Άραγε, πως πρέπει να ξεκινάει τα «μαθήματα» του στα χωράφια ένας νεαρός σκύλος φέρμας; Μόνος του, ή μαζί με ένα μεγαλύτερο και πιο έμπειρο κυνηγόσκυλο, που θα παίξει το ρόλο του «διδασκάλου»;
Αυτήν την άνοιξη θα βγουν για πρώτη φορά στους ανθισμένους κάμπους της εποχής, τα νεαρά κυνηγόσκυλα που γεννήθηκαν την προηγούμενη χρονιά και τώρα συμπληρώνουν τους 9, 10 ή και 12 μήνες της ζωής τους.
Έτσι γινόταν πάντα, έτσι και θα συνεχίσει να γίνεται όσο υπάρχουν κυνηγοί και κυνηγόσκυλα… Σε ντοπιάρικα ορτύκια ή σε τόπους με καμπίσιες πέρδικες θα γίνουν αυτά τα πρώτα «εκπαιδευτικά» της ζωής τους. Τα ορτύκια της άνοιξης είναι ένας πραγματικός «πονοκέφαλος» για κάθε σκύλο, ενώ και οι πεδινές που έχουν διαλεχτεί και ζευγαρώνουν είναι πιο δύσκολες από κάθε άλλη εποχή του χρόνου. Άραγε, πως πρέπει να ξεκινάει τα «μαθήματα» του στα χωράφια ένας νεαρός σκύλος φέρμας; Μόνος του, ή μαζί με ένα μεγαλύτερο και πιο έμπειρο κυνηγόσκυλο, που θα παίξει το ρόλο του «διδασκάλου»;
Υπάρχουν κυνηγοί που προτιμούν να ξεκινούν μόνο του τον σκύλο που εκπαιδεύουν… Αυτή είναι μία μέθοδος που καλλιεργεί την πρωτοβουλία του νεαρού σκύλου, τονώνει την αυτοπεποίθησή του και τον βοηθάει να «χτίσει» μία ισχυρή προσωπικότητα, χωρίς να μοιράζεται τις «ευκαιρίες» με άλλους σκύλους. Πρόκειται για μία μέθοδο που αποδίδει καλύτερα σε νεαρά σκυλιά που… «το έχουν». Δηλαδή, σε κυνηγόσκυλα με διάθεση, ζωντάνια και κινητικότητα, που δείχνουν από νωρίς ότι ενδιαφέρονται να ψάξουν και «μεθούν» με τις οσμές που συλλαμβάνει η μύτη τους.
Σκυλάκια που ενδιαφέρονται για την παραμικρή μυρωδιά, ή παθιάζονται με οποιοδήποτε μικρόπουλο φτερουγίζει στη ακτίνα των ματιών τους, είναι καλό να ξεκινάνε μόνα τους. Μόνα τους, επίσης, πρέπει να ξεκινάνε και τα νεαρά κυνηγόσκυλα που δείχνουν μία ακατάσχετη διάθεση, να παίζουν και να… κυνηγιούνται με άλλους σκύλους.
Σε τέτοιες περιπτώσεις «παιχνιδιάρικων» σκύλων, που ο νους τους είναι πώς να παίξουν και να κυνηγήσουν τους «ομοίους» τους, η παρουσία ενός μεγαλύτερου σκύλου μπορεί να αποβεί καταστροφική!
Συχνά παρενοχλούν τόσο πολύ τον έμπειρο σκύλο, που τον εκνευρίζουν και τον αναγκάζουν να παύει και αυτός να κυνηγάει. Άλλες φορές πάλι, ο μεγαλύτερος σκύλος αναγκάζεται να φύγει πολύ μακριά για να απαλλαγεί από την ενόχληση, χωρίς να διασταυρώνει τα λασέ του και να ψάχνει όπως ξέρει και μπορεί… Πάντως, ισχυρούς λόγους για να το κάνουν, έχουν και αυτοί που προτιμούν να χρησιμοποιούν ένα έμπειρο κυνηγόσκυλο, σε ρόλο «διδασκάλου».
Ο μεγαλύτερος σκύλος έχει πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να βρει και να φερμάρει μία πέρδικα ή ένα ορτύκι, ώστε να βάλει πολύ πιο γρήγορα στο «θέμα» και το μαθητευόμενο κυνηγόσκυλο… Ωστόσο, ο κυναγωγός πρέπει να είναι προσεκτικός και σε εγρήγορση: δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αυτή η μέθοδος, δημιούργησε… σκύλους – «κομπάρσους», χωρίς προσωπικότητα και πάθος για το θήραμα!
Είναι οι λεγόμενοι «ετοιματζήδες» σκύλοι που, αντί να αγωνίζονται οι ίδιοι για να βρουν το θήραμα, προτιμούν να περιμένουν το «δάσκαλο» να κάνει όλη την δουλειά. Έπειτα, μπορεί να κάνουν μία μεγαλοπρεπή συναινετική φέρμα, αλλά τι να το κάνεις;
Αν δείτε τέτοια διάθεση και τέτοια «σημάδια» τώρα που ξεκινάτε έναν νεαρό σκύλο, θα πρέπει αμέσως να διακόψετε αυτή τη σχέση εξάρτησης, αποσύροντας το μεγαλύτερο κυνηγόσκυλο…
Ο «μαθητευόμενος» είναι πολύ σημαντικό να σταθεί μόνος στα πόδια του, και να μάθει να αγωνίζεται με τις δικές του δυνάμεις.
Πάντως, ένας σκύλος – «δάσκαλος» μπορεί να φέρει θαυμάσια αποτελέσματα με σκυλάκια που δεν χρησιμοποιούν ιδιαίτερα την μύτη τους,ή είναι διστακτικά να πάρουν πρωτοβουλίες, στα πρώτα τους βήματα μέσα στα χωράφια.
Η παρουσία ενός μεγαλύτερου σκύλου προσφέρει αυτοπεποίθηση σε τέτοια νεαρά ζώα, και πολλές φορές τα παρασύρει σε μεγαλύτερες αποστάσεις, βοηθώντας τα να ξεπεράσουν τις φοβίες και τις ανασφάλειές τους. Αν με ρωτήσετε προσωπικά, προτιμώ να χρησιμοποιώ έναν συνδυασμό και των δύο μεθόδων: αξιοποιώ για λίγες εξόδους έναν σκύλο – «δάσκαλο» και, εφόσον αντιληφθώ ότι ο νεαρός ξεκίνησε να ψάχνει με την μύτη του, τότε σταματάω αυτού του είδους τα «φροντιστήρια». Από εκεί και πέρα συνεχίζω με τον νεαρό σκύλο μόνο του στα χωράφια (και στην συντριπτική πλειοψηφία τα αποτελέσματα είναι και γρήγορα και καλά). Η επιτυχία θα έρθει μόνο όταν ένας σκύλος που ξεκινάει, μπορεί να στέκεται χωρίς «βοήθειες» στον κυνηγότοπο, και να είναι αποδοτικός και αποτελεσματικός!
Η μέθοδος της ελεγχόμενης… «αντιγραφής
Αν ο σκύλος – «δάσκαλος» είναι αξιόπιστος και ισορροπημένος, μια μέθοδος είναι να τον αφήνετε ελεύθερο για να κάνει αυτά που ξέρει, ενώ εσείς θα τον ακολουθείτε… έχοντας δεμένο το νεαρό «μαθητή». Βέβαια κάτι τέτοιο δύσκολα μπορεί να γίνει στο περιβάλλον ενός δάσους ή ενός βουνού, που το έντονο ανάγλυφο εμποδίζει την οπτική επαφή.
Ο κάμπος και τα ανοιχτά χωράφια, όμως, αποτελούν ένα ιδανικό πεδίο για να εφαρμόσετε την «τεχνική».
Ο νεαρός σκύλος όχι μόνο θα είναι βαθύτατα προσηλωμένος στις κινήσεις και στις ενέργειες του μεγαλύτερου, αλλά θα «ρουφάει» σαν σφουγγάρι και όλες τις συμπεριφορές που ο «αρχηγός» αναπτύσσει κατά την έρευνα ή τη φέρμα.
Ο κάθε νέος σκύλος έχει την τάση να αποτυπώνει, να αντιγράφει και στη συνέχεια – από «μιμητισμό» – να αναπαράγει όλα εκείνα που έχει δει να κάνει ο μεγαλύτερος. Έτσι, η σχέση των δυο σκύλων, από ανταγωνιστική μεταλλάσσεται σε πολύτιμα διδαχτική Είναι αυτονόητο ότι, ο σκύλος που θα χρησιμοποιηθεί ως «δάσκαλος» δεν πρέπει να βαρύνεται με εργασιακά ελαττώματα που θα μπορούσε να αντιγράψει… και να μιμηθεί αργότερα ο νεαρός «μαθητής». Το πότε θα είναι τελικά έτοιμοι οι δυο σκύλοι για να δουλέψουν αρμονικά σαν «ντουέτο», είναι κάτι που εξετάζεται κατά περίπτωση. Έχουν υπάρξει σκυλιά που για κάποιους λόγους δεν το κατάφεραν ποτέ, και άλλα που λειτουργούν σαν να είναι αυτός ο προορισμός της ζωής τους.
