Η σωστή σκελετική κατασκευή του σκύλου της κάθε ράτσας, είναι ένα από τα σημαντικά ζητήματα, για τα οποία δείχνει απόλυτη προσήλωση η οργανωμένη ευρωπαϊκή κυνοφιλία..
Του Αχιλλέα Γιάππου
Δεν είναι υπερβολή αν κάποιος μιλήσει για την σχεδόν εμμονική ενασχόληση της κυνοφιλίας στην Ευρώπη με την τήρηση του κατασκευαστικού προτύπου που αφορά την κάθε φυλή. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, το κατασκευαστικό μέρος του κάθε σκύλου μάλλον έχει υποτιμηθεί και σε πολλές περιπτώσεις έχει αγνοηθεί ακόμα κι από τους πλέον συστηματικούς κυνόφιλους.
Δεν είναι λίγες οι φορές όπου ακόμα και σημαντικότατοι κυνοφιλικοί παράγοντες δηλώνουν, και μάλιστα με τρόπο απόλυτο
- «το σημαντικό είναι ο σκύλος να κυνηγάει».
Αυτή η άποψη προκαλεί πολλά ερωτηματικά, καθώς «οδηγεί» στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι όλα τα υπόλοιπα που αφορούν τον σκύλο και την ράτσα έχουν μικρή ή καθόλου σημασία. Συγχρόνως, η ρήση αυτή αποκαλύπτει και το πόσο απαξιωμένη είναι στην γενικότερη κυνοφιλική μας συνείδηση, η σπουδαιότητα της σωστής κατασκευής. Το ότι ένα κυνηγόσκυλο θα πρέπει να κυνηγάει, είναι εκ των ων ουκ άνευ. Δεν μπορεί όμως, μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια οργανωμένης κυνοφιλίας, να συζητάνε για τα αυτονόητα.
Τα χαρακτηριστικά της φυλής
Γιατί η σωστή κατασκευή είναι τόσο σημαντική σε κάθε κυνηγετικό σκυλί οποιασδήποτε ράτσας; Την απάντηση την δίνει με τρόπο απόλυτο και εκκωφαντικό η ίδια η φύση. Εάν η σωστή κατασκευή ήταν κάτι δευτερεύων, να είστε σίγουροι ότι δεν θα φρόντιζε να μην υπάρχουν αποκλίσεις για κάθε είδος πάνω στην επιφάνεια της γης. Εστιάζοντας στα κυνοειδή, που κυρίως μας ενδιαφέρουν, η ομοιομορφία που παρατηρείται στη φύση είναι εντυπωσιακή. Λύκοι, αλεπούδες αλλά και γενικότερα όλα τα είδη, μοιάζουν εντυπωσιακά μεταξύ τους, τόσο μορφολογικά όσο και σωματοδομικά.
Αυτό από μόνο του δείχνει το πόσο σημαντικό είναι για την επιβίωση του κάθε είδους να πληροί τα απαραίτητα κατασκευαστικά χαρακτηριστικά της φυλής που ανήκει. Η φύση είναι απόλυτη πάνω σε αυτό το κομμάτι. Εάν η φύση θεωρούσε ότι το σημαντικότερο για την επιβίωση ενός είδους είναι η ικανότητά του να κυνηγά, τότε να είστε σίγουροι ότι θα επέτρεπε σε όλα όσα «αποκλίνουν» να επιβιώνουν εφόσον αποδεικνύονταν ικανοί κυνηγοί.
Τότε θα μπορούσαν να συνεχίσουν να επιδρούν στην εξέλιξη του είδους. Όπως όλοι γνωρίζουμε κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Οι εξελικτικές αλλαγές στα είδη είναι πολύ αργές και συντελούνται σε τεράστια χρονικά διαστήματα και εφόσον αποδειχθούν επιτυχημένα στην επιβίωση.
Οι αποκλίσεις
Τις σημαντικές «αποκλίσεις» η φύση τις απομακρύνει ταχύτατα και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αντίθετα, στα κυνηγετικά μας σκυλιά η σημαντική αυτή λεπτομέρεια δείχνει να μας διαφεύγει. Τεράστιες αποκλίσεις στο μέγεθος καθώς και σημαντικές διαφορές στην κατασκευή, δείχνουν την αδυναμία μας να καταλάβουμε το πόσο σημαντικό είναι να τηρείται το πρότυπο της κάθε φυλής για την σωστή και αποδοτική εργασία.
Κάθε είδος, αλλά και κάθε ράτσα, καλείται να επιτελέσει μία συγκεκριμένη εργασία. Η κάθε εργασία για να υπηρετηθεί σωστά και αβίαστα, προϋποθέτει ένα σωματοδομικό μοντέλο που την ευνοεί. Είναι σημαντικό να κατανοηθεί η σπουδαιότητα της σωστής κατασκευής και το πόσο ευνοεί την αποδοτική εργασία του κάθε σκύλου. Η επιμονή σε κατασκευαστικές λεπτομέρειες δεν αποτελεί μία ελιτίστικη προσέγγιση του σκύλου. Έχει καταλυτική επίδραση στην τυπική και ακαταπόνητη εργασία που καλείται να επιτελέσει ένας σκύλος σε κάθε κυνηγετική έξοδο.
Για να γίνουμε και λίγο πιο συγκεκριμένοι, ας αναφερθούμε σε συγκεκριμένο παράδειγμα. Ένα Πόιντερ είναι ένας σκύλος ταχυκίνητος που θα πρέπει να μπορεί διατηρεί μία γρήγορη κίνηση για πολλές ώρες πάνω στο βουνό. Αυτό από μόνο του επιβάλει να μην είναι ένας σκύλος κοντός.
Ένας κοντός σκύλος, θα έχει εκ των πραγμάτων ένα κοντό διασκελισμό που σημαίνει ότι για να διατηρήσει μία γρήγορη κίνηση θα πρέπει ο καλπασμός του να έχει μία υπερβολικά μεγάλη συχνότητα. Από την άλλη όμως, σε ένα πολύωρο κυνήγι, είναι εξαιρετικά δύσκολο ο σκύλος να διατηρεί έναν ξέφρενο ρυθμό. Αυτό μπορεί να τον διαλύσει. Το συνηθέστερο, σε αυτήν την περίπτωση, είναι ο σκύλος να ρίξει σημαντικά τον ρυθμό του, για ν’ ανταπεξέλθει στην έντονη καταπόνηση. Αυτό θα επιφέρει μεγάλη μείωση στην ταχύτητα και κατ’ επέκταση και στον τόπο που ερευνά.
Τα κοντά Πόιντερ
Αυτό μάλιστα έγινε κατανοητό στο Πόιντερ με ένα τρόπο σχεδόν τραγικό. Πριν από λίγες δεκαετίες στην προσπάθεια να κερδηθούν οι εντυπώσεις στα αγωνιστικά τερέν, έγινε μία σημαντική μείωση στο μέγεθος των σκύλων. Τα κοντά Πόιντερ ήταν ευκολότερο να έχουν μία μεγαλύτερη συχνότητα στον καλπασμό και να εντυπωσιάζουν περισσότερο. Σύντομα όμως διαπίστωσαν ότι αυτό δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μία ψευδαίσθηση, μία οφθαλμαπάτη. Οι βραχύσωμοι σκύλοι έδειχναν ταχύτεροι αλλά στην πραγματικότητα είχαν χάσει σημαντικό μέρος από την συνολική τους ταχύτητα. Το συμπέρασμα ήταν ότι ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν γρήγορους σκύλους με σωστό ύψος. Πολύ σύντομα λοιπόν «ανέκρουσαν πρύμναν» και επαναφέραν σκύλους πάνω από 60 εκατοστά ύψος.
Εδώ θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ταχύτητα δεν αποτελεί αυτοσκοπό, ούτε αποτελεί εμμονή κάποιων «άρρωστων» κυνόφιλων. Έχει σημαντική επίδραση στην απόδοση. Ένας σκύλος που κατορθώνει να διατηρεί μία μεγάλη μέση ταχύτητα για πολλές ώρες, τότε νομοτελειακά αυτός ο σκύλος σαρώνει πολύ περισσότερο έδαφος και αυξάνει την πιθανότητα να βρει περισσότερα θηράματα. Πάντοτε με την προϋπόθεση ότι ο σκύλος αυτός τρέχει για να βρει και όχι απλώς για να τρέχει.
Πέρα όμως από το ύψος, το εύρος του διασκελισμού καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις σωστές γωνιώσεις, τόσο του μπροστινού όσο και του πίσω συστήματος των σκελών. Ένας ευρύς καλπασμός εξασφαλίζει σημαντική κάλυψη τόπου σε κάθε βήμα.
Ωμοπλάτη και λεκάνη
Στους χιλιάδες διασκελισμούς που κάνει ένας σκύλος κατά την διάρκεια μιας κυνηγετικής μέρας, αυτό μεταφράζεται σε αρκετά περισσότερα χιλιόμετρα μέσα στα χωράφια ή τα βουνά. Για να υπηρετηθεί ένας τέτοιος καλπασμός απαιτείται ο σκύλος να διαθέτει μία σωστά κεκλιμένη ωμοπλάτη και μία αρκετά επίπεδη λεκάνη. Μαζί με μία σωστή σχέση και των υπόλοιπων γωνιών των σκελών, ο ευρύς καλπασμός γίνεται με τρόπο εύκολο, αβίαστο και κατά συνέπεια ξεκούραστο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι ένας σωστός σκελετός αποτελεί το «διαβατήριο» για ένα αποδοτικό κυνηγετικό ταξίδι. Δυστυχώς πολλές φορές ο κυνηγετικός κυνοφιλικός κόσμος αδιαφορεί για όλα αυτά, θεωρώντας ότι μία τέτοια κουβέντα γίνεται μόνο για να υπηρετηθεί η ποιότητα της κίνησης της κάθε ράτσας και ως εκ τούτου αποτελεί ένα καθαρά αισθητικό ζήτημα. Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη και είναι μία από τις μεγαλύτερες αδυναμίες της Ελληνικής κυνοφιλίας. Δεν κατανόησε η ίδια και δεν κατόρθωσε να επικοινωνήσει στον απλό κυνηγό κυνόφιλο τα οφέλη που απορρέουν από την σωστή κατασκευή του σκύλου. Αποτύχαμε να δούμε την ποιότητα ως προϋπόθεση μιας μεγάλης απόδοσης, αλλά την αντιμετωπίσαμε απλώς ως θέαμα.
Από τα παραπάνω γίνεται προφανές ότι σοβαρά κατασκευαστικά ελαττώματα επηρεάζουν ακόμα πιο δραματικά την απόδοση του σκύλου μας. Στραβά πόδια, κατακόρυφα ή πολύ κεκλιμένα μετακάρπια, κακές γραμμές ράχης με ασυνέχεια ή με τοξοειδής οσφύες, κακά πέλματα, ανοιχτά δάχτυλα και πλήθος άλλων κατασκευαστικών ελαττωμάτων, είναι ικανά να περιορίσουν δραματικά την εργασία ακόμα και των πλέον παθιασμένων κυνηγόσκυλων. Μην αδιαφορείτε λοιπόν για την σωστή -κατά το δυνατόν- κατασκευή του σκύλου σας. Διαβάστε, μάθετε, ενημερωθείτε για τις βασικές λεπτομέρειες που περιγράφουν την φυλή που αγαπάτε και να είστε σίγουροι ότι η γνώση αυτή θα σας ανταμείψει πολλαπλάσια στο κυνηγετικό τερέν. Μπορεί να δείτε διαφορές που ήταν αδύνατο ακόμα και να τις φανταστείτε.
