Φάσσες στις κούρνιες του Φλεβάρη – Δίνουν μία ευκαιρία. Η δεύτερη, συνήθως είναι σπάνια
Κάπως έτσι κυλούν όλα τα κυνήγια στην Πελοπόννησο το τελευταίο δεκαήμερο. Οι φάσσες δίνουν μία, σπάνια δύο ευκαιρίες, ή τις εκμεταλλεύεσαι ή γυρνάς στο σπίτι σου άκαπνος
Η ώρα έχει πάει 16:30’ και το κρύο των τελευταίων ημερών έχει αρχίσει να γίνεται έντονο στα χέρια και το πρόσωπο. Φυσάει κι ένας ελαφρύς βορειοανατολικός σήμερα από τα χιονισμένα βουνά και όσο αρχίζει να πέφτει ο ήλιος το κρύο γίνεται “φαρμάκι”.
Ένα μισάωρο αναμονής
Ένα μισάωρο αναμονής πέρασε μέχρι να ακουστεί εκείνο το χαρακτηριστικό βουητό των φτερών τους πάνω από τα πεύκα και ακούνητος εντελώς σήκωσα μόνο τα μάτια.
Ένα 40άρι κοπάδι πέρασε καμιά 70αριά μέτρα ύψος με αργό πέταγμα και μία μονή φάσσα με το που πέρασε το ύψωμα έκοψε από το κοπάδι, “γεράκωσε”, και διαγράφοντας κύκλους άρχισε να κατεβαίνει.
Το υπόλοιπο κοπάδι δεν ήταν ορατό πλέον από τα δέντρα αλλά η μοναχική όλο και χαμήλωνε, σαν να είχε βάλει σημάδι τις κορυφές πάνω από το καρτέρι μου. Το ένα μάτι ήταν καρφωμένο στη φάσσα και το άλλο προσπαθούσε να δει αν έχει γυρίσει και το υπόλοιπο κοπάδι. Η μονή βουτάει πλέον κατευθείαν επάνω μου και πλαγιάζει στα 20 μέτρα, αλλά εκείνη την ώρα η αμφιβολία περνά από το μυαλό μου:
Και αν γυρίσουν όλες; Η πολύτιμη ευκαιρία χάνεται, η φάσσα “πιάνει” αλλά το υπόλοιπο κοπάδι δεν γυρνά.
Άδοξο τέλος
Ο ήλιος αρχίζει να χάνεται και η εξόρμηση τελειώνει άδοξα, χωρίς να έχω εκμεταλλευτεί την μοναδική ευκαιρία που μου δόθηκε εκείνη τη μέρα. Κάπως έτσι κυλούν όλα τα κυνήγια στην Πελοπόννησο το τελευταίο δεκαήμερο. Τα πουλιά δίνουν μία, σπάνια δύο ευκαιρίες. Ή τις εκμεταλλεύεσαι ή γυρνάς στο σπίτι σου άκαπνος.
Οι φάσσες είναι πολύ τουφεκισμένες αυτήν την εποχή. Ειδικά φέτος δε, που πραγματικά τα πουλιά είναι λίγα, το κυνήγι τους στα καρτέρια είναι… σπάσιμο νεύρων.
Με την τελευταία αλλαγή του καιρού οι σφιχτές κούρνιες του Χειμώνα που προστατεύονται από τα βροχή και τον αέρα -ανάλογα με την διεύθυνση που φυσάει-, είναι οι πρώτες επιλογές, αλλά λείπουν οι ευκαιρίες. Όπου υπήρχαν μερικά σπαστά πουλιά έχουν ενωθεί με τα υπόλοιπα της περιοχής, σχηματίζοντας κοπάδια από 15 μέχρι 60 – 70 πουλιά και κινούνται μαζικά. Ήταν μέρες που καθόμουν σε κάποιο ύψωμα και χάζευα να δω την πορεία και τη συμπεριφορά τους.
Κατά τις 16:30’ άρχιζαν να βολτάρουν ψηλά μερικά κοπαδάκια με ακανόνιστες πορείες, που περνούσαν από όλες σχεδόν τις κούρνιες της περιοχής. Σε κάποιες είτε τουφεκιόνταν ψηλά είτε έβλεπαν κίνδυνο και αμέσως έκαναν μεταβολή ανοίγοντας φτερό.
Σε κάποιες άλλες πάλι, πιο ήσυχες, κύκλωναν δύο τρεις φορές το πυκνό και έφευγαν. Δεν πήγαιναν πολύ μακριά, έπιαναν σε τίποτα “ξερά” σε κοντινή σχετικά απόσταση και απλά περίμεναν να περάσει η ώρα.
Μετά τις 17:15’ επιχειρούσαν ξανά, ενώ υπήρχαν και μέρες που τα πουλιά έμπαιναν όλα μαζί για κούρνια, ακόμα και στις 6 το απόγευμα πάνω στο σούρουπο. Λες και ήταν παπιά! Υπήρχαν απογεύματα που μου χάριζαν 2-3 τουφεκιές, οριακά πριν γυρίσω στο αμάξι και άλλα που απλά τις χάζευα να παίζουν κυριολεκτικά με τις κούρνιες και τα νεύρα μας.
Όταν αποφάσιζαν να μπουν στα έλατα και η ώρα ήταν περασμένη, το έκαναν χωρίς προειδοποίηση, απλά έκλειναν φτερό και έμπαιναν όλες μαζί ένα με τα δέντρα. Πραγματικά αερικά. Όσο ο καιρός ήταν καλός, ζήταγαν όλο και πιο αργά τις κούρνιες.
Με βροχή, πάγο και αέρα
Τις μέρες με τη βροχή, τον πάγο και τον αέρα έμπαιναν πιο νωρίς να προφυλαχτούν από τις συνθήκες.
Τα βράδια που “έσφιγγε” ο πάγος στο βουνό διάλεγαν τα πυκνά που τα βάραγε μέχρι τελευταία στιγμή ο ήλιος -αν είχε τέτοια στην περιοχή- και κοίταγαν να εκμεταλλευτούν μέχρι και τις τελευταίες αχτίδες του.
Δύσκολα κυνήγια πάντως τα φετινά της φάσσας. Καινούργια πουλιά δεν έχουν μπει στο νότο όλο το Χειμώνα και είναι άθλος να βάλεις στο χέρι αυτά που υπάρχου
