Μέχρι να επεκταθεί ο αστικός ιστός της Πάτρας, πολλοί ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν… το αστικό λεωφορείο για να κυνηγήσουν στην σημερινή Πανεπιστημιούπολη, ή στα Άνω Συχαινά…
Mέχρι και πριν 30 χρόνια, περίπου, οι Πατρινοί κυνηγοί είχαν τους κυνηγότοπους στην “πόρτα” τους… Λαγοί, πέρδικες, τρυγόνια, μπεκάτσες και υδρόβια, ήταν θηράματα που μπορούσε να βρει κανείς και στα περίχωρα της Πάτρας. Οι περισσότεροι ντόπιοι κυνηγούσαν μέσα στα όρια του νομού, και η μόνη… χιλιομετρική υπέρβαση γινόταν για τα παπιά, που αφθονούσαν στο Κοτύχι της Ηλείας.
O δάσκαλος και οι μαθητές του
Μέχρι να επεκταθεί ο αστικός ιστός και να χαραχτούν νέοι δρόμοι, πολλοί ήταν εκείνοι που χρησιμοποιούσαν… το αστικό λεωφορείο για να εξορμήσουν για κυνήγι στην περιοχή της σημερινής Πανεπιστημιούπολης, ή στα Άνω Συχαινά. Ο Νίκος Καλογερόπουλος είναι ένας από τους παλιούς Πατρινούς κυνηγούς, που τα έζησε αυτά τα χρόνια του “Αχαϊκού παραδείσου”…
Την πρώτη του άδεια θήρας την έβγαλε τον Απρίλη του 1975, καθώς συμπλήρωνε τα 18 του χρόνια.
Κρατούσε στα χέρια του ένα ταπεινό μονόκαννο Baikal, αλλά είχε την τύχη να έχει καλό “δάσκαλο” στο κυνήγι: τον κυρ Σπύρο που ήταν δάσκαλος και στο επάγγελμα, αλλά όταν δεν μάθαινε γράμματα στα παιδιά του δημοτικού σχολείου, αναλάμβανε να “μορφώσει” κυνηγετικά τον Ν. Καλογερόπουλο και τον αδελφικό του φίλο Στάθη Πετράκη.
-“Αυτό το πουρνάρι είναι ξενοδοχείο 5 αστέρων για το λαγό. Και χωρίς σκύλο να έρθετε, θα ξεσηκώστε τον “αφτιά”. Όχι με πέτρες, αλλά με χαλικάκια που έχουν μεγαλύτερη διασπορά και κάνουν πολύ θόρυβο”, έλεγε ο κυρ-Σπύρος στους έφηβους “μαθητές” του.
Πρόβλημα… οι βδέλες
Από το μονόκαννο ο Νίκος… “προβιβάστηκε” τον επόμενο χρόνο με την κατοχή ενός ρώσικου πλαγιόκαννου, κλασσικού λαγοτούφεκου. Το αγόρασε από το κατάστημα του Παπαδάκη στην Αθήνα, αντί του ποσού των 19.000 δραχμών. Για μία πενταετία ασχολήθηκε αυστηρά με το λαγό, και μετά το γύρισε στο φτερωτό θήραμα που αφθονούσε στα μέρη του…
Η αφορμή για αλλαγή “ειδικότητας” δόθηκε μία ημέρα του Οκτώβρη, με πυκνή ομίχλη.
Οι τρεις τους είχαν ανέβει για λαγό ψηλά στο βουνό, με τον ίδιο να πιάνει καρτέρι κάτω από έναν τεράστιο έλατο. Σε αυτό ακριβώς το έλατο ήρθε να πιάσει ένα κοπάδι με φάσσες, καθώς τα πουλιά δεν τον είδαν μέσα στην ομίχλη! Ο πειρασμός ήταν μεγάλος και ο Νίκος παραβίασε τους κανόνες των λαγοκυνηγών, που δεν σηκώνουν τουφέκι αν δεν πρόκειται για “αυτιά”.
Με τον “ντουμπλέ” που έριξε “κατέβασε” επτά πουλιά, κάτι που άλλαξε το κυνηγετικό του μέλλον.
Εκτός από το Κοτύχι που εκείνα τα χρόνια “άνοιγε” για τους κυνηγούς στις 23 του κάθε Δεκέμβρη, οι νεαροί φίλοι εξορμούσαν για παπιά στη λίμνη του Πρόκοπου και το έλος της Λάμιας, που με τις βροχές του φθινοπώρου γέμιζε νερό… Ακόμα και τώρα θυμάται τις… βδέλλες που ανέβαιναν μέχρι ψηλά στις ολόσωμες γαλότσες τους, γλιστρώντας μέσα για να ρουφήξουν αίμα. Το πρόβλημα λύθηκε όταν τους συμβούλεψαν να αλείψουν τις γαλότσες τους… με Vix (την αλοιφή για το κρυολόγημα)!
Ο ίδιος διηγείται:
-“Μία ημέρα του 1976 κυκλοφορούσαν εκατοντάδες παπιά μέσα στα πλημμυρισμένα αρμυρίκια του Πρόκοπου. Και σύντομα ξεμείναμε από φυσίγγια, γιατί τα γεμίζαμε μόνοι μας και χρήματα για μπαρουτόσκαγα δεν επαρκούσαν για πολλά… Όμως, στις 9 το πρωί της ίδιας μέρας έγινε ένα μεγάλο πέρασμα τρυγονιών, οπότε εμείς τα βλέπαμε και τα… χαιρετούσαμε, αφού οι φυσιγγιοθήκες μας ήταν άδειες”.
Οι πέρδικες και οι μπεκάτσες
Όπως και πολλοί άλλοι Πατρινοί, για τρυγόνια πήγαιναν στον Καστελόκαμπο του Ρίου και στην Λακκόπετρα. Αλλά με την ανοικοδόμηση της περιοχής, οι κυνηγοί μετακινήθηκαν στο “Μαύρο Βουνό”, στον Άραξο… Όσο για τα ορτύκια, τα βρίσκανε στον κάμπο του Λάπα, με τα περισσότερα να πιάνουν εκεί προς το τέλος των μεγάλων περασμάτων, στις αρχές του Οκτώβρη.
Για μπεκάτσες ανέβαιναν από τον Νοέμβρη στο Παναχαϊκό, αλλά και στη βόρεια ακτή του νομού, στο Δρέπανο και στα Αραχωβίτικα, ιδιαίτερα όταν χιόνιζε στο βουνό.
– “Τότε, τα μέρη αυτά ήταν σχεδόν ακατοίκητα και λογγομένα. Σαν χάθηκε ο λόγγος και μείνανε μόνο οι ελιές, χάθηκαν και οι μπεκάτσες”, συμπληρώνει ο Στάθης Πετράκης.
Πολλές ήταν παλιότερα και οι πέρδικες: τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, ο κυνηγός που θα ανέβαινε στο Παναχαϊκό, θα σήκωνε και 10 και 15 κοπάδια! Συχνά, μάλιστα, ένα – δύο “μπουλούκια” κατέβαιναν χαμηλά, στα Άνω Συχαινά.
Οι… ανεμογεννήτριες
Σήμερα, το βουνό δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνα τα χρόνια…
– “Την περυσινή χρονιά τα χάσαμε όταν αντικρίσαμε εκατοντάδες στρέμματα ξεχερσωμένα, για να στηθούν ανεμογεννήτριες”, λέει ο Νίκος.
