Ο εφιάλτης των τσοπανόσκυλων στους µπεκατσότοπους – Επικίνδυνες συναντήσεις
Αμέριμνα τα σκυλιά ερευνούσαν σε απόσταση 150 μέτρων, ώσπου μία αγέλη τσοπανόσκυλων που αθέατα προφανώς τους είχαν στήσει καρτέρι, άρχισαν να τα καταδιώκουν. Εφιάλτης…
Από το άνοιγμα της πέρδικας ως και τα μέσα Γενάρη, η προτίμηση για επιλογές κυνηγότοπων ανάμεσα σε γνωστές και άγνωστες περιοχές της Φθιώτιδας και Ευρυτανίας, ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά.
Ένας επιπλέον λόγος για να γίνει αυτό το “δρομολόγιο” ευχάριστη συνήθεια, ήταν και το γεγονός ότι παρά την αρχικά θετική εικόνα στα μπασίματα της περιόδου (17 Οκτώβρη – 20 Νοέμβρη), οι μπεκατσότοποι της Εύβοιας φέτος κατατάχθηκαν μαζί με τους “ανεπαρκείς. Κάτι ανάλογο επικράτησε και σε κοντινότερες με την Αθήνα περιοχές Βοιωτίας και Φωκίδας, μέρη που μαζί με την Εύβοια, μόνο ή με συντροφιά, με φιλοξενούσαν σε πολλές μονοήμερες εξορμήσεις.
Επιμένοντας εκεί γύρω, γνώριζα πως οι πιθανότητες συνάντησης με θηράματα όπως η μπεκάτσα θα ήταν ελαχιστοποιημένες.
«Τόποι που είχαν κι έδιναν»
Αντίθετα σε δυτική Φθιώτιδα, κυρίως όμως στην κεντρική και νότια Ευρυτανία, οι ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν πήγαν “κόντρα” στις προβλέψεις και τα αναμενόμενα. Ιδίως από το δεύτερο μισό του Νοέμβρη ως τέλος Γενάρη, υπήρξαν σημεία που και όσες φορές ερευνήθηκαν “έδωσαν”.
Υπόψιν ότι ελάχιστους τόπους γνωρίζαμε καλά, και στους περισσότερους πηγαίναμε επειδή μας άρεσαν στο “μάτι…”. Δίχως λοιπόν να διαθέτω τις απαραίτητες εμπειρίες προηγούμενων ετών από τις ίδιες περιοχές ώστε να προβώ σε συγκρίσεις, πιστεύω ότι παρόμοιος αριθμός θηραμάτων δεν θα παρατηρείται τακτικά.
Παρά το γεγονός ότι σε όλες ανεξαιρέτως τις περιοχές που ερεύνησα στάθηκε αδύνατο να μην συναντήσω έστω κι έναν κυνηγό μπεκάτσας, επίσης γεγονός παραμένει πως θηράματα υπήρχαν για όλους. Πράγματι επικράτησε μία ας πούμε επάρκεια, την οποία εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι πλέον τολμηροί κυνηγοί, με νιάτα και δύναμη, όσοι δηλαδή ερεύνησαν σε σημεία απομακρυσμένα και πολύ δύσκολα προσεγγίσιμα ακόμη και για ισχυρά τετρακίνητα.
Επισημαίνω τις λέξεις νιάτα και δύναμη, διότι τα παιδιά αυτά ώσπου εγώ να ερευνήσω ένα τόπο με ενδιαφέρον, εκείνα είχαν ήδη “σκουπίσει” τουλάχιστον δύο. Συνολικά, από τρεις επισκέψεις μόνος και δώδεκα παρέα με τον Βασίλη, μόνο σε δύο έτυχε να μην συναντήσω καμία. Κυνηγώντας με δυo σκυλιά, μέτρησα περισσότερα από 45 σηκώματα, έχοντας κορυφαία μέρα την Παρασκευή 16 Δεκέμβρη, όπου μπήκαν στην τσάντα πέντε.
Όλα άρχισαν ιδανικά
Σε αυτούς τους μπεκατσότοπους απολάμβανα με ιδιαίτερη ικανοποίηση την παρουσία τους, αλλά και την εύνοια της τύχης. Τι κακό και απροσδόκητο μπορεί όμως να μεσολαβήσει, ώστε μία τέτοια πολυπόθητη κυνηγετική απόδραση να καταλήξει μία από τις χειρότερες; Να μπλοκάρει το όπλο, να χαλάσει το αυτοκίνητο, να βρέχει καταρρακτωδώς, να μην υπάρχουν καθόλου θηράματα; Είναι επίσης λόγοι κακών αναμνήσεων.
Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Οι καιρικές συνθήκες ήταν οι ιδανικότερες για κυνήγι και μπεκάτσες αποδείχθηκε πως υπήρχαν, με τον Βασίλη και δυό φίλους από Χαλκίδα θα κυνηγούσαμε μεταξύ Αποστολιάς και Καστελίου.
Εκείνοι εκεί είχαν συναντήσει πουλιά και θα συνεχίζαμε μαζί τους. Σε ρέματα προς την Αποστολιά είδαμε φάσσες και αρκετούς φασσοκυνηγούς σε καρτέρια. Αντίθετα οι κυνηγοί μπεκάτσας ήταν λίγοι. Μέχρι το μεσημέρι όλα πήγαιναν μία χαρά. Ο Γιάννης με τον Παύλο είχαν ήδη τρία πουλιά και από ένα εγώ με τον Βασίλη, με τον οποίο λίγο αργότερα,
εξαιτίας ενός δύσβατου, καταφέραμε να χαθούμε μεταξύ μας!!, και τηλεφωνικά μιλώντας
συμφωνήσαμε να ανταμώσουμε αργότερα στο γεφυράκι.
Επίθεση από τσοπανόσκυλα
Η κακή μου τύχη ξεκίνησε στην πίσω πλευρά της πλαγιάς. Αμέριμνα τα σκυλιά μου ερευνούσαν σε απόσταση 150 μέτρων, ώσπου μία αγέλη τσοπανόσκυλων που αθέατα προφανώς τους είχαν στήσει καρτέρι, άρχισαν να τα καταδιώκουν. Aν ο Vico ήταν λίγο μακρύτερα θα είχε πέσει στα δόντια τους, ωστόσο ο Bruno ήταν άφαντος. Κοπάδι και τσοπάνης δεν υπήρχαν πουθενά εκεί κοντά, αλλά και δεν εμφανίστηκε κανείς παρά τις
φωνές μου.
Δύο ήταν τα ιδιαίτερα επιθετικά, όμως όλα παρέμεναν να με κοιτούν και εγώ με το δάχτυλο στην σκανδάλη, έτοιμος να πυροβολήσω ξανά για εκφοβισμό. Μία ώρα μετά το σκυλί παρέμενε εξαφανισμένο, μπίπερ δεν ακουγόταν. Φώναξα, σφύριξα, έψαξα δίχως κανένα αποτέλεσμα και έντρομος κάλεσα βοήθεια. Χτενίσαμε την περιοχή σε ακτίνα χιλιομέτρων, ζητήσαμε βοήθεια από κυνηγούς και αυτοκίνητα που συναντήσαμε, αλλά μάταια. Σκοτείνιασε, ανάψαμε φωτιά και είχα αποφασίσει να μείνω εκεί ψάχνοντας.
Υποδειγματική αλληλεγγύη
Η αλληλεγγύη των φίλων φαίνεται σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις. Έμειναν όλοι μαζί μου στο κρύο, με βάρδιες ύπνου στα αυτοκίνητα. Με το πρώτο χάραμα σκορπίσαμε πάλι. Γύρω στις 11, όταν πια οι ελπίδες μου μηδενίστηκαν και τα ενδεχόμενα το σκυλί να χάθηκε ή ακόμα και να το κομμάτιασαν λύκοι σφήνωσαν στο μυαλό μου, γυρίσαμε στο αυτοκίνητο προκειμένου να συνεχίσουμε στις περιοχές απέναντι από το ρέμα. Όσο πλησιάζαμε ακούγαμε πιο έντονα γνωστούς ήχους φέρμας.
Ο Bruno ήταν κάτω από την πόρτα οδηγού, γεμάτος αίματα, βρεγμένος, κι έτρεμε. Περιττό να περιγράψω την χαρά όλων, κυρίως την δική μου. Τα τσοπανόσκυλα του είχαν σκίσει βαθιά το δέρμα, και παραμέσα κάρφωσαν τα δόντια τους. Μέχρι να περιποιηθώ τα τραύματα, να τον σκουπίσω και να τον ζεστάνω στο καλοριφέρ, ζήτησα από την παρέα μου να βγουν στις ώρες που έμεναν για κυνήγι. Κανείς τους όμως δεν είχε διάθεση.
Η ολονύκτια αϋπνία, το κρύο και η αγωνία που πέρασαν δεν τους άφηνε περιθώρια. Με 14 ράμματα και αντιβίωση σύντομα το σκυλί επανήλθε, όσο για εμένα προσπαθώ να ξεχάσω την χειρότερη κυνηγετική μου μέρα.
Στα υπόψιν
Οι επιθέσεις τσοπανόσκυλων δεν είναι καθημερινές, ούτε όμως και σπάνιες.
Επειδή λοιπόν είναι δυνατόν να συμβεί σε όλους, καλό είναι να πάψουμε να τις θεωρούμε
απρόβλεπτες, και πλέον να τις εντάξουμε στις προβλέψιμες… Ειδικότερα αν ο κυνηγότοπος μάς είναι άγνωστος, η πιθανότητα “συνάντησης” πολλαπλασιάζεται.
