Ψάρεμα πέστροφας στην καρδιά του Καλοκαιριού, μια δροσιά στον καύσωνα και τη ζέστη. Μπορεί το λιοπύρι να βράζει, αλλά τα νερά του ποταμού δεν μπορεί να τα ζεστάνει ούτε κι ο πιο καυτερός ήλιος.
Την τελευταία φορά που κατεβήκαμε στη χαράδρα του ποταμού φύγαμε με παγωμένα πόδια, όσο κι αν αυτό ακούγεται οξύμωρο τούτες τις μέρες. Διαλέξαμε ένα σημείο που δεν είχαμε ψαρέψει και από πέστροφες δεν τα πήγαμε άσχημα, μιας και είχε αρκετά ψάρια που κυνηγούσαν.
Ξεκινήσαμε με μεταλλική πεταλούδα το απομεσήμερο κατά μήκος της όχθης, περπάτημα και πάλι περπάτημα – η πέστροφα σε κρατάει σε φόρμα. Αφού αλλάξαμε κάμποσες μεριές, τις οποίες πλησιάσαμε προσεκτικά και με επιφύλαξη, καταφέραμε να πάρουμε λίγα ψάρια, πέστροφες και τιλιανούς ανάμικτα.
Αέρα δεν είχε, οπότε η μύγα άρχισε να πέφτει νωρίς πάνω στα νερά. Βάλαμε πάνω στο καλάμι ένα σετ μύγες – μπαλάκι και καθίσαμε σε ένα καλό άνοιγμα, ρίχνοντας εκεί που σπάει το νερό.
Όσοι ασχολούνται με την πέστροφα ξέρουν ότι αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του ψαρέματος. Τα ψάρια πηδούν έξω από το νερό και αρπάζουν με φόρα τις μύγες που κρέμονται στον αέρα. Βέβαια, αυτές είναι συνήθως οι πιο μικρές και ζωηρές πέστροφες, οι μεγάλες δεν κάνουν φασαρία.
Όμως ένα ρυτίδιασμα στην επιφάνεια του νερού, ένα διακριτικό κυκλάκι εκεί που αρπάζει με τρόπο τη μύγα, είναι αρκετό για να την προδώσει στα μάτια ενός έμπειρου πεστροφά. Σ’ εκείνο το σημείο θα την παλέψει μέχρι το βράδυ, χωρίς να είναι καθόλου σίγουρο ότι το «τέρας» θα τσιμπήσει.
Κάπως έτσι το παλέψαμε κι εμείς, μέχρι που έσβησε και το τελευταίο φως της μέρας. Αρχίσαμε να ανηφορίζουμε, παίρνοντας μαζί μας την ηρεμία και την ησυχία του τόπου. Άλλοι οι ρυθμοί εκεί. Στο δρόμο συναντήσαμε τον τσομπάνο που μάζευε το βιος του. Σταθήκαμε λίγο και πάνω στην κουβέντα μας είπε το παράπονό του:
– Εσείς πώς βρεθήκατε στο ποτάμι, είστε οι πρώτοι άνθρωποι που βλέπω εδώ κάτω φέτος το Καλοκαίρι…
