Οι λεπτομέρειες είναι εκείνες που πολλές φορές κάνουν τη μεγάλη διαφορά προσφέροντας στον κυνηγό καλές βολές
Άνετο κοντάκι, ένα με το όπλο σας κατά την κίνηση, ανοιχτά και τα δύο μάτια, μαλακά φυσίγγια και, πάνω από όλα, όχι βιασύνες. Ο κυνηγός που θα εφαρμόσει αυτά τα… μικρά μυστικά, θα δει τις επιδόσεις του να εκτοξεύονται σε άλλο επίπεδο.
Αν επιχειρήσει κάποιος, λοιπόν, να μιλήσει για τα «μυστικά» της καλής βολής, θα ξεκινούσε από ένα… μικρό και αφορά στο κοντάκι του όπλου που πρέπει να ταιριάζει με το σωματότυπο και τον τρόπο σκόπευσης του κάθε κυνηγού.
«Κλειδί» η άνεση
Το «κλειδί» της καλής προσαρμογής του κυνηγετικού κοντακιού είναι η άνεση. Το κυνηγετικό κοντάκι οφείλει να είναι άνετο, δηλαδή ν’ ανεβαίνει εύκολα στον ώμο και να ευθυγραμμίζει τη σκοπευτική ευθεία του όπλου με το σκοπεύον μάτι χωρίς προσπάθεια και χωρίς περιττές κινήσεις του κεφαλιού.
Το θήραμα συνήθως ξαφνιάζει με την εμφάνισή του και κοντάκια που απαιτούν προσαρμογή του κυνηγού ή επιπλέον προσπάθεια τη στιγμή της σκόπευσης είναι ακατάλληλα. Αν πάτε σε έναν μετρολήπτη για να σας πάρει μέτρα για κοντάκι, το πρώτο πράγμα που θα σας ρωτήσει είναι εάν πρόκειται για σκοπευτικό ή κυνηγετικό κοντάκι.
Το σκοπευτικό κοντάκι απαιτεί απόλυτο «κούμπωμα» πάνω στον χειριστή του, αφού στο σκοπευτήριο η στάση, η επώμιση και ο προσανατολισμός του σώματος οφείλουν να είναι άρτια. Οι διαστάσεις του, λοιπόν, είναι ρυθμισμένες με την προϋπόθεση ότι ο σκοπευτής θα επωμίσει τέλεια και σφιχτά το όπλο του.
Αντιθέτως στο κυνήγι, όταν το θήραμα κάνει την εμφάνισή του, ο κυνηγός δεν θα είναι ούτε τέλεια προσανατολισμένος προς το σημείο που θα ρίξει, ούτε την τέλεια στάση έχει, ούτε και θα κάνει την τέλεια επώμιση. Το κοντάκι, λοιπόν, θα πρέπει να συγχωρεί λάθη.
Με το σκεπτικό ότι το κεφάλι θα είναι μάλλον πιο όρθιο από το ιδανικό, θα πρέπει το κοντάκι να έχει πιο άνετες μικρές και μεγάλες κλίσεις, μικρότερο μήκος και περισσότερο castoff από το σκοπευτικά ιδανικό, ώστε το μάτι να ευθυγραμμίζεται με το στόχαστρο χωρίς πίεση.
Σε αρμονία με το σώμα
Η σημαντικότερη, ίσως, κινησιολογική δεξιότητα που πρέπει να μάθει ένας κυνηγός, είναι πώς να καταφέρει το όπλο του να κινείται προς το στόχο σε απόλυτη αρμονία με το σώμα του, όπως ακριβώς ο πυργίσκος ενός άρματος μάχης.
Αυτή η δεξιότητα είναι που θα του επιτρέψει να κρατήσει την προσοχή του στο θήραμα και να εκμεταλλευτεί όλα του τα ένστικτα και τις αισθήσεις, ώστε να το καρπωθεί χωρίς προσπάθεια και χωρίς συνειδητή σκέψη. Βλέπετε αυτό που κοστίζει τις περισσότερες αστοχίες στο κυνήγι είναι το «πήγαινε – έλα» της προσοχής από το θήραμα στο στόχαστρο ώστε να επιβεβαιωθεί η σωστή προσκόπευση. Κάθε φορά που η προσοχή γυρίζει πίσω στο στόχαστρο και στη θέση της κάννης, ταυτόχρονα σπάει και η αόρατη σύνδεση της κίνησης του όπλου με το στόχο, με αποτέλεσμα τις σπασμωδικές κινήσεις και την κατάληξη της τουφεκιάς συνήθως πίσω από το θήραμα. Από μόνη της,όμως, η διατήρηση της προσοχής στο στόχο δεν αρκεί αν δεν την υποστηρίζει και η κίνηση του όπλου.
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σχεδιασμένος να αντιλαμβάνεται οποιαδήποτε παράταιρη κίνηση σε σχέση με αυτό που παρακολουθεί και αυτό έχει ως αποτέλεσμα μία κίνηση του όπλου με τα χέρια να τραβάει αυτόματα την προσοχή των ματιών στο όπλο, παρ’ όλη την καλή θέληση να παραμείνει προσηλωμένος στο στόχο.
Παίζει σημαντικότατο ρόλο λοιπόν, να καταφέρει ο κυνηγός να σταθεροποιήσει επάνω στο σώμα του το όπλο με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να κινείται απόλυτα αρμονικά με το σώμα του, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στα μάτια του και στην προσοχή του να παραμένουν στο στόχο.
Διόφθαλμη σκόπευση
Η αξία της διόφθαλμης σκόπευσης δεν είναι μυστικό, αφού όλοι, λίγο πολύ την αναγνωρίζουν έστω σε θεωρητικό επίπεδο. Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, που οι μισοί, τουλάχιστον, Έλληνες κυνηγοί κλείνουν το ένα μάτι όταν σκοπεύουν στο κυνήγι. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό οφείλεται σε δοκιμές που κάνουν στο σπίτι και όχι στο κυνήγι, όπου η εικόνα της κάννης με τα δύο μάτια ανοιχτά αποθαρρύνει για περαιτέρω προσπάθεια. Αυτό που θα δείτε, κοιτώντας το όπλο με τα δύο μάτια ανοιχτά, είναι λογικό να προκαλεί σύγχυση και να σας αποκαρδιώνει από την συνέχιση της προσπάθειας. Το μυστικό είναι πώς θα καταφέρετε να την εφαρμόσετε ξεπερνώντας την σύγχυση. Ο τρόπος για να το πετύχετε είναι ένα απλό τεστ με το οποίο, είμαι βέβαιος ότι θα αλλάξετε γνώμη και θα δοκιμάσετε πιο εύκολα να ανοίξετε τα μάτια στο κυνήγι. Επωμίστε το όπλο σας προς έναν μακρινό στόχο με τα δύο μάτια ανοιχτά. Κοιτώντας το στόχαστρο είμαι βέβαιος ότι βλέπετε δύο εικόνες από την κάννη: Μία που περιλαμβάνει μόνο την ρίγα με το στόχαστρο και μία άλλη, από την πλαϊνή πλευρά της κάννης, που αντιστοιχεί στο μη σκοπεύον μάτι. Στη συνέχεια εστιάστε το βλέμμα σας σκληρά και αυστηρά στον μακρινό στόχο και αισθανθείτε (μην κοιτάξετε) τι απομένει ως εικόνα της κάννης. Είμαι βέβαιος ότι η απάντηση είναι «η ρίγα». Αυτό συμβαίνει διότι το σκοπεύον μάτι, αυτό που είναι πάνω από την κάννη, βλέπει το στόχο μαζί με τη ρίγα, ενώ το άλλο, το μη σκοπεύον, κοιτώντας μακριά, αναγκαστικά προσπερνάει το πλάι της κάννης, επιτυγχάνοντας την αγνόησή της και κατ’ επέκταση την αποφυγή της οπτικής σύγχυσης.
Το υπερβολικό λάκτισμα
Ένα από τα πιο καλά… κρυμμένα μυστικά, είναι το πόσο ζημιογόνο είναι για τη σωστή σκόπευση το υπερβολικό λάκτισμα. Οι πεποιθήσεις του καφενείου περί «αντρικών φυσιγγίων» και η απαξίωση των ελαφριών γομώσεων ως «μισοριξιές» εξακολουθούν να συντηρούν την ψευδαίσθηση ότι η καταπόνηση των παραπάνω γραμμαρίων και κλοτσήματος είναι θυσία που αξίζει τον κόπο. Η αλήθεια, όμως, απέχει πολύ από αυτό. Το υπερβολικό λάκτισμα είναι υπεύθυνο για χειρότερη ακρίβεια στην πρώτη τουφεκιά, καθυστέρηση στη δεύτερη βολή, καταπόνηση του όπλου αλλά και του κορμιού, σωματική κούραση και πονοκέφαλο, ακόμα και μικροτραυματισμούς, από απλούς μώλωπες στον ώμο και το μάγουλο, μέχρι τενοντίτιδες και εξαρθρώσεις. Αντιθέτως, εάν χρησιμοποιήσετε τις ελαφρύτερες δυνατόν γομώσεις που απαιτούνται για το εκάστοτε θήραμα, θα δείτε τις επιτυχίες σας να αυξάνονται (αντί να πέφτουν), θα γυρνάτε από το κυνήγι πιο ξεκούραστοι και ευδιάθετοι και θα κάνετε και σημαντική οικονομία στο πορτοφόλι σας. Και, φυσικά, να γνωρίζετε ότι το λάκτισμα δεν οφείλεται μόνο στα γραμμάρια αλλά είναι ευθέως ανάλογο και της ταχύτητας της γόμωσης. Τα γρήγορα φυσίγγια κλωτσάνε και περισσότερο. Επομένως, η χρυσή συνταγή είναι λίγα γραμμάρια σκάγια με φυσίγγια συγκρατημένων αρχικών ταχυτήτων, τα οποία σαν επιπρόσθετο πλεονέκτημα δίνουν και πολύ πιο όμορφες και αποτελεσματικότερες στο κυνήγι κατανομές, ειδικά σε μεγάλες αποστάσεις.
Φυσίγγια χωρίς υπερβολές
Τα φυσίγγια που τείνουν να προσφέρουν σφιχτές συγκεντρώσεις, αποτελεσματικές σε μεγαλύτερες αποστάσεις είναι αυτά που είναι γεμισμένα με ισορροπία, χωρίς υπερβολές σε βάρος και ταχύτητες. Ένας απλούστατος μπούσουλας είναι ο εξής: Εάν το φυσίγγι μας κλωτσάει δυσάρεστα είναι βέβαιο ότι είναι ακατάλληλο για τις καιρικές συνθήκες της στιγμής που το χρησιμοποιούμε. Αντιθέτως, εάν είναι ευχάριστο τόσο ως ήχος όσο και ως αίσθηση στον ώμο, παράγοντας σπρώξιμο του ώμου αντί για κοπάνημα, είναι βέβαιο ότι θα είναι και πολύ αποτελεσματικότερο στην χρήση από ένα φυσίγγι «τιμωρία».
«Εχθρός» η υπερβολική ταχύτητα
Το τελευταίο μυστικό είναι η ταχύτητα. Ο μεγαλύτερος εχθρός της οποιασδήποτε σωστής εκτέλεσης είναι η υπερβολική ταχύτητα. Τα παραδείγματα είναι πολλά: Όταν θέλουμε να κάνουμε όμορφα γράμματα, γράφουμε αργά. Όταν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά και ευκρινώς μιλάμε αργά. Ο λόγος είναι ότι με την αργή ταχύτητα εκτέλεσης, οι αισθήσεις προλαβαίνουν να εντοπίσουν το λάθος πριν την τέλεσή του και να το διορθώσουν εγκαίρως. Το ίδιο ακριβώς ισχύει φυσικά και στη κυνηγετική σκόπευση. Οι αργές κινήσεις, ειδικά στην επώμιση, δίνουν επαρκή χρόνο στα μάτια να εντοπίσουν και να διορθώσουν το λάθος πριν να είναι αργά, παράγοντας τελικά μεγαλύτερη ακρίβεια σε μικρότερο χρονικό διάστημα απ’ ότι πιστεύουμε. Όπως λένε και οι αμερικανοί συνάδελφοι «Slow is smooth and smooth is fast». Δηλαδή «Το αργό είναι μαλακό και το μαλακό είναι γρήγορο», χαρακτηριστικά που περιγράφουν τέλεια τους άριστους σκοπευτές.
