(Αφιερωμένο σε όλους όσους από «αγάπη», βάλθηκαν να τα ξεγράψουν…)
Το πορτραίτο ενός πόιντερ φτιάχνεται με υπομονή. Σκιτσάρεις τις πρώτες κουταβίσιες στιγμές του και περιμένεις. Δε θέλει βιασύνη γιατί χαλάει το σχέδιο. Πρέπει να το δεις να θηλάζει το πρώτο γάλα, ν’ ανοίξει τα μάτια. Να σε κοιτάξει καλά καλά, ν’ αρχίσει να σε γνωρίζει και να το γνωρίζεις. Να μπορείς να διακρίνεις αμέσως τη φατσούλα του από τα υπόλοιπα της της γέννας.
Αφήνεις τα μολύβια και παίζεις μαζί του. Ξαπλώνεις στο χορτάρι και γελάς, ο χρόνος σταματά, το χαίρεσαι, φαντάζεσαι το μέλλον και ονειρεύεσαι όσα θα ζήσεις μαζί του. Τα πόδια του μεγαλώνουν παράταιρα στην αρχή, καθώς το κορμάκι του φτιάχνεται. Το τρέξιμό του στις φθινοπωρινές πάχνες των χωραφιών είναι αδέξιο. Θες να ζωγραφίσεις την πρώτη του φέρμα στη μπεκάτσα, αλλά είναι νωρίς ακόμα. Υπομονή.
Θα «φάει πολλά ψωμιά» για να πάρει τη δική του. Θα μπουν κι άλλα Φθινόπωρα, θα κιτρινίσουν πολλές φορές τα φύλλα. Θα σηκωθείς πολλές νύχτες για να φτάσεις αξημέρωτα στο έλατο να ψάξεις, χωρίς εγγυήσεις και σιγουριές. Θα βραχείς και θα κρυώσεις άδικα, θα γυρίσεις ατουφέκιστος, θ’ απογοητευτείς, θα τα βάλεις με τον εαυτό σου και την τύχη σου, θα περιμένεις. Σιγά σιγά «στρώνει» ο χαρακτήρας.
Οι πρώτες πινελιές…
Ώσπου θα έρθει η ώρα να βάλεις τις πρώτες πινελιές. Τεντωμένο το κεφάλι μπροστά και πάνω και στο φόντο τα χρυσά κλαριά της βελανιδιάς. Είναι απομεσήμερο του Νοέμβρη και ο ήλιος σβήνει, αφήνοντας τις σκιές να μεγαλώσουν. Μέσα τους παιχνιδίζουν αποχρώσεις των ψυχρών χρωμάτων, γιατί η ατμόσφαιρα παίρνει να κρυώνει.
Το πείσμα, η αποφασιστικότητα και η νεανική ένταση πρέπει να αποτυπωθούν καθαρά στις γραμμές του σώματός του. Αν θες προσθέτεις και λίγα πούπουλα που άφησε στον αέρα η μπεκάτσα μετά την τουφεκιά και τις χαρές, τα γέλια και τις αγκαλιές στις πρασινάδες των χωραφιών.
Μπορείς να σχεδιάσεις και λίγες πέτρες από αυτές που πατήσατε ψηλά στα λημέρια της πέρδικας, τις κομμένες ανάσες πάνω από τους γκρεμούς, το φόβο, τον ιδρώτα, το τρέξιμο, τα «τσακισμένα» πόδια. Το σκληρό πρόσωπο του βουνού που δε χαϊδεύει, που δε συγχωρεί και δεν ανταμείβει, παρά μόνο όταν θέλει και με τον τρόπο που αυτό ξέρει.
Το πιο κρίσιμο σημείο…
Βάλε μέσα στον πίνακα κι άλλους Χειμώνες και Καλοκαίρια ακόμη. Βάλε στιγμές έντασης, αγωνίας, αλλά και ηρεμίας και προσμονής. Βάλε αβεβαιότητες, ταξίδια, περιπλανήσεις ατέλειωτες στα δάση, βάλε τη δροσερή φθινοπωρινή αύρα και το παγωμένο αγιάζι του Γενάρη στο Μιτσικέλι, στο Σκαμνέλι, στα Τζουμέρκα, τη Μουργκάνα, τον Παρακάλαμο, την Κόνιτσα, τα Γραμμένα, τον Καλαμά…
Όμως ακόμη δεν τέλειωσες. Εδώ φτάνει η πιο δύσκολη στιγμή της ζωγραφιάς, η ώρα που πρέπει να απομακρυνθείς από τον πίνακα για να διακρίνεις τα λάθη σου. Να πάρεις απόσταση από τα γεγονότα και να παραδεχτείς τις ευθύνες σου. Χρειάζεται θάρρος και αποφασιστικότητα, με μισόλογα και δικαιολογίες δεν αναγνωρίζονται, ούτε και διορθώνονται τα λάθη. Λίγες κουβέντες και ντόμπρες όταν είσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου, θα βγάλεις ένα ψεύτικο πορτραίτο, της σειράς.
Άλλωστε, κάποια λάθη δεν θα μπορέσουν να διορθωθούν, παρά μόνο στο επόμενο κάδρο. Κάποια «στραβά» αναγκαστικά κοστίζουν. Κράτα και λίγες θλιμμένες αποχρώσεις για τα τελειώματα του πίνακα. Βοηθάνε να αποδώσεις τα μάτια του όταν το φως θ’ αρχίσει να τα προδίδει. Καθρέφτες τα σβησμένα μάτια του. Αν θες να λέγεσαι ζωγράφος, πρέπει να ζωγραφίσεις με σταθερό χέρι ακόμη και αυτή την αδύναμη λάμψη που αχνοφέγγει στο βλέμμα του λίγο πριν τη στιγμή του αποχωρισμού…
