λίμνη “ξυπνούσε” με την δική της χορωδία. Οι καλαμιές λύγιζαν “σφυρίζοντας” από τον άνεμο που λυσσομανούσε, και λίγο μετά νεροπούλια, φαλαρίδες, παπιά και ξυλόκοτες, έδιναν με τις φωνές τους ζωή στο ομιχλώδες τοπίο.
Καιρό τώρα προσπαθούσαμε να οργανώσουμε μια απόδραση για υδρόβια, αλλά πάντα χαλούσαν τα σχέδια. Τελικά, τσόντα στην τσόντα φτιάχτηκε η παρέα, με φίλους που είχαν και δεν είχαν εμπειρίες από τέτοια κυνήγια.
Πολλές ιδέες ακούστηκαν πριν την τελική απόφαση. Καθένας πρότεινε σύμφωνα με τις νοσταλγίες, και τα ακούσματα που είχε. Για Έβρο απορρίφθηκε μονομιάς λόγω “χυλόπιτας” που φάγαμε τον Νοέμβρη, αλλά και μεγάλου κόστους. Τα “ανοίγματα” του Αλιάκμονα στην Ημαθία καλοβλέπαμε, μέχρι που ο Γιάννης το πήρε πάνω του… Συνδύασε το ταξίδι με ευκαιρία να ξεμπλέξει με κάποια κληρονομικά που είχε στην Έδεσσα, οπότε εμείς θα τον πηγαίναμε και ο “ψηλός” θα μας κοίμιζε, φροντίζοντας και για κυνήγι. Φύγαμε βράδυ Παρασκευής, με τα πρώτα χιόνια του Δεκέμβρη, και βοριά καιρό, που από Αλεξάνδρεια και μετά γύρισε βροχή. Θυμάμαι στρίψαμε στην Δροσιά, μετά προς Ξανθόγεια και λίγο αργότερα πιάσαμε βάλτο. Όσες εμπειρίες υπήρχαν από την Βεγορίτιδα ήταν από την πλευρά της Φλώρινας, ωστόσο η μισή λίμνη ανήκει διοικητικά στην Πέλλα και τώρα βρεθήκαμε σ΄εκείνες τις όχθες. Το μέρος δεν άρεσε σε όλους, επειδή θεωρήθηκε “γυμνό”. Δύο μείναμε, ενώ οι άλλοι συνέχισαν για καλύτερες θέσεις. Η αλήθεια είναι πως τέσσερα τουφέκια σε εκείνη τη γλώσσα δεν χωρούσαμε, ωστόσο πάντα βγαίνουν γκρίνιες σε παρέα που σχηματίζεται κατ΄ανάγκη… Με φακούς στα χέρια πήγαμε στις λούμπες. Σε άνοιγμα με πατημένες καλαμιές και τρία ζαντολάστιχα! για κάθισμα, βρήκαμε θέση φυλάχτρας.
Εδώ θα κάτσεις, μου είπε ο Γιάννης, τα παπιά έρχονται από μπροστά και δεξιά, μην τουφεκάς καθόλου αριστερά γιατί τα νερά εκεί είναι βαθιά και η λάσπη κολλάει, και μην αλλάξεις θέση γιατί σε μερικά σημεία ο βάλτος είναι πολύ επικίνδυνος.
Έφυγε για να στήσει παρακάτω τον Βασίλη και μετά να πάει στις δουλειές του. Ξημερώνοντας, ένα σφυριχτάρι ήρθε και κάθισε στο νερό, πολύ κοντά μου. Σε λίγα λεπτά ο σιωπηλός βαλτότοπος είχε ζωντανέψει. Τα παπιά πετούσαν από και προς το κέντρο της λίμνης, όμως ο κυματισμός δεν τα άφηνε σε ησυχία και άρχιζαν πάλι δρομολόγια. Επειδή ο βοριάς τα κοντράριζε, απέφευγαν την δική μας όχθη, οπότε μόνο να τα παρακολουθώ μπορούσα, χωρισμένα σε κοπαδάκια και σε διαφορετικό ύψος. Πρασινοκέφαλα, σφυριχτάρια, σαρσέλια και σουβλόπαπιες υπήρχαν πολλά. Πέρασαν και χουλιάρες, ενώ μπεκατσίνια, λούφες και νερόκοτες υπήρχαν παντού. Παγωμένος θεατής παρέμενα, ώσπου πέρασε μια σουβλόπαπια (ψαλίδι),που έψαχνε τα ταίρια της. Το πρώτο 5αρι δεν ήταν αρκετό, και χρειάστηκε δεύτερο και τρίτο για να πέσει. Ακολούθησαν ευκαιρίες σε τρεις πρασινοκέφαλες και ζευγάρι χουλιαρόπαπιες, με ένα μόνο πουλί να πέφτει… Οι βολές δεν ήταν μακρινές, οπότε τα αίτια έπρεπε να αναζητηθούν ανάμεσα σε σκάγια, μάτια και δάχτυλο…
Κυνηγούσα συχνά τα παπιά με 5άρια φυσίγγια και μάλιστα επιτυχώς, ωστόσο εκεί έδειξαν πως ήταν ακατάλληλα για να χτυπηθεί σε καίρια σημεία ο στόχος και να πέσει, από αποστάσεις 25-35 μέτρων.
Είχα πιο χοντρά στο αυτοκίνητο, αλλά το είχε ο Γιάννης, οπότε…
Με τέτοιο κρύο και τόσες αποτυχίες, εύκολα ο καθένας καταλαβαίνει την ψυχολογία μου. Ευτυχώς όμως που στο κυνήγι συναισθήματα απογοήτευσης και ικανοποίησης, λίγο απέχουν μεταξύ τους. ‘Ένα ζευγάρι σαρσέλες περνώντας πλαϊνή τραβέρσα, έδωσαν αφορμή για να αλλάξει το κλίμα… Στο μεταξύ, κι άλλοι είχαν πάρει θέσεις γύρω από την λίμνη και τα ως τότε δεδομένα άλλαξαν. Τα παπιά ανακατεύτηκαν από τις τουφεκιές, έγιναν περισσότερα, όμως περνούσαν ψηλά. Λες και ήξεραν πως αριστερά δεν έριχνα και όλα περνούσαν από εκεί. Σκέφτηκα να παραβώ τις οδηγίες του “ψηλού” όμως τι νόημα θα είχε να ρίξω κάποια και να μείνουν εκεί. Κόντευε μεσημέρι όταν ο αέρας έδωσε θέση στη βροχή. Ένα πρασινοκέφαλο και μια σαρσέλα, που έπεσαν μονοτουφεκιά, έφτιαξαν την διάθεση, ωστόσο οι πρωινές αποτυχίες παρέμεναν.
Με 6 παπιά, μερικά μπεκατσίνια και καλημάνια έκλεισα θηραματικά την πρώτη μέρα στη λίμνη. Άθροισμα κάναμε στο πατρικό του Γιάννη, με την στόφα πυρωμένη και το τραπέζι γεμάτο μεζεκλίκια από γιαγιά και θεία. Βασίλης, Ηλίας και Άγγελος, είχαν περισσότερα.
Νεαρός ο συνοδός, αλλά ντόπιος…
Νύχτα πάλι φύγαμε την επόμενη μαζί με τον Ηλία, ένα 22άχρονο ντόπιο παλικάρι, γιο της αδελφής του Γιάννη. Από παππού και πατέρα είχε σπουδάσει καλά τα υδρόβια, ο λαγός όμως τον τράβηξε περισσότερο και τώρα ερχόταν μόνο για χάρι μας.
Πήγαμε σ’ άλλο σημείο. Εκεί οι καλαμιές ήταν ζωντανές, ψηλές και πράσινες. Ο Ηλίας αν και νεαρός, ήταν παλιά καραβάνα στο βάλτο. Ο καιρός, είχε γυρίσει δυτικός και όπως είπε ευνοούσε αυτό την πλευρά της λίμνης, προσθέτοντας, πως εγώ την προηγούμενη μέρα καθόμουν σε τελείως λάθος σημείο. Ε’ ρε τι άκουσε ο “ψηλός” που μ’ έβαλε εκεί… Πιάσαμε καρτέρια περίπου ανά 200 μέτρα και περιμέναμε. Στη χαραυγή η θερμοκρασία ήταν -6 βαθμοί. Η χορωδία της λίμνης ξεκίνησε και με τα πρώτα πετάγματα βλέπαμε τουφεκιές που “ζωγράφιζαν”… Πέντε κυνηγοί, στον ίδιο τόπο, με ίδιες συνθήκες, ίδια θηράματα, αλλά με τέσσερις διαφορετικές επιλογές σε σκάγια και γομώσεις. Μεγάλος και μικρός Ηλίας με 4άρια semi, Άγγελος με 5άρια στα 36g, Βασίλης κλασικά με λαγοφύσιγγα μικτά 3&4 στα 38g, και εγώ με 4άρια και 5άρια μαλλινόταπας στα 36g.
Τσοκάρισμα άσσο ο μικρός, δύο άστρα ο Βασίλης, τριάρια οι υπόλοιποι, και κάννες 66άρες όλοι. Και το γλέντι ξεκίνησε. Ήταν μέρα για κάμερα στα χέρια κι όχι τουφέκι, για να γράφει τι γινόταν από παπιά και τι χέρι είχε ο μικρός. Φαρμάκι σας λέω μ’ όλα τα γράμματα κεφαλαία. Κατέβαζε πουλιά από ύψος που εγώ ούτε καν σκεφτόμουν να σηκώσω όπλο.
Στις 9.30 ο Ηλίας έφυγε και θα επέστρεφε να μας πάρει γύρω στις 3. Ως τότε ο μικρός είχε 12, και εμείς όλοι μαζί 27… Τις επόμενες ώρες πήραμε ακόμη 6, και αστοχήσαμε σε περισσότερα, αφού η ταχύτητά τους πλέον είχε γίνει “βολιδάτη” και προφανώς βάζαμε λάθος προσκόπευση. Πάντως τα λόγια του μικρού αποδείχθηκαν προφητικά: Μετά το μεσημέρι, τα παπιά ξαναπερνάνε απόγευμα με σούρουπο. Και είχε δίκιο, αφού ως την ώρα που ήρθε μόνο μπεκατσίνια πετούσαν. Πρότεινε να πάμε απέναντι για απογευματινό καρτέρεμα, προς τον Άγιο Παντελεήμονα, επειδή εκεί τα παπιά περνάνε από την μια λίμνη στην άλλη. Πολύ θα ήθελα να γινόταν, όμως δεν υπήρχε χρόνος.
Ευγενικά αρνηθήκαμε να πάρουμε και τα δικά του παπιά που καλόκαρδα μας έδινε. Ωραίο παιδί, σπουδαίος χαρακτήρας, άριστος σκοπευτής. Στην επιστροφή, με το καλοριφέρ τέρμα, η καλή διάθεση περίσσευε. Μέχρι την Αλεξάνδρεια, πάλι με καταρρακτώδη βροχή, είχαμε ξανατουφεκίσει όλα τα παπιά και μέχρι να πιάσουμε Λαμία αναζητούσαμε δικαιολογίες για τις χαμένες τουφεκιές…
