Την δεκαετία του 1930, η Beretta έψαχνε τρόπους για ν’ αυξήσει τις πωλήσεις της πέραν του Ατλαντικού και η απόφαση που πάρθηκε από τους ιθύνοντες της ιταλικής φίρμας ήταν ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο του «άνοιξε» ο Μπράουνινγκ με το (τότε) νέο του σουπερποζέ.
Κείμενο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΚΟΣΚΙΝΑΣ
Ήταν η εποχή που ο Τζον Μπράουνινγκ είχε πάρει ένα πλαγιόκαννο λειόκαννο όπλο και το μετέτρεψε σε αλληλεπίθετο. Για την αισθητική των Ιταλών σχεδιαστών, το όπλο του Μπράουνινγκ δεν ήταν όμορφο. Έτσι, η Beretta έψαχνε για κάτι πιο κομψό χωρίς όμως ν’ αντιγράψει βρετανικά όπλα όπως το Woodward.
Κόστος εντός ορίων
O στόχος της ιταλικής φίρμας ήταν να διατηρήσει το κόστος εντός ορίων, την αξιοπιστία και την ποιότητα στο μέγιστο βαθμό και ν΄ αναζητήσει έναν συνδυασμό κλειδιών και εφαρμογών που θα ήταν πιο οικονομικός, συγκρινόμενος με αυτούς που είχαν υιοθετήσει οι περισσότεροι κατασκευαστές του Λονδίνου.
Με αυτά τις κατευθυντήριες γραμμές, ο καλύτερος σχεδιαστής της Beretta, ο σπουδαίος Τούλιο Μαρενγκόνι (Tullio Marengoni), πραγματοποίησε μερικά πειράματα, τα οποία, σε πρώτη φάση, τρομοκράτησαν τους εργοδότες του, καθώς πειραματιζόταν με όπλα χωρίς κανένα σύστημα κλειδώματος των καννών στη βάση!
Τι έκανε για να μην τα τινάξει όλα στον αέρα; Έδενε με σχοινί (!) τις κάννες επάνω στην βάση μέχρι να κατανοήσει ποιες πιέσεις ασκούνται και πως πρέπει να είναι ένα σύστημα κλειδώματος που θα μπορούσε να αντέξει σε αυτές. Τελικά κατέληξε στο συμπέρασμα να φτιάξει ένα συνδυασμό κλειδιών με ρυθμιζόμενους ώμους και πίρους.
Η σειρά SO Sidelock (σειρά χρυσάφι) της Beretta κυκλοφόρησε στα μέσα της δεκαετίας του 1930. Τόσο ως όπλο για το κυνήγι, όσο και για το σκοπευτήριο, το πρώτο σουπερποζέ της Beretta ήταν μια μεγάλη επιτυχία. Η εμφάνιση του προσέλκυσε πελάτες από πολλές χώρες και ήταν πολλοί εκείνοι που ήθελαν να φτιάξουν το όπλο στα μέτρα τους με τα δικά τους κριτήρια σε επίπεδο σκαλισμάτων αλλά και τεχνικών προδιαγραφών.
Το 1956, ο Λιάνο Ροσίνι, ένας Ιταλός σκοπευτής του Trap που είχε ήδη κερδίσει δύο μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης με Beretta SO5. Το 1972, ο Άντζελο Σκαλζόνε, ένας σκοπευτής από τη Νάπολη, «ανέβηκε» στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου, με βαθμολογία 199ex-200.
Η καλύτερη διαφήμιση
Οι επιτυχίες στους Ολυμπιακούς Αγώνες αποτέλεσαν την καλύτερη διαφήμιση για το αλληλεπίθετο της Beretta με αποτέλεσμα οι πωλήσεις του να εκτοξευθούν…
Την δεκαετία του 1950, το κόστος κατασκευής όπλων στην Ευρώπη αυξήθηκε απότομα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ορισμένοι οπλοκατασκευαστές να μεταφέρουν την παραγωγή τους (ή κομμάτι αυτής) σε άλλες, με πιο ευνοϊκές συνθήκες (φθηνότερα εργατικά, κ.α.).
Η Browning συμμάχησε με την ιαπωνική Μiroku για την κατασκευή αλληλεπίθετων κι αυτό ήταν μία λύση για την φίρμα ώστε να μπορέσει ν’ αυξήσει τις πωλήσεις της παγκοσμίως.
Η Beretta, ωστόσο, ήταν αποφασισμένη να διατηρήσει τα εργοστάσιά της στην Ιταλία. Αυτό σήμαινε την επινόηση ενός λιγότερο ακριβού μοντέλου και ο Μπερέτα προχώρησε σε μία επαναστατική λύση.
Έκανε μεγάλες επενδύσεις σε μηχανήματα και τεχνολογία αιχμής (για την τότε εποχή) καταφέρνοντας να μειώσει σημαντικά το κόστος κατασκευής. Έτσι πέτυχε να παρέχει στους κυνηγούς και σκοπευτές εξαιρετικά καλοφτιαγμένα όπλα σε ανταγωνιστική τιμή
Ο υγιής ανταγωνισμός
Η παρουσίαση του Perazzi MX8 Trap από τον Ντανιέλε Περάτζι, «ανέβασε» ψηλά τον πήχη του ανταγωνισμού, καθώς το όπλο διέθετε αποσπώμενο μηχανισμό σκανδάλης.
Η αποσπόμενη σκανδάλη
Η καινοτομία αυτή ήταν κάτι που θα έπρεπε να ακολουθήσει και η Beretta, καθώς με την εμφάνιση της αποσπόμενης σκανδάλης και των επίπεδων ελατηρίων που παρείχαν καλύτερη αίσθηση, αναγνωρίσθηκαν από όλους τους σκοπευτές.
Κάτι που επεσήμανε μετ’ επιτάσεως ο Έννιο Ματαρέλλι, ο σκοπευτής που μπορεί να μην κέρδισε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968, όμως, ένα χρόνο αργότερα (1969) ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής, με ένα Perazzi MX8.
Η Beretta επέμεινε για λίγο με την σειρά SO Sidelock, αλλά τα όπλα της ήταν πιο ακριβά και δεν είχαν τα προφανή πλεονεκτήματα του Perazzi. Τελικά, το 1992 η Beretta παρουσίασε και το ASE90, το πρώτο drop-lock (μισές φωτιές) όπλο και ακολούθησε το DT10.
Ο γενικός διευθυντής της Beretta, Κάρλο Φερλίτο, είχε δηλώσει τότε: «Έχουμε χάσει πολλούς συνεργάτες στην αγορά, σε ότι αφορά σε σκοπευτικά όπλα υψηλής ποιότητας από μια εταιρεία της οποίας το όνομά της ξεκινά με «P» και τελειώνουν με «I»».
Η δικαίωση ήρθε στους Ολυμπιακούς του Ρίο
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, η Beretta είδε τους κόπους της να δικαιώνονται. Στο Trap, οι σκοπευτές Josip Glasnovic και Giovanni Pellielo κέρδισαν χρυσό και ασημένιο μετάλλιο αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας και οι δύο Beretta DT11.
Στις γυναίκες, η Catherine Skinner και τη Natalie Rooney εξασφάλισαν επίσης τις δύο πρώτες θέσεις στα μετάλλια με ίδιο όπλο ενώ στο Double Trap, η ιταλική εταιρία εξασφάλισε άλλο ένα ασημένιο μετάλλιο, με τον Marco Innocenti.
Στο Skeet γυναικών, οι σκοπεύτριες Chiara Cainero και Kimberly Rhode κέρδισαν ασήμι και χάλκινο με τα DT11. Στο Skeet αντρών υπήρχε άλλο ένα χρυσό μετάλλιο με τον Gabriele Rossetti και ένα χάλκινο που κέρδισε ο Ahmed Al Rashidi.
