Τα σκυλιά που αγαπήσαμε  είναι φέρμες και ιχνηλάτες, αλλά και κάθε σκυλί που πέρασε από τα χέρια μας και το θυμόμαστε ακόμη. Κάποιες πινελιές που ξεθωριάζουν μέσα στο χρόνο ζωντανεύουν συχνά στη θύμηση κάθε κυνηγού και μία – μία συνθέτουν ξανά το πορτραίτο του αγαπημένου του πουλόσκυλου, του λαγόσκυλου με τη μεγάλη μαστοριά στο κυνήγι του αυτιά, του τολμηρού γουρουνόσκυλου που πρόσφερε στην παρέα μεγάλες συγκινήσεις.

Είναι στιγμές που δίπλα στην αναμμένη χειμωνιάτικη φωτιά καθαρίζοντας το όπλο μετά το κυνήγι, η σκέψη ταξιδεύει σε όσα ζήσαμε παρέα του τριγυρνώντας στο βουνό και στα δάση. Αλλά και στη βουή του καφενείου συντροφιά με λίγο τσίπουρο, θυμίζει ο ένας στον άλλο τις κοινές εμπειρίες τους από εκείνο το σκυλί που σε όλους κάτι έχει αφήσει να θυμούνται…

Ο Ντικ…

Θυμάμαι κι εγώ εκείνο το πόιντερ, τον Ντικ. Στα χέρια μας ήρθε τυχαία, όταν ο κύρ – Δημήτρης αποφάσισε πως ο λαγός τον εκφράζει περισσότερο ως κυνήγι. Κι επειδή τα λαγόσκυλα απαιτούν αποκλειστικότητα, μας το χάρισε με τη σκέψη ότι μαζί μας το σκυλί θα διοχέτευε στα κυνήγια όλη τη νεανική του ενεργητικότητα, πράγμα το οποίο και έγινε!

Ο Ντικ είναι το σκυλί που άφησε τη σφραγίδα στα κυνήγια των φοιτητικών μου χρόνων. Το παρατσούκλι του ήταν «στρατιώτης», γιατί το βασικό προσόν που τον διέκρινε ήταν η πειθαρχία. Με ένα νεύμα έμπαινε μόνος του στο σκυλόκουτο του αυτοκινήτου, με μια χειρονομία «ξεσκόνιζε» τον τόπο που πίστευα ότι κρατούσε μπεκάτσα. Μόνιμα ανίχνευε με τα μάτια του και διαισθανόταν τις προθέσεις μου και πάνω σ’ αυτές διαμόρφωνε με τον τρόπο του όλο το κυνήγι. Ήταν ένα σκυλί που κυνηγούσε αποκλειστικά για μένα.

Και μην υποθέσετε πως ο Ντικ δεν είχε πρωτοβουλία, το αντίθετο! Άλλωστε έτυχε να γνωρίσει εποχές που στα Γιάννενα υπήρχε αφθονία μπεκάτσας και πέρδικας και ταυτόχρονα το αφεντικό του είχε τα πόδια, τα πνευμόνια και την «τρέλα» να τις κυνηγάει ολημερίς. Τα Σάββατα και τις Τετάρτες στο βουνό κάλπαζε από το πρώτο φως του ήλιου, μέχρι που ξεψυχούσε η μέρα, ενώ τις καθημερινές όργωνε τα πράσινα χαλιά στο ντούσκο και το πουρνάρι. Αυτά ήταν «βελούδο» για τις πατούσες του, οι οποίες στην Ολύτσικα είχαν γίνει πιο σκληρές και από… τις σόλες της vibram.

Το απορτάρισμά του δε θα το ξεχάσω ποτέ. Ιδιαίτερα όταν αυτό γινόταν τη στιγμή που δεν υπήρχε εναλλακτικός τρόπος να βρω τη μπεκάτσα μέσα στις αδιαπέραστες βατσινιές, ή να ξεχωρίσω ποιος ήταν ο κέδρος που σφήνωσε η πέρδικα την οποία ξέκοψε η τουφεκιά από το κοπάδι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν αστόχησα, ρίχνοντας σε ένα λαγό που σηκώθηκε μπροστά από τη μύτη του τρέχοντας στο γυμνό αλπικό λιβάδι. Τα έβαζα με την τύχη μου και έψαχνα τον Ντικ, όταν ξαφνικά τον βλέπω να ανεβαίνει από την απότομη χαράδρα με δυσκολία, κουβαλώντας στο στόμα κάτι που ήταν μεγαλύτερο από αυτόν! Ήταν ο χαμένος λαγός, που προφανώς κάποια σκάγια είχε αρπάξει και με τη φόρα που είχε, ξέχασε να πέσει εγκαίρως…

Το βλέμμα του ήταν εκφραστικότατο. Άλλοτε διψασμένο για κυνήγι, ήταν σαν να με ρωτούσε «τι ώρα θα ξεκινήσουμε το πρωί», άλλοτε παραπονεμένο επειδή το κυνήγι τελείωνε κι άλλοτε με τα μάτια του με ευχαριστούσε για τα χάδια που του έδινα μετά από κάθε επιτυχία, ικανοποιημένος για τις υπηρεσίες του. Αυτό που μόνο προσπαθώ να ξεχάσω είναι το υπομονετικό και πονεμένο βλέμμα την τελευταία περίοδο της ζωής του, παλεύοντας με την καταραμένη λεϊσμανίαση, η οποία μας στέρησε τα χρόνια που θα μπορούσαμε ακόμη να κυνηγήσουμε παρέα.

Τον απέθεσα στο χώμα μαζί με δυο πούπουλα πέρδικας, μια σφυρίχτρα και ένα κουδουνάκι που του φορούσα πάντα στο λαιμό. Όσο για τη θύμησή του, αυτή την πήρα μαζί μου και την κρατάω ακόμη…