Οι τσίχλες είναι ακόμη εδώ – Τα επιστρόφια συνεχίζονται
Πολλά τα πουλιά για την εποχή και αρκετές κοκκινότσιχλες
Οι τσίχλες παραμένουν ακόμη στα νότια της χώρας, την ώρα που τα υδρόβια και τα παρυδάτια περνούν και χάνονται, ενώ τα ορτύκια αναμένονται.
Στα τέλη Μαρτίου 2023 οι οικογενειακές υποχρεώσεις με έβγαλαν στην ορεινή Αρκαδία, οδηγώντας κατά προτίμηση στο επαρχιακό οδικό δίκτυο, τόσο για να αποφύγω την κίνηση για τους δημοφιλείς προορισμούς όσο και για να μπορέσω να “ρίξω” κάποιες κλεφτές ματιές στα δάση και τις ρεματιές.
Οι γαλάζιες έχουν αποχαιρετίσει
Ποιο ήταν το αντικείμενο των παρατηρήσεών μου; Φυσικά το τελευταίο χειμωνιάτικο θήραμα.
Οι γαλάζιες κυρίες, όπως είχα γράψει σε προηγούμενο θέμα, έχουν αποχαιρετήσει. Ωστόσο τα κελαηδίσματα από τις τσίχλες ήταν αρκετά για την ημερολογιακή περίοδο που διανύουμε, παρόλο που έξω από τα πυκνά είδα ελάχιστες να πετούν όλη μέρα. Η μέρα πέρασε και η επιστροφή από παρόμοια διαδρομή με έβγαλε τυχαία -την ώρα που χανόταν ο ήλιος- κοντά σε ένα αγαπημένο μου τσιχλοκάρτερο στους κισσούς.
Παρόλη την κούραση, η περιέργεια με έτρωγε. Το αυτοκίνητο μπήκε στο γνωστό χωματόδρομο και πριν προλάβω να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή από τη θήκη, δύο τσίχλες με “καβάλησαν” με τη χαρακτηριστική φωνή τους. Η αλήθεια είναι πως περίμενα να δω μερικά πουλιά, αλλά αυτό που ακολούθησε για το επόμενο τέταρτο ήταν σχεδόν ονειρικό.
Έβγαιναν ασταμάτητα
Τσίχλες έβγαιναν ασταμάτητα σε μικρές και μεγάλες ομάδες, σε διάφορα ύψη σαν να ήταν “καλός” Φλεβάρης. Πραγματικά τα πουλιά ήταν πολλά για την εποχή και αρκετές οι κοκκινότσιχλες που φέτος ήταν δυσεύρετες ακόμα και στα ορεινά της Πελοποννήσου και κατά την προσωπική μου άποψη μπήκαν μετά το τέλος του κυνηγιού.
Κοτσύφια δεν είδα ούτε ένα, όπως ήταν και φυσικό. Τα τοπιάρικα έχουν αποσυρθεί ήδη στα δάση για ζευγάρωμα και δεν έχουν το μυαλό τους πλέον στην αποκομιδή τροφής για το ταξίδι της επιστροφής. Από το Φλεβάρη είχε φανεί ότι οι τσίχλες θα αργούσαν να φύγουν, αφού μέχρι και το τέλος του δεν είχαν ξεκινήσει να μαζεύουν λίπος. Ο αριθμός τους ήταν πραγματικά εντυπωσιακός για το περασμένο των ημερομηνιών.
Στο χάσιμο του ήλιου δύο μπεκάτσες κατέβηκαν από το βουνό με τα ακροβατικά τους, “δηλώνοντας” ακόμα την παρουσία τους στα ορεινά της πατρίδας μας.
Σε συνέχεια της προηγούμενης ανταπόκρισης, το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη είχε τσίχλες, δύο πολύ καλά περάσματα με τσαλαπετεινούς που ομόρφαιναν τα δασάκια δίπλα στη θάλασσα, καλοκαιρία, και μερικά καλά περάσματα με παπιά που όμως δύσκολα θα μπορούσε να τα δει ένα άπειρο μάτι.
Τα µαρτίνια
Από τις 20 μέχρι τις 23 του μήνα, κοπάδια με μαρτίνια από 500 έως 1.000 πουλιά ξεκουράζονταν όλη μέρα στα ανοιχτά της θάλασσας, αρκετά χιλιόμετρα από την ακτή, αόρατα για τα περισσότερα μάτια. Μόνο αργά το απόγευμα που το κύμα άρχιζε να πέφτει τα έβλεπες αμυδρά, σαν μαύρο σύννεφο λίγο πάνω από την επιφάνεια του νερού.
Όταν ο ήλιος χανόταν σηκώνονταν όλα μαζί, έκαναν τρεις τέσσερις βόλτες παίρνοντας συνεχώς ύψος, έπιαναν 200 με 300 μέτρα ψηλά στον ουρανό και μόνο τότε “καβάλαγαν” τις ακτές και χάνονταν στο βουνό με πορεία προς τον βορρά.
Σαν ψείρες στον ουρανό φαίνονταν και μόνο με άπνοια άκουγες λίγο το κροτάλισμα της φωνής τους όσο ήταν από πάνω σου. Δεν βγήκαν καθόλου στα χωράφια μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ενώ άφαντα παρέμειναν και οι κάθε λογής τουρλίδες που μεταναστεύουν μαζί τους.
Ο καιρός ήταν καλός τις κρίσιμες ημερομηνίες και αυτό φαίνεται να συνετέλεσε στο να “τραβούν” ψηλά όλα χωρίς να σταματούν.
Η ώρα των ορτυκιών
Αποχαιρετώντας σιγά -σιγά τα υδρόβια και παρυδάτια, επόμενα στη λίστα των επιστροφίων είναι τα ορτύκια, που παραδοσιακά φτάνουν στα νότια το τελευταίο δεκαήμερο του Μάρτη. Για την ώρα μόνο λίγα τοπιάρικα υπάρχουν στον κάμπο.
