Το μοναχικό ψάρεμα
Στο προσωπικό μου φωτογραφικό αρχείο διατηρώ ένα φάκελο με τίτλο ”χεράτα”. Στο σύνολό του περιέχει φωτογραφίες από διάφορες αποδράσεις, με μοναχικό ψάρεμα…
Ψάρεμα και κυνήγι συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δραστηριότητες και βέβαια ανάμεσα σε εκείνες που κατά κανόνα πραγματοποιούνται με συμμετοχή περισσοτέρων του ενός. Ελάχιστοι συνειδητά και λόγω χαρακτήρα θα επιλέξουν μοναχικές αποδράσεις, ενώ η πλειοψηφία θεωρεί δεδομένο, ότι με συντροφιά θα περάσουν πολύ καλύτερα. Όλοι έχουν λόγους για να στηρίξουν τις επιλογές τους.
Το πλήρωμα μιας βάρκας ωφελείται συνολικά από την πολυσυμμετοχή. Πέρα από το οικονομικό, το οποίο στις μέρες μας αποτελεί την κορωνίδα των αιτιών που μας στερούν από στοιχειώδεις απολαύσεις, είναι και το ευχάριστο κλίμα που φτιάχνει ο χωρατατζής της παρέας, είναι η βοήθεια που άμεσα θα δοθεί σε κάθε καλή και κακή στιγμή, και πολλά ακόμη.
Το πρόβλημα της συνύπαρξης και το Μοναχικό Ψάρεμα
Ωστόσο η υπόθεση “παρέα” ανέκαθεν αποτελούσε για όλους μεγαλύτερο πρόβλημα ακόμα και από το αν θα βρούμε και αν θα πιάσουμε ψάρια. Μέσα στη θαλασσινή, περιορισμένοι για κάμποσες ώρες στον ελάχιστο χώρο κάθε πλεούμενου, είναι πράγματι δύσκολο να συνυπάρξουν ταιριαστά πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες.
Λίγους εξακολουθώ να βλέπω που διατηρούν για χρόνια την ίδια παρέα και περισσότερους που ακόμη την αναζητούν.
Οι πρώτοι προτιμούν να πάνε λιγότεροι αλλά νέο δεν βάζουν στο σκαρί, ενώ οι άλλοι συνεχίζουν να δοκιμάζουν συνεπιβάτες… Πέρα από το πάθος που ο καθένας μπορεί να τρέφει για την ψαροσύνη, υπάρχουν πολύ σημαντικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν πριν η εξωλέμβια αρχίσει να σπρώχνει τη βάρκα. Αν γίνουν αποδεκτά και η συμμετοχή πηγάζει από συνολικό ενδιαφέρον για ψάρεμα, τότε όλα θα πάνε πρίμα. Αν όμως κάποια τύχουν αναγκαστικής αποδοχής από ορισμένους μόνο και μόνο για να μπουν μέσα, είναι βέβαιο πως η παρέα αυτή δεν έχει μέλλον…
Ψαράδες του κοντομάνικου…
Ξέρετε τους ψαράδες του κοντομάνικου, που μόλις ο καιρός “δροσίσει” μένουν αλάργα κι αγναντεύουν; Αυτούς που μετά από λίγες ώρες βαριούνται και αρχίζουν τη μουρμούρα για επιστροφή; Εκείνους που μόλις νυχτώσει θυμούνται την υγρασία και τη μέση τους; Οι γκρινιάρηδες πάλι, όλοι αυτοί δηλαδή που πρέπει να τους κάνεις συμβόλαιο πως ο καιρός θα είναι κάλμα, τα ψάρια θα τρώνε και οι ίδιοι θα πιάσουν τα περισσότερα έχουν τελειωμό;
Ψαράδες είναι βέβαια και του συναφιού μας, αλλά όχι βολικοί, όχι παντός καιρού… Έχουν ιδιαιτερότητες, ωράριο, προτιμήσεις και κουσούρια που σε βάρκα δεν χωράνε, γιατί αν τα “φορτώσουν” και αυτά οι υπόλοιποι, καλύτερα να πάνε για τσιπουράκια στην ακτή… Κάποιες φορές βέβαια φταίνε και οι καπεταναίοι, που με την λανθασμένη αντίληψη ιδιοκτησίας του σκάφους, θέλουν να διαφεντεύουν σε σχέδια και προθέσεις των υπολοίπων, επιμένοντας πιεστικά να γίνει τι δικό τους.
Κούρασαν οι δοκιμές
Με τούτα και με τ’ άλλα γίνεται κατανοητό πόσο δύσκολο είναι να αποκτήσει κάποιος ταίρια με τα ίδια ψαρευτικά χούγια, τις ίδιες συνήθειες και αντοχές.
Ακόμα όμως και στην περίπτωση που τα βρει, δεν είναι βέβαιο πως θα μπορούν να τον ακολουθούν με την ευχέρεια και τη συχνότητα που ο ίδιος θα επιθυμούσε.
Έτσι, συχνότατα διακρίνουμε ψαράδες που αρμενίζουν τελείως μόνοι. Βαρέθηκαν τις δοκιμές, κουράστηκαν από τις αλλαγές, “πρήστηκαν” από τα καμώματα μερικών παράξενων συνεπιβατών, αγανάκτησαν.
Και μέχρι να βρεθεί ευκαιρία να σαλπάρουν με αυτούς που επιθυμούν να έχουν παρέα, προτιμούν να κουραστούν και να τα κάνουν όλα μόνοι, αρκεί να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο… Γι΄ αυτό ονόμασα το φάκελο “χεράτα”, τον διατηρώ και ανανεώνω διαρκώς το περιεχόμενό του. Για να θυμάμαι φωτογραφικά εκείνες τις ψαρευτικές στιγμές, που βρέθηκα μόνος και φωτογράφιζα το χέρι μου με ένα ψάρι.
Μερικές κρύβουν πίσω τους μία ιστορία που αφορά κυρίως ψάρεμα συρτής με ατυχή κατάληξη… Γιατί καλή είναι η μοναξιά όταν απουσιάζουν αγαπημένα πρόσωπα, όμως δεν γίνεται να μην προκύψουν λάθη και στιγμές αδράνειας όταν λείπει το τρίτο χέρι που θα βοηθήσει στο απόχιασμα, που θα τιμονέψει πλάι για να μην πιαστεί η μισινέζα στην προπέλα, που θα πηδήξει στο νερό για να βγει χωρίς ζημιά το πλεούμενο όταν έχει θαλασσάκι…
Αναμνήσεις στο χαρτί
Κοιτάζω φωτογραφίες και βλέπω αναμνήσεις ολοζώντανες να μαρτυράνε. Όπως οι συναγριδούλες, που άρπαξα τρεις, αλλά στην επόμενη που ήταν πλαντάμι σε μπόι και ξέσυρε στις φουνταρισμένες δέστρες, μπροστά στην παραλία Μετοχίου, τα βρήκα μπαστούνια. Μέχρι τιμόνι να κρατήσω, μηχανισμό να μαζέψω, απόχη να πιάσω.., πάει η μεγάλη χρυσορόδινη, μου άφησε χαιρετίσματα… Ή εκείνος ο τεράστιος λούτσος που όμοιό του ποτέ δεν κάρφωσα και που τον έφερα με 18άρι μελανουρίσιο παράμαλλο ως δίπλα στα μπαλόνια. Φοβήθηκα να τον πάρω επάνω μονομιάς και ώσπου να βάλω απόχη ο μάγκας μου είπε αντίο και υγείες…
Και εκείνες τις παλαμίδες που πιάστηκαν τρεις μαζί, η μία σε τεχνητό της μιας συρτής και ταυτόχρονα οι άλλες δυό στο χελάκι και το φτερό της άλλης και έμπλεξαν μεταξύ τους οι μάνες, μετά τα παράμαλλα και τα ψάρια με το πόδι της μηχανής και στο τέλος κλάφτα Χαράλαμπε… Αμέτρητες οι περιπτώσεις που χάθηκαν μεγάλα ψάρια από την απουσία βοήθειας και σίγουρα θα συνεχίζονται.
Είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός για να πάρουμε μαζί όποιον δηλώνει ψαράς; Κατά τη γνώμη μου όχι. Είναι προτιμότερο νομίζω να χάνεις ψάρια, να χάνεις εργαλεία, να βγάζεις αφρούς και να κατεβάζεις καντήλια, από το να σου τα πρήζουν… Πας μόνος, αφέντης, ταξιδευτής, και ότι προκύψει.
Στιγμές ατομικής απόλαυσης
Το μοναχικό ψάρεμα, με φτωχές και πλούσιες ψαριές περιλαμβάνει στιγμές μεγαλείου και ατομικής απόλαυσης. Εκεί τις βρήκαμε, εκεί τις αναζητάμε. Ούτε στα γήπεδα, ούτε στα χορευτικά, ούτε και στη λυρική. Είναι στιγμές που μόνο η αφραγκία της τσέπης και τα χούγια του καιρού μπορούν να μας στερήσουν
