Την παλαιότερη εποχή που οι περισσότεροι κυνηγοί γέμιζαν μόνοι τους τα φυσέκια για τα απριλιάτικα τρυγόνια, η άνοιξη θεωρείτο ως… η χειρότερη εποχή για τις γομώσεις!
κείμενο ΜΗΝΑΣ ΙΟΡΔΑΝΟΓΛΟΥ
Έχουν περάσει χρόνια πολλά από την τελευταία φορά που κυνήγησα ανοιξιάτικα τρυγόνια, αλλά συνεχίζω να νοσταλγώ εικόνες που έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μου: την πρώτη ηλιαχτίδα πίσω από τα βουνά της νότιας Εύβοιας, τη στιγμή που ένα κοπαδάκι με τρυγόνια “έγλυφε” τα καταπράσινα σταροχώραφα του Μαραθώνα. Δεν είναι οι τουφεκιές που μου λείπουν. Είναι οι μυρωδιές και οι εικόνες… Την εποχή που οι περισσότεροι κυνηγοί γέμιζαν μόνοι τους τα φυσέκια τους, η άνοιξη θεωρείτο ως… η χειρότερη εποχή για τις γομώσεις!
Τι συνέβαινε παλαιότερα
Πειραματισμοί ατελείωτοι, δοκιμές επί δοκιμών, σκάγια κρύα, σκάγια ζεστά, σκάγια μαλακά, σκάγια σκληρά, μπαρούτια μονοβασικά ή διβασικά, ήταν σε ημερήσια διάταξη καθώς άρχισε να πλησιάζει ο Απρίλης. Οι κουβέντες πάντα ίδιες: “τα ρημάδια το πρωί δεν “πάνε”, άμα βγει ο ήλιος βελτιώνονται, ενώ το μεσημέρι κλωτσάνε”. Αυτά λέγονταν και άκρη δεν έβρισκε κανείς…
Λίγο η ημιμάθεια, λίγο η σκοπευτική ασχετοσύνη, λίγο οι εναλλαγές υγρασίας – ξηρασίας, τα φυσίγγια “καίγονταν” και… τα τρυγόνια έφευγαν! Μέσα σε όλο αυτό το αλαλούμ περί φυσιγγίων, κάποιοι ακολουθούσαν σταθερά τους δικούς τους κανόνες…
Θυμάμαι το συγχωρεμένο τον πατέρα μου που με συμβούλευε:
– “Στα Απριλιάτικα παιδί μου θα βάζεις 7άρια σκάγια. Είναι αδύνατα και σκληρά τα τρυγόνια τον Απρίλη και κρατάνε σκάγια”.
Βεβαίως, δεν ήταν πιο σκληρά τα τρυγόνια τον Απρίλη. Η υγρασία του μήνα ήταν που δεν επέτρεπε ταχύτητες και διατρήσεις. Έστω και έτσι, όμως, ο πατέρας κατόρθωνε να διαλέγει τα φυσίγγια του για τα “απριλιάτικα”. Το σκοπευτήριο της Καισαριανής, ήταν τότε … ένα ανοικτό Πανεπιστήμιο για όποιον ήθελε να μάθει: σκοπευτές, επαγγελματίες γομωτές, ιδιογομωτές, κυνηγοί και περίεργοι, έδιναν κάθε απόγευμα… διαλέξεις ολόκληρες περί βλητικής!
Βλέπετε, ήταν τότε μία εποχή που οι γομώσεις φυσιγγίων, αποτελούσαν για πολλούς μεράκι μεγαλύτερο και από το ίδιο το κυνήγι. Φυσίγγια έτοιμα για σκοποβολή κυκλοφορούσαν λίγα (κυριαρχούσαν τα φυσίγγια του Χατζηστεφάνου, του Γεωργαλά και αργότερα του Λάμπρου). Από τα εισαγόμενα πρώτο όνομα ήταν τα ΑΑ της WINCHESTER και τα “μπλεδάκια” (από το χρώμα) της ίδιας φίρμας. “Σκοτωμός” γινόταν από τους κυνηγούς, ποιος θα πρωτομαζέψει τους κάλυκες από τα “μπλεδάκια”, που ήταν πλαστικά από ενιαίο κομμάτι (τα γνωστά compresion form).
Tα “ελαφρά”…
Eκείνα τα χρόνια, σκοπευτικά αγωνίσματα ήταν μόνο το TRAP και το SKEET. Το SPORTING ήρθε αργότερα… Και τότε, δεν υπήρχαν και φραγμοί ως προς τις γομώσεις: πολλές εταιρίες κατασκεύαζαν για το TRAP, ακόμη και φυσίγγια 36 γραμμαρίων!
Αργότερα, τη δεκαετία του ’70, τέθηκε το όριο των 32 γραμμαρίων, που αργότερα κατέβηκε στα 28 και στη συνέχεια στα 24 γραμμάρια. Ο λόγος που οδήγησε στη μείωση των σκαγιών, ήταν για να περιορίζεται το “σκορ” στα σκοπευτικά αγωνίσματα. Και αυτό δείχνει κάτι που έχει εφαρμογή και στο κυνήγι: όσο μειώνονται τα σκάγια σε μία γόμωση, τόσο ανεβαίνει ο πήχης δυσκολίας (λίγα σκάγια συνεπάγονται μικρότερη δέσμη σκαγιών, άρα και λιγότερες πιθανότητες ευστοχίας). Θυμάμαι ότι ειδικά για το SKEET, η REMINGTON κατασκεύαζε κάποτε φυσίγγια με διασπορέα, πράγμα που τότε ήταν ευπρόσδεκτο, ενώ σήμερα ακούγεται σαν αστείο…
Το SPORTING, από την άλλη, είναι προσομοίωση κυνηγίου και δεν συμπεριλαμβάνεται στα Ολυμπιακά αθλήματα, οπότε δεν έχει τέτοιους περιορισμούς. Οι περισσότεροι κυνηγοί που ασκούνται και προπονούνται στο SPORTING, προτιμούν τα φυσίγγια 28 γραμμαρίων που δεν έχουν μεγάλη ανάκρουση. Τα τελευταία χρόνια που ολοένα και περισσότεροι κυνηγοί στρέφουν το ενδιαφέρον τους προς τα σκοπευτήρια, οι εταιρίες προσαρμόστηκαν στη νέα τάση των καταναλωτών, προχωρώντας στην παραγωγή ειδικών πυρομαχικών για σκοπευτικές βολές (ειδικές πυρίτιδες για 24 και 28 γραμμάρια σκάγια, ειδικές βυσματώσεις, καψύλλια κ.λπ.). Ακόμη και υποηχητικές πυρίτιδες υπάρχουν για σκοπευτήρια που λειτουργούν μέσα σε κατοικημένες περιοχές, αλλά χρειάζονται ειδικές γνώσεις καθώς και ειδικές τεχνικές σκόπευσης…
Γιατί δεν προτιμούνται
Τα σκάγια που, συνήθως, χρησιμοποιούνται στα σκοπευτήρια και προορίζονται για πήλινους δίσκους, είναι από Νο7 έως Νο 10. Συχνά έχω ερωτηθεί αν τα φυσίγγια του σκοπευτηρίου, είναι ακατάλληλα για κυνήγι. Ασφαλώς όχι, θα απαντούσα. Αντίθετα, είναι φυσίγγια άριστων προδιαγραφών, με υψηλή ταχύτητα και χαμηλές πιέσεις.
Ωστόσο, οι κυνηγοί δεν τα προτιμούν στο κυνήγι, επειδή λόγω της χαμηλής τους γόμωσης έχουν στενότερη δέσμη σκαγιών (δηλαδή, μικρότερο κύκλο “φονικότητας”, από τα συνηθισμένα κυνηγετικά φυσίγγια). Το αποτέλεσμα είναι να μην “συγχωρούν” σκοπευτικά λάθη, γι’ αυτό δεν εμφανίζονται πολύ συχνά… στις φυσιγγιοθήκες και στους κυνηγότοπους.
Τα σκοπευτικά φυσίγγια στον κυνηγότοπο
Σε ότι αφορά την τιμή, είναι λογικό τα σκοπευτικά φυσίγγια να είναι πιο φτηνά, αφού έχουν και μικρότερο βάρος γόμωσης σκαγιών. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα σκοπευτικά φυσίγγια – ειδικά αυτά των 24άρων γραμμαρίων – μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο κυνήγι, με μία προϋπόθεση: ο κυνηγός που τα χρησιμοποιεί να έχει σταθερή επώμιση κι ένα κοντάκι που του ταιριάζει “γάντι”! Τον κυνηγό που έχει καλά “κέντρα” στην τουφεκιά του, δεν τον απασχολεί αν ο κύκλος της διασποράς έχει διάμετρο 60 ή 65 εκατοστά, στην απόσταση των 20 μέτρων…
Αν θεωρείτε ότι βρίσκεστε σε αυτή την “κατηγορία”, μία χαρά θα τα πάτε και με τα φυσίγγια των 24 γραμμαρίων, έχοντας ως “κέρδος” και το μειωμένο λάκτισμα.
