Το ψάρεμα στο ρέμα –όπως κάθε κυνήγι– είναι ένα κεφάλαιο ανεξάντλητο και είναι βέβαιο ότι κανένας δεν κατέχει όλη την «ύλη του μαθήματος». Ο καθένας όμως έχει να σου πει και μια μικρή αλήθεια, λίγο απόσταγμα της εμπειρίας του.
Γιατί είναι άλλο να χαζεύεις τις πέστροφες στο νερό κι άλλο να τις βγάζεις από μέσα. Πόσες φορές δεν τις βλέπεις να κάθονται κυρίες πάνω από τις πέτρες του βυθού, ατάραχες σε κάθε προσπάθεια να τις δελεάσεις με κάποιο δόλωμα; Κι αναρωτιέσαι τι φταίει και δεν κυνηγάνε, είναι η μέρα τους, ή μήπως κάτι δε γίνεται σωστά;
Tips για πεταλούδα…
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να προσέξει κανείς αν χρησιμοποιήσει μεταλλική πεταλούδα, είναι ο τύπος της, το σχήμα, το χρώμα και το μέγεθος. Αν δε γνωρίζει καλά το ποτάμι καλύτερα να πειραματιστεί λίγο για να δει που «χτυπάει» η πέστροφα και που τα άλλα ψάρια. Στο ποτάμι που συνήθως ψαρεύω, στην ασημί τριάρα με τις μπλε βούλες χτυπάνε τιλιανοί, σε αντίθεση με τις πέστροφες που διαλέγουν περισσότερο την χρυσαφί με τις κόκκινες βούλες.
Έπειτα είναι ο τρόπος που τη δουλεύεις. Δίπλα – δίπλα καθόμαστε και ψαρεύουμε, ο ένας να μην προλαβαίνει να βγάζει, ο άλλος τίποτα. Μια τεχνική που αποδίδει για ψάρεμα στο ρέμα, είναι να δουλεύεις την πεταλούδα χαμηλά. Είτε αφήνοντάς την πρώτα να κάτσει, είτε βάζοντας μικρό βαριδάκι λίγο πιο πάνω από το δέσιμο. Το τράβηγμα της πεταλούδας βαθύτερα στο νερό, το προτιμούν όσοι κυνηγούν τα μεγαλύτερα ψάρια.
Με μύγα…
Όταν η επιλογή του δολώματος είναι η τεχνητή μύγα και πάλι ξεκινάμε από την επιλογή. Εδώ είναι δυσκολότερο να διαλέξεις τύπο, γιατί είναι μεγάλη η ποικιλία της αγοράς, ενώ διαφέρουν πολύ και οι μύγες που κατεβαίνουν σε κάθε ποτάμι. Προσωπικά διαλέγω ανοιχτόχρωμες μικρές μύγες, γιατί αυτές ταιριάζουν με τις υπόλοιπες που κάθονται στα νερά που κυνηγάω και δεν δημιουργούν «παραφωνία».
Στο σετάρισμα μπαλάκι – μύγα θέλει μεγάλη μαστοριά στο δέσιμο, ξεκινώντας από κοντό παράμαλο και καταλήγοντας σταδιακά σε μακρύτερα, ώστε όλα τα αγκίστρια να παίζουν ακριβώς στην επιφάνεια το νερού. Και το καλύτερο σημείο για να την τεντώσεις είναι εκεί που αφρίζει το ρέμα.
Εκτός κι αν δεις ότι κάποιο «θεριό» τρώει λίγο πιο πέρα. Αυτό όμως απαιτεί συγκέντρωση και καλή παρατήρηση, γιατί οι μεγάλες πέστροφες δεν πηδάνε συνήθως ψηλά, ίσα που ρυτιδιάζουν την επιφάνεια αρπάζοντας τη μύγα.
Γι΄ αυτό και στο ψάρεμα στο ρέμα, αυτό που χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα είναι η ησυχία και η διακριτικότητα. Είτε με πεταλούδα ψαρεύεις, είτε με μύγα, η αθέατη και αθόρυβη προσέγγιση του νερού είναι η πιο βασική προϋπόθεση, γιατί τα αρπακτικά βλέπουν και ακούν πολύ καλά. Και άπαξ και σε καταλάβουν, μην αναρωτιέσαι τι φταίει και δεν ακουμπάνε το δόλωμα…
Διαβάστε ακόμη: Ποταμίσιο ψάρεμα: οι μπόρες θόλωσαν τα νερά
